“Να στείλουμε τη Γάζα πίσω στο Μεσαίωνα”…
“Να στείλουμε τη Γάζα πίσω στο Μεσαίωνα.
Μόνο έτσι θα ησυχάσουμε για τα επόμενα 40 χρόνια”
Eli Yishai, υπουργός εσωτερικών του Ισραήλ.
.
Επόμενη φάση: Μεσαίωνας…
Ακόμα κι αν δεν είχε το αυτάρεσκο θράσος, την ανεξάντλητη χυδαιότητα και τον ωμό κυνισμό να το δηλώσει, η στρατιωτική μηχανή του Ισραήλ δεν μπορεί να κρύψει το γεγονός ότι, για μια ακόμα φορά, εκτελεί πιστά την πάλαι-ποτέ αποστολή της: να καταστρέψει, να εξαφανίσει, να ταπεινώσει, να εξευτελίσει, να εξολοθρεύσει αν μπορεί τη ζωή και κυρίως το μέλλον των 1,5 εκατομμυρίων φυλακισμένων της Γάζας.
Δεν έχουν περάσει ούτε δύο μήνες από τότε που γράφαμε για το κράτος-«Λεβιάθαν» στην μπροσούρα για το μιλιταρισμό και τον αντιμιλιταρισμό στο Ισραήλ. Ένας χαρακτηρισμός άχρονος, σφιχταγκαλιασμένος με την ίδια τη συγκρότηση του κράτους του Ισραήλ μέσα στην καρδιά του αραβικού κόσμου. Γι’ αυτό και το μελάνι δεν πρόλαβε να στεγνώσει προτού ξεκινήσει ένας νέος γύρος ολέθρου στη Λωρίδα της Γάζας, μίας περιοχής που όταν δεν γίνεται το μακάβριο θέρετρο των ισραηλινών βομβαρδισμών, ζει την «καθημερινότητά» της ως η μεγαλύτερη ανοιχτή φυλακή του κόσμου…
“Η επόμενη φάση είναι καθ΄οδόν, μείνετε μακρυά από τα στοιχεία της Χαμάς” (Μήνυμα του ισραηλινού στρατού στα κινητά των παλαιστινίων)
«θα μπορούσα να γράψω ένα εκατομμύριο ιστορίες, για το θάνατο, τους τραυματίες, τους ανάπηρους σε όλες τις πλευρές. Και για τις ζωές τους… ή αυτές που αφαιρέθηκαν… ή για το μέλλον που έχει καταστραφεί. Η αλήθεια είναι όμως ότι ποτέ δεν θα μπορέσει να φέρει ούτε έναν πίσω…. Θα μπορούσα να γράψω ένα εκατομμύριο ιστορίες για το σιωνισμό, μια βαθιά διαταραγμένη, άρρωστη ιδεολογία, η οποία έχει ως μοναδικό κίνητρο όχι την ειρήνη αλλά το μίσος, την απληστία για εξουσία… Θα μπορούσα να γράψω ένα εκατομμύριο ιστορίες για τις μακροπρόθεσμες επικίνδυνες επιδράσεις του μίσους και του ρατσισμού που το μόνο που προκαλεί είναι την κατάρρευση της ίδιας της ανθρωπότητας… Δεν υπάρχουν χρώματα στο μίσος, δεν υπάρχουν χρώματα στην ανοχή, το μόνο κοινό χρώμα που έχουμε είναι το μπλε… το χρώμα που αποκτάμε όλοι όταν πεθαίνουμε..» έγραφε γνωστό παλαιστινιακό blog τον περσινό Οκτώβρη.
