Πολιτική δήλωση ολικής άρνησης στράτευσης (Θεσσαλονίκη)

Ούτε ένα δάκρυ για την πατρίδα

Ξέρεις μαμά

δεν αντέχω να ζω ικετεύοντας

τώρα γεννιέμαι ξανά

μέσα απ’τα σπλάχνα μιας πόρνης.

Μ’αγκαλιάζουν γλυκά

οι πυρήνες γλώσσες της πόλης

ξέρεις μαμά

ο άγγελος σου έχει γίνει πια δαίμονας.

 

 

Ο πόλεμος είναι διαρκής. Άλλοτε ορατός άλλοτε αόρατος. Και όσο υπάρχει καπιταλισμός θα αυξάνονται τα μέτωπα. Γιατί πόλεμος δεν είναι μόνο οι στρατιωτικές επιχειρήσεις στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Σομαλία. Ο πόλεμος είναι καθημερινός. Και όσο υπάρχει εξουσία θα υπάρχει και ο πόλεμος των από τα κάτω. Όλων αυτών που δίνουν τις πιο βίαιες μάχες. Όσων πεθαίνουν στα σύνορα και στο Αιγαίο, κυνηγώντας από χώρα σε χώρα μια καλύτερη συνθήκη για ζωή. Όσων σβήνουν στις πλατείες και στα πάρκα από τη φτώχια και την εξαθλίωση. Όσων “αργοπεθαίνουν” στα κολαστήρια της Δημοκρατίας: στα αστυνομικά τμήματα, στις φυλακές, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών. Όσων ακόμα επιλέγουν ή αδυνατούν να αποφύγουν τον αργό θάνατο στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς. Αυτός είναι ο πόλεμος, η ίδια η καθημερινότητα.

Όμως σε αυτόν τον πόλεμο υπάρχουν δύο χρώματα. Το άσπρο της υποταγής και το μαύρο της εξεγερτικότητας. Οφείλουμε στους εαυτούς μας τώρα όπως και πάντα να πάρουμε θέση. Ή με τους εκμεταλλευόμενους, ή με τους εκμεταλλευτές. Ή με την εξουσία και τις δομές της, ή με την ανταρσία. Ή με την τάξη και την ασφάλεια αυτού του κόσμου, ή με την αταξία των απανταχού καταραμένων. Οφείλουμε σε ότι πιστεύουμε να είμαστε εκεί, στην πρώτη γραμμή να πολεμάμε. Όχι για να προσμετράμε νίκες και ήττες, παρά για να αγωνιζόμαστε για τα δίκαια και αναγκαία.

Στην ΕΣΣΟ της 6ης Μαρτίου του 2012 εκλήθη να παρουσιαστώ για να καταταγώ υπέρ του μετώπου που χρόνια τώρα συνειδητά εχθρεύομαι. Εκλήθη να υπηρετήσω τις αρχές και τις αξίες του κράτους και του κεφαλαίου υπηρετώντας μια κατασταλτική δομή του, το στρατό. Μέγιστη αρετή για έναν άνθρωπο να αναγνωρίζεται ακόμα και από τον εχθρό του, ως ανυπότακτος. Ανυπότακτος σε ένα σύστημα που κατασπαράζει κάθε ίχνος ανθρωπιάς. Που οδηγεί έναν ολόκληρο λαό στην κοινωνική χρεοκοπία. Που στο πέρασμά του ρημάζει τα πάντα αφήνοντας πίσω του, τα συντρίμμια της αξιοπρέπειας. Μιας αξιοπρέπειας που κάποιοι παρέδωσαν δίχως μάχη στο βωμό της πλασματικής ευδαιμονίας.

 

Προς Γενικό Επιτελείο Στρατού:

 

Καθολική στράτευση στα πεδία των αρνήσεών μας.

 

Στους επίδοξους θιασώτες της τάξης και της ασφάλειας αυτής της χώρας, μιας χώρας που μίσησα από επιλογή έχω να θυμίσω για ακόμη μια φορά πως αρνούμαι έστω και για μια στιγμή να συνδιαλλαγώ μαζί τους. Αρνούμαι να υπηρετήσω τα συμφέροντα μιας χώρας, ενός κράτους, ενός έθνους προδίδοντας τις αναρχικές μου αξίες. Έχω διαλέξει χρόνια τώρα στρατόπεδο για να πολεμήσω.

Αρνούμαι να γίνω κομμάτι ενός μηχανισμού που ιστορικά αποτέλεσε την ύστατη πράξη στην καταστολή εξεγέρσεων και κινημάτων ενάντια στην καταπίεση. Ενός μηχανισμού που αποτελεί τον εκτελεστικό βραχίονα του κράτους και των αφεντικών εντός και εκτός συνόρων σε επιχειρησιακά ζητήματα. Ως αναρχικός αρνούμαι να αποτελέσω ακόμα έναν κρίκο στην αλυσίδα της καταπίεσης-άλλωστε οι αλυσίδες φτιάχτηκαν για να σπάνε. Αρνούμαι να μετατραπώ σε δεσμώτης του ίδιου μου αγώνα και των ονείρων μου, να πολεμώ τον ίδιο μου τον εαυτό.

