Η αυτοοργανωμένη ομάδα “Σκαπούλα”

Ανακαλύψαμε στο διαδίκτυο, στο blog της αυτοοργανωμένης μαθητικής ομάδας Σκαπούλα (που στα κυπριακά σημαίνει “κοπάνα”), τρία κείμενα ενάντια στο μιλιταρισμό που θεωρήσαμε σκόπιμο να αναδημοσιεύσουμε ως μια πρώτη απόπειρα γνωριμίας με το πεδίο της κυπριακής πραγματικότητας, ιδωμένο μέσα από μια διαφορετική σκοπιά από αυτή που μας πλασάρουν τα ΜΜΕ και οι φορείς της κυρίαρχης ιδεολογίας. 

Το πρώτο κείμενο με τίτλο “Ο εθνικισμός είναι συνταγή υποταγής – είναι ιδεολογία θανάτου” δημοσιευμένο λίγο πριν την 25η Μάρτιου 2011, εναντιώνεται στην εθνικές επετείους και τις αντίστοιχες παρελάσεις. Τα δύο τελευταία τοποθετούνται πάνω στην φονική έκρηξη τον Ιουλίο του 2011 στην ναυτική βάση “Ευάγγελος Φλωράκης” της Κύπρου. Το ένα με τίτλο “Εδώ στρατός, εδώ νεκροταφείο…” δημοσιεύτηκε λίγες μέρες μετά το συμβάν και το τελευταίο με τίτλο “Μαρί ένας χρόνος μετά – φασισμός από το παρελθόν, εικόνες από το μέλλον” δημοσιεύτηκε μόλις πριν λίγες ημέρες με αφορμή την συμπλήρωση ενός έτους.

Ο μιλιταρισμός στην Μεγαλόνησο δίνει το παρόν στην καθημερινότητα μέσα από σύμβολα, στρατούς και τελετές μύησης στα εθνικά ιδεώδη. Στην Κύπρο υπάρχουν 6 στρατοί, 7 σημαίες και ένα κάρο “εθνικές επέτειοι” κατά τις οποίες πραγματοποιούνται παρελάσεις, για την τόνωση της “εθνικής ενότητας”. Όμως, απ’ ότι διαβάζουμε, κάποιοι δεν χάφτουν το παραμυθάκι…

.

Ο εθνικισμός είναι συνταγή υποταγής είναι ιδεολογία θανάτου

.

Τα εθνικά τα ιδεώδη χάπια της αποχαύνωσης

που τα πλασάρουν οι εμπόροι σε χαύνους καταναλωτές

πατρίδα έννοια συνώνυμη με την απάτη και τη βία

οι νταβατζήδες της μιζέριας μας υμνούν τα όσια της φυλής

Παρελάσεις: Μαζί τους αναδύεται η μπόχα του μιλιταρισμού και του φασισμού. Αναδείχτηκαν από τη χιτλερική νεολαία, μεταφέρθηκαν στην Ελλάδα από το Μεταξά, και στη Κύπρο ήρθαν ως μέρος του εκπαιδευτικού συστήματος που υιοθετήθηκε μετά την ανεξαρτησία, που βασίστηκε  σε μεγάλο βαθμό πάνω στο ελληνικό. Οι παρελάσεις επιβάλλουν την ομοιομορφία, διαχωρίζουν τους μαθητές σε καλούς-κακούς και μέτριους (η θέση του σημαιοφόρου είναι ιδιαίτερο καμάρι για κάποιους) και λειτουργούν ως προθάλαμος για τη στρατιωτική πειθαρχία. Είναι ένας τρόπος να φανατίσουν τους μαθητές με το πατριωτικό ιδεώδες. Είναι η προβολή μιας υποταγμένης μάζας, που χαιρετά τη πολιτική εξουσία και που αναγνωρίζει τη θέση της ως υπήκοος των κυρίαρχων…

Όταν ο εθνικισμός και ο μιλιταρισμός βγαίνουν για παρέλαση, δε μπαίνουμε στη γραμμή!