Μια ακόμα άχρονη μαρτυρία, ένα requiem που απευθύνεται στους νεκρούς του παρελθόντος αλλά και σ’ αυτούς του μέλλοντος, που δεν άργησαν να έρθουν. Μετά από 6 μέρες, η βιβλικής έμπνευσης –όπως και πολλές έως τώρα– επιχείρηση «Αμυντικός Πυλώνας» μετράει 100 νεκρούς κι ο αριθμός ανεβαίνει ιλιγγιωδώς. Έτσι κι αλλιώς όμως τα νούμερα δεν έχουν σημασία σε αυτή τη βεντέτα της συλλογικής τιμωρίας, που το πρωτόκολλό της απαιτεί το μέγιστο δυνατό αίμα…
Τι κι αν στο γεωστρατηγικό προσκήνιο οι στρατοκράτες και τα κίνητρά τους ξεγυμνώνονται; Τι κι αν φωνάζουν από μακριά τα σχέδια να δοκιμαστούν όχι απλά οι αντοχές της Χαμάς και της στρατιωτικής της πτέρυγας (που ούτως ή άλλως βρισκόταν σε διαπραγματεύσεις κατάπαυσης πυρός με βασικό συνομιλητή το δολοφονημένο Αχμαντ Αλ Τζάμπαρι, της «Ταξιαρχίας Ιζεντίν Αλ-Κασσάμ») αλλά κυρίως της ανοχής που θα δείξουν χώρες-κλειδιά στην επίλυση του παλαιστινιακού (όπως η σημερινή Αίγυπτος της διακυβέρνησης των Αδελφών Μουσουλμάνων) μπροστά σε μια ακόμα εκκαθάριση; Τι κι αν οι κάποτε παραδοσιακά φιλικές προς τη Δύση χώρες όπως το Κατάρ ή άλλες όπως το Μαρόκο και η Τυνησία ενεργοποιήθηκαν αυτή τη φορά σχεδόν άμεσα, στηρίζοντας την αποκλεισμένη από το σύμπαν Γάζα; Τι κι αν η εξόφθαλμη γελοιότητα του να κάνεις έναν ακόμα πόλεμο λίγο πριν από τις εκλογές (στο Ισραήλ) και λίγο μετά τις εκλογές (στις ΗΠΑ) δεν πείθει καν τους κατοίκους του Ισραήλ, που βγαίνουν στους δρόμους φωνάζοντάς το;
Το μόνο που φαίνεται να βάζει σε κίνηση τα μυαλά των αιμοσταγών πολιτικών και στρατιωτικών ηγετών του Ισραήλ είναι η παράνοια, η σύγχυση που φέρνει η δίψα για εκδίκηση και παραδειγματισμό. Ακόμα κι αν όλοι οι μύθοι του νέου αυτού αιματοκυλίσματος όπως και το άλλοθι της δήθεν απειλής κατά της οντότητας του κράτους του Ισραήλ από τους χειροποίητους παλαιστινιακούς πυραύλους «κασάμ» κατέρρεαν, φαίνεται ότι δεν θα ήταν αρκετό για να σταματήσουν. Η δολοφονία του στρατιωτικού διοικητή της Χαμάς στη Γάζα ήταν μάλλον ένα χρονικό προαναγγελθέντος θανάτου για την έναρξη της επιχείρησης «Αμυντικός Πυλώνας» και την καταστροφή των «κασάμ» που πλέον στοχεύουν ανοιχτά στο Τελ Αβίβ, αλλά και ένα ακόμα επεισόδιο στο σύγχρονο Ψυχρό Πόλεμο που έχει τοποθετήσει εδώ και καιρό στον ένα του πόλο το κράτος του Ιράν.
Το Ισραήλ, με την πάγια αλλά όχι τόσο θερμή υποστήριξη των παλιών συμμάχων του, βαδίζει ακάθεκτο προς τη χερσαία εισβολή, έχοντας επιστρατεύσει 75.000 εφέδρους και έχοντας κλείσει ερμητικά όλες τις διόδους, χερσαίες και θαλάσσιες, από και προς τη Γάζα. Η επιχείρηση διαρρέεται ότι θα διαρκέσει 7 εβδομάδες –μια ακόμα βιβλική αναφορά… Πριν καν ξεκινήσει, κάθε μέρα που περνάει είναι και πιο αιματηρή. Την ώρα όμως που οι ισραηλινές στρατιωτικές δυνάμεις (IDF), σαν 15χρονα που δεν μπορούν να συγκρατήσουν τις ορμόνες τους, αναγγέλλουν για πρώτη φορά στα χρονικά πολεμικής σύρραξης τη νέα τους καταστροφή μέσω twitter (και στέλνοντας επίσης sms σε κινητά), η αντίσταση απέναντί στη νέα αυτή ενορχήστρωση θανάτου δυναμώνει.
Εκτός από τις διαδηλώσεις σε πάνω από 50 χώρες του κόσμου και τις οργισμένες συγκρούσεις στη Δυτική Όχθη, που προκάλεσαν τουλάχιστον ένα θάνατο έως τώρα, η άρνηση μέσα από τα σπλάχνα του επιτιθέμενου αρχίζει να ξεπηδάει, παρά το φόβο της άμεσης φυλάκισης σε συνθήκες πολεμικής ετοιμότητας. Όπως μας μεταφέρουν συντροφικές φωνές αντίστασης από το Ισραήλ, εκτός από τον 19χρονο Natan Blanc που αρνήθηκε να καταταγεί στο στρατό στις 19 Νοεμβρίου, υπάρχουν δεκάδες που προσπαθούν να απεγκλωβιστούν αυτή τη στιγμή από την κατάταξη και να αρνηθούν τη συμμετοχή τους στον πόλεμο. Κι ο αριθμός αυτός αναπόφευκτα θα αυξηθεί όσο αυξάνονται οι «παράπλευρες απώλειες» στη Γάζα…
Το κατά πόσο οι φωνές και οι πράξεις αντίστασης θα υπερκαλύψουν τους ορυγμούς των βομβαρδισμών είναι ένα από τα ζητούμενα της αλληλεγγύης σε όσους/ες προσπαθούν να χαράξουν δρόμους αξιοπρέπειας είτε στην Παλαιστίνη ή στο Ισραήλ.