Δεν έχω θέση μέσα στα θεμέλια της συντήρησης και της ανεξέλιξης. Δεν υπηρετώ και δεν υποτάσσομαι σε κανέναν μηχανισμό που αναπαράγει συντηρητικές τάσεις και συμπεριφορές του παρελθόντος (σεξισμό, πατριαρχία, ομοφοβία). Προσπαθώ καθημερινά να αποτινάξω κάθε μικροαστικό κατάλοιπο που μου έχει εμφυτέψει αυτή η κοινωνία. Έτσι έχω μάθει να κρίνω και να εκτιμώ τον κάθε άνθρωπο σύμφωνα με τον αξιακό κώδικα που έχει ορίσει. Δεν κυνηγώ καμία έμφυλη καταξίωση μέσα από τις κρατικές δομές (στο στρατό θα γίνεις άντρας).

Προφανώς και υπάρχουν εναλλακτικές διέξοδοι για την αποφυγή της στράτευσης (Ι5) απόλυτα σεβαστές. Αντιλαμβάνομαι όμως την ολική και δίχως όρους άρνηση στράτευσης ως κομμάτι του συλλογικού ταξικού αγώνα ενάντια στην κυριαρχία μα πολύ περισσότερο ως μια ατομική πράξη πολέμου, καθώς ο καθένας μας καλείται πλέον είτε με ποινικές διώξεις είτε με δικαστικά πρόστιμα να επωμιστεί το βάρος των αποφάσεων του. Ως πολιτικά υποκείμενα όμως οφείλουμε να είμαστε παρόντες σε κάθε στιγμή του αγώνα επιλέγοντας την ολική σύγκρουση με τις δομές του κράτους και του καπιταλισμού, όσο επώδυνη και αν είναι. Χαμένος είναι ο αγώνας που δεν δίνεται.

 

Η άρνηση στράτευσης ως μια ακόμη στιγμή του αντιφασιστικού αγώνα.

 

Κάθε ταξικό υποκείμενο επιλέγοντας το στρατόπεδο των από τα κάτω, οφείλει να αποτινάξει από πάνω του λογικές εθνικής ενότητας και πατριωτισμού που στοχεύουν στο όνειρο μιας μεγάλης Ελλάδας. Μιας Ελλάδας που αυτή τη στιγμή αποτελεί, περισσότερο από ποτέ, ζωτικό κομμάτι της επέλασης του κεφαλαίου επί πτωμάτων τόσο στα Βαλκάνια όσο και στην ευρύτερη Ευρώπη και Ανατολή. Στις τάξεις των καταπιεσμένων οι αρχές και οι αξίες του έθνους και της φυλής προδίδονται από αυτές της αλληλεγγύης και του αλληλοσεβασμού. Δεν υπάρχουν έλληνες και ξένοι παρά μόνο προλετάριοι έτοιμοι να καταστρέψουν το γερασμένο κόσμο της υποταγής χτίζοντας νέες δομές πάνω σε νέες αξίες. Η ιστορία μας δίδαξε πως οι μεγαλύτερες σφαγές, οι μαζικοί βασανισμοί και οι καταστροφές γίνανε στο όραμα ενός μεγάλου έθνους, θάβοντας βαθιά μέσα στη λήθη τα οικονομικά συμφέροντα. Από την “πολιτισμική” επέλαση του Μ. Αλεξάνδρου που στο όνομα της Μεγάλης Ελλάδας σφάγιασε ολόκληρους λαούς μέχρι και το όραμα της Άριας Φυλής του Α. Χίτλερ.

Στο όραμα ενός δυνατού έθνους που θα το θωρακίσει επιχειρησιακά ο στρατός, έχω πάρει θέση. Εθνικός προδότης με μνήμη και συνείδηση. Δεν έχω καμία δουλειά μπροστά στα ψήγματα της Χούντας, να στέκομαι προσοχή υπηρετώντας ένα κομμάτι πανί που ανεμίζει βουτηγμένο στο αίμα. Στο αίμα των θυμάτων κάθε πολέμου (επεκτατικού, κατασταλτικού, οικονομικού) στο όνομα της εθνικής σωτηρίας. Διότι ο αγώνας για την ελευθερία δεν αφορά φυλές και έθνη. Δεν εγκλωβίζεται μέσα σε σύνορα. Δεν κρύβεται πίσω από καμία σημαία.

Δεν τρέφω καμία αυταπάτη για το σήμερα. Στην πλάνη της εθνικής ενότητας ως μόνη διέξοδο σωτηρίας για το κράτος και τα αφεντικά προτάσσω τον κοινωνικό-ταξικό πόλεμο. Έχω διαλέξει στρατόπεδο και δίνω μαζί με τους συντρόφους μου και πλέον τους απανταχού καταπιεσμένους τον ίδιο αγώνα. Τον διαρκή αγώνα ενάντια στην εξουσία. Ενάντια στον καπιταλισμό και την κυριαρχία.

 

Μα πριν οπλίσω το σώμα μου,

όπλισα τη συνείδησή μου,

όπλισα τη μνήμη μου.

Πριν σκοτώσω τους εχθρούς μου,

σκότωσα τους δαίμονες που έκρυβα μέσα μου.

Και όταν κοίταξα τ’ αδέρφια μου,

τα μάτια μου δε έσταζαν αίμα ούτε δάκρυα.

Γιατί ο πόλεμος είναι διαρκής και είναι μέσα μου.

Σε αυτόν τον πόλεμο όλοι πεθαίνουν,

μα εγώ γεννιέμαι

στα χαρακώματα της ανυποταξίας…

 

Για τα μέτωπα που μαίνονται.

Για τις μάχες που έπονται.

Άθεος, άπατρις και αναρχικός,

ορκισμένος σας εχθρός.

 

Θάνος Χατζηαγγέλου, Θεσσαλονίκη, 23 Μαρτίου 2012

.

* Αναδημοσίευση από το αθηναϊκό indymedia