Το κράτος έχει συνέχεια και στη διαχείριση του θανάτου

Ο θάνατος από πνευμονία, τον προηγούμενο μήνα, ενός φαντάρου στην Σπάρτη έχει τα δικά του σημαινόμενα. Δεν θα σταθούμε στην λεπτομερή περιγραφή των γεγονότων που δημοσιεύτηκαν και καταδεικνύουν -το λιγότερο- δολοφονική αδιαφορία και ελλείψεις, δίχως τις οποίες το “μοιραίο” δε θα συνέβαινε ποτέ. Θα περιμένουμε καρτερικά να δούμε πότε δε θα θεωρείται στρογγυλεμένη η άποψη ότι για το στρατό, όσοι δεν αρνούνται να υπηρετήσουν τη θητεία τους είναι απλά αναλώσιμοι. Δε θα κάνουμε πολιτική σπέκουλα πάνω στο σώμα ενός νεκρού φαντάρου, έχουμε αρνηθεί να το κάνουμε πολλές φορές στο παρελθόν. Θα σταθούμε, ωστόσο, στον χρόνο. Είναι ο πρώτος θάνατος στρατιώτη επί φαιο–ρόζ κυβέρνησης. Και όπως γινόταν και πριν από τις 25 Γενάρη, το ΓΕΣ στην αρχή προσπαθεί με την ανακοίνωσή του να ξεμπερδέψει με το γεγονός, όταν ανοίγουν τα στόματα στο στρατόπεδο ο πολιτικός προϊστάμενος Κώστας Ήσυχος διατάζει ΕΔΕ, η στελέχωση των κέντρων νεοσυλλέκτων με ιατρικό προσωπικό αποτελεί “διαβαθμισμένη πληροφορία” για την οποία δεν μπορεί να μιλήσει ο αναπληρωτής υπουργός, ενώ ο ντερλικομένος από πατριωτισμό υπουργός Καμμένος, πάντα λαλίστατος, τώρα σιωπά. Εξάλλου, η Ιδεολογία χτίζεται με ματιές στο μακρινό παρελθόν, με στεφάνια προς τιμή αυτών που έπεσαν νεκροί για ένα πανί και όχι απαντώντας σε ερωτήματα στο εδώ και στο τώρα για έναν νεκρό σε ένα στρατόπεδο, τώρα που η καρδιά των φίλων του είναι ακόμα ζεστή και δεν την έχει τιθασεύσει η πατριωτική φορμόλη.

Ένα, λοιπόν, το σημαινόμενο. Το κράτος έχει συνέχεια. Και στη διαχείριση του θανάτου. Ο στρατός είναι μία απύθμενη ιδεολογική δεξαμενή. Και οι αρνήσεις μας απέναντί του αναζητούν τη δικιά τους συνέχεια.