Όπως και κάθε χρόνο, εμείς οι μαθητές καλούμαστε να παρελάσουμε και να συμμετέχουμε ενεργά στις (σχολικές και μη) εθνικές φιέστες για την 25η μαρτίου και την 1η απριλίου. Η «εθνική ταυτότητα» που βλέπουμε στη Κύπρο είναι σχετικά πρόσφατο δημιούργημα, από την αγγλοκρατία ουσιαστικά, (εκεί στα τέλη του 19ου αιώνα) που διαχώρισε τους ανθρώπους σε έλληνες και τούρκους για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της. Την πράξη αυτή αγκάλιασαν τα ντόπια αφεντικά και η εκκλησία αφού βρήκαν τρόπο να προασπίσουν τα οικονομικά τους συμφέροντα. Πως; Η προσήλωση στο «εθνικό όραμα» των δύο κοινοτήτων έβαλε φρένο στις δικοινοτικές απεργίες και τους αγώνες των δεκαετιών ’30 και ’40, αφού πλέον ο εχθρός αναγνωριζόταν όχι στη μούρη του αφεντικού, αλλά στο πρόσωπο κάποιου άλλου εργαζόμενου.

Σχολεία – κλουβιά & κλούβια ιδανικά…

Από τις πρώτες κιόλας τάξεις του δημοτικού τρώμε στη μάπα το εθνικό ιδεολόγημα. Μαθήματα ιστορίας σε γαλανόλευκο φόντο, παρελάσεις, εθνικές γιορτές και επέτειοι και σημαίες συνθέτουν σημαντικό κομμάτι της σχολικής πλύσης εγκεφάλου. Μας μαθαίνουν ότι είμαστε έλληνες, ότι είμαστε κομμάτι αυτής της «ένδοξης ιστορίας», είτε το θέλουμε είτε όχι. Γιατί; Επειδή θέλουν μαθητές που θα μεγαλώσουν και θα γίνουν καλοί υπήκοοι του συστήματος, πατριώτες, νομοταγείς και υποταγμένοι. Γιατί στην τελική αυτό ήταν ο σκοπός από την αρχή. Τα εθνικά ιδεώδη θέλουν να μας πείσουν πως οι καταπιεσμένοι και οι καταπιεστές ανήκουν στο ίδιο σώμα, ουσιαστικά να κρύψουν τις ανισότητες αυτής της κοινωνίας πίσω από το μανδύα του έθνους.

Συχνά πυκνά ακούμε διάφορα καλέσματα από τον πρόεδρο της δημοκρατίας, τον υπουργό παιδείας και διάφορα αφεντικά για ενότητα με βάση τα εθνικά κριτήρια, είτε για την οικονομία, είτε για το κυπριακό και ούτω καθεξής. Η εθνική ενότητα μας φέρνει αναγούλα! Γιατί το εθνικό συμφέρον είναι το συμφέρον των αφεντικών, όλων εκείνων που μας ταΐζουν τα εθνικά παραμύθια με το φτυάρι, και εμείς δεν έχουμε κανένα κοινό συμφέρον με όσους μας κλέβουν τη ζωή και μας επιβάλλουν τους καταναγκασμούς του σχολείου, του στρατού και της δουλειάς. Ο πατριωτισμός βρωμάει υποδούλωση, αφού έτσι ο καταπιεστής γίνεται αδερφός σου, μέσα στα πλαίσια της φαντασιακής κοινότητας του έθνους.

Ας το θέσουμε πιο απλά. Παλαιότερα, τα αφεντικά βασίζονταν στη χρήση της βίας από την αστυνομία και το στρατό για να διατηρήσουν τη κυριαρχία τους, όμως σήμερα αυτή τη δουλειά έχει αναλάβει η σχολική μηχανή, που στα γρανάζια της ισοπεδώνει οτιδήποτε διαφορετικό και ξερνάει εθνική ομοψυχία και ομοιογένεια. Τι καλύτερος τρόπος άλλωστε για να υποδουλώσουν τη κοινωνία από το να της δώσουν έναν «βάρβαρο» εχθρό, όποια χαρακτηριστικά του προσδίδονται κατά καιρούς, και να τονίζουν την ανάγκη συσπείρωσης απέναντι σε μια εξωτερική απειλή; Έτσι άλλωστε δικαιολογείται και η ύπαρξη τους, ως και καλά προστάτες μας από τους βαρβάρους.

Τα σχολεία παίζουν σημαντικό ρόλο στην αναπαραγωγή του εθνικισμού, και συχνά συμβάλουν η οικογένεια και η εκκλησία. Ουσιαστικά διαμορφώνουν τη νεολαία με συγκεκριμένα πρότυπα. Μας βαφτίζουν με τη βία και μας φορτώνουν τη θρησκεία τους, μας βάζουν να απαγγέλουμε τα αιμοδιψή τους ποιήματα και να κουβαλάμε τις σημαίες τους, μας βάζουν να παρελάσουμε και πάει λέγοντας. Και στις δύο πλευρές του νησιού μας λένε παρόμοια πράματα, ότι, ανάλογα, οι τάδε έσφαζαν και βίαζαν επομένως όσα έκαναν «οι δικοί μας» ήταν δικαιολογημένα. Σκατά! Οι πράξεις του εθνικού μίσους είναι κανιβαλισμός, πάντα σύμφωνα με τα συμφέροντα των αφεντικών, από την αγγλοκρατία μέχρι σήμερα.

Μια πατρίδα που σε καίει πως μπορείς να σεβαστείς;

Το σκηνικό αλλάζει. Οικονομική κρίση, απολύσεις, ανεργία, ακόμα και στη Κύπρο σιγά σιγά γίνονται μέρος της καθημερινότητας μας. Οι εκκλήσεις για εθνική ενότητα παίρνουν άλλη διάσταση, αφού αποτελούν μέρος της επίθεσης στην αξιοπρέπεια μας. Εκείνοι που μας καλούν να σφίξουμε λίγο το ζωνάρι (λίγο μωρέ, όχι πολύ… προς το παρόν) στο όνομα του εθνικού καλού είναι αυτοί που χωρίς δεύτερη σκέψη θα σπρώξουν μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας στην εξαθλίωση, είναι αυτοί που μας εκμεταλλεύονται και μας καταπιέζουν καθημερινά. Νομίζουν θα τη βγάλουν καθαρή… στο χέρι μας είναι να τους διαψεύσουμε.

Και γι’ αυτό είμαστε προδότες!

Γιατί ξέρουμε πως τους εθνικούς διαχωρισμούς τους επιβάλει η πολιτική, οικονομική και θρησκευτική εξουσία. Γιατί ξέρουμε πως στην πραγματικότητα δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε με τους τ/κ μαθητές. Γιατί ξέρουμε πως οι διαχωρισμοί που χαράσσουν τα σύνορα και το εθνικό μίσος είναι πλαστοί και το μόνο που κάνουν είναι να καλύπτουν την άνιση, ιεραρχική δόμηση αυτού του κόσμου. Τα εθνικά ιδεώδη προσπαθούν να κρύψουν αυτό που αναδύεται όλο και πιο ξεκάθαρα: ο εχθρός παντού και πάντα είναι ίδιος: το κράτος, το κεφάλαιο και κάθε εξουσία. Γιατί αναγνωρίζουμε τους ρόλους μας ως εργάτες του αύριο, όπου ξημερώνει ένα μέλλον δίχως προσδοκίες, μας πλαθουνε ως αναλώσιμο και χειραγωγήσιμο εργατικό δυναμικό, πνιγμένο στη υποτέλεια και καταδικασμένο να κρατήσει αυτή τη καπιταλιστική πυραμίδα της καταπίεσης ζωντανή. Γιατί απαρνιόμαστε πολεμικά την επιβολή της “εθνικής συναίνεσης” και τασσόμαστε συνειδητά στο στρατόπεδο των κολασμένων- χαράζοντας προοπτικές και μονοπάτια έμπρακτης ταξικής αντίστασης. Δε θα γίνουμε τροφή για τα θηρία! Γι’ αυτό λοιπόν αρνούμαστε κάθε εθνικό παραμύθι και κάθε εθνικιστικό φρόνημα.

Εμείς προτείνουμε τη δημιουργία μιας αυτοοργανωμένης μαθητικής κοινότητας αγώνα, που θα οργανώνεται και θα δρα πέρα από εθνικούς διαχωρισμούς και περιχαρακώσεις. Που θα πολεμά στη πράξη την υποταγή που επιβάλει η εθνική ενότητα, που απέναντι στη κανονικότητα του εθνικισμού θα αντιτάξει την αξιοπρέπεια και την αντίσταση…

Sidet buyuleyijidir sidet umutur

Umut suz ve sesiz bir

Sesiz bir dunada

Η βίαιη αντίσταση είναι η μόνη ελπίδα

σε μια χώρα δίχως ελπίδα και φωνή

Κάθε πατρίδα είναι φυλακή

Σαμποτάζ στις παρελάσεις και κάθε εθνική γιορτή

Μαθητική Ομάδα Σκαπούλα, 25 Μαρτίου 2011

.

Η στρατιωτική θητεία στην νότια Κύπρο είναι υποχρεωτική για όλους τους άρρενες αμέσως μετά το τέλος των σχολικών σπουδών και διαρκεί 24 μήνες. Μετά τα 16, τα αγόρια πρέπει να ζητήσουν άδεια εξόδου διάρκειας μέχρι ενός μήνα από το Υπουργείο Άμυνας, αν θέλουν να ταξιδέψουν στο εξωτερικό. Στο διάστημα μεταξύ του τέλους των σχολικών σπουδών και της κατάταξης (γύρω στις 15 ημέρες) δεν εγκρίνεται καμία άδεια τέτοιου τύπου, για να αποφευχθεί η ανυποταξία. Αν κάποιος τα καταφέρει και φύγει στο εξωτερικό κηρύσσεται φυγόστρατος και αν θέλει να επιστρέψει θα πρέπει να πάει κατευθείαν να υπηρετήσει ή διαφορετικά να δικαστεί από στρατοδικείο με προβλεπόμενη ποινή δύο χρόνια σε στρατιωτικές φυλακές. Στη συνέχεια όμως του ξανάρχεται φύλο πορείας κ.ο.κ. Δεν δίνονται αναβολές λόγω σπουδών και μεγάλο ποσοστό των ατόμων που αιτούνται απαλλαγής για ιατρικούς ή ψυχολογικούς λόγους υποχρεώνεται, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, να κάνουν εναλλακτική θητεία, η οποία διαρκεί 33 μήνες και γίνεται μέσα στον στρατό (όπου υπηρετούν ως μάγειρες, νοσοκόμοι, στα συνεργεία καθαρισμού, κλπ.). 

Στο νότιο τμήμα του νησιού υπάρχει κατάσταση διαρκούς επιστράτευσης (με εφεδρεία μέχρι τα 45), γιατί  θεωρείται ότι από το ’74 και μετά βρίσκεται σε κατάσταση πολέμου με την Τουρκία, λόγω της εισβολής και της κατοχής του βόρειου τμήματος. Στο βόρειο τμήμα του νησιού ισχύει επίσης καθεστώς γενικής επιστράτευσης, μόνο που σε αυτή την περίπτωση ως απειλή χρησιμοποιούνται οι διεκδικήσεις του Κυπριακού Κράτους και της Ελλάδας. Όλη αυτή η κατάσταση ενισχύει φυσικά την κούρσα των εξοπλισμών σε Κύπρο, Ελλάδα και Τουρκία και μαζί με αυτούς ενισχύονται και οι μίζες που καταλήγουν συνήθως σε κάποιες από τις αναρίθμητες offshore εταιρίες που ξεφυτρώνουν διαρκώς στο νησί. Κι ενώ διάφοροι πολεμοκάπηλοι πλουτίζουν ή κάνουν πολιτική καριέρα, κάποιοι άλλοι σκοτώνονται λόγω εγκληματικής αμέλειας, γιατί έτσι κι αλλιώς οι φαντάροι πάντα ήταν και θα είναι κρέας για οβίδες…

.

Εδώ στρατός, εδώ νεκροταφείο…

Το ακόλουθο κείμενο διαμορφώθηκε στη συνέλευση της 12.07.2011. Τυπώθηκε σε 1000 αντίτυπα και μοιράστηκε στους δρόμους του κέντρου της Λευκωσίας, καθώς και στην εκδήλωση διαμαρτυρίας που έγινε στην πλ. Ελευθερίας.

 

Τα ξημερώματα της δευτέρας 11 του ιούλη έγινε ισχυρή έκρηξη στη ναυτική βάση «Ευάγγελος Φλωράκης» που είχε ως αποτέλεσμα να πεθάνουν μεταξύ άλλων 6 πυροσβέστες, 2 φαντάροι (ναύτες) και να τραυματιστούν αρκετοί άλλοι. Η έκρηξη είναι προϊόν της εγκληματικής αμέλειας των «αρμόδιων αρχών» που ενώ γνώριζαν για το πρόβλημα, επέλεξαν να μην κάνουν τίποτα, απ’ ότι φαίνεται για να αποφευχθούν κάποιες δαπάνες για μέτρα ασφαλείας. Βέβαια, έχοντας εξαπολύσει ένα απίστευτο κυνήγι μαγισσών ενάντια στους ανυπότακτους, ήταν ήδη πολύ απασχολημένοι για να ασχοληθούν με το ασήμαντο ζήτημα ενός επικείμενου πολύνεκρου ατυχήματος. Αυτή η απαξίωση για την ανθρώπινη ζωή δεν είναι κάτι καινούριο στον κόσμο που ζούμε. Τη συναντάμε καθημερινά, στο σχολείο, στο στρατό, στη δουλειά – παντού. Η έκρηξη στη ναυτική βάση ήταν μια συμπύκνωση αυτών των αντιλήψεων σε μια δολοφονική στιγμή.

 

Η υποβάθμιση της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας είναι λογική βαθιά συνυφασμένη με το μιλιταρισμό και τη στρατιωτική μηχανή. Ο στρατός είναι ένας θεσμός φτιαγμένος για να σκοτώνει, είτε σε πολέμους, είτε σε σύνορα, είτε σε «ειρηνευτικές αποστολές» (βλέπε Ιράκ, Βοσνία κτλ). Δεν σκοτώνει μόνο ανθρώπους, αλλά μέσα από την επιβολή του εθνικισμού, της ιεραρχίας και της αυστηρής πειθαρχίας, χειραγωγεί και νεκρώνει συνειδήσεις. Ως μαθητές δεν μπορούμε παρά να τον δούμε ως τη συνέχεια της πλύσης εγκεφάλου που γίνεται στα σχολεία. Επιχειρούν να μας διαμορφώσουν σύμφωνα με τα πρότυπά τους, έτσι ώστε να γίνουμε υπάκουοι δούλοι του συστήματος και της κάθε εξουσίας.

 

Αξίζει να γίνει μια αναφορά στο εγκληματικό παρελθόν του κυπριακού στρατού, αφού είναι τουλάχιστον υποκριτικό και αντιφατικό να νομίζουμε πως τώρα ξεκίνησε να πηγαίνει κάτι στραβά. Οι στρατοί, ως καταπιεστικοί θεσμοί (και μόνο με την ύπαρξή τους, μονάχα αρνητικά μπορούν να προκαλέσουν) ενώ στην Κύπρο υπάρχει μια μεγάλη λίστα από αυτοκτονίες φαντάρων (πέρα από ψυχολογικά προβλήματα που δημιουργούνται στους φαντάρους) και «ατυχήματα», διαπλοκή και συνεργασία με τη χούντα των συνταγματαρχών (στην Ελλάδα ’67 – ’73) ενώ συμμετείχε και στο πραξικόπημα του ’74 με τις τραγικές συνέπειες.

 

Αυτά για την Εθνική Φρουρά. Όμως στην Κύπρο επικρατεί ένα θέατρο του παραλόγου, αφού δεν έχουμε ούτε έναν, ούτε δυο, αλλά έξι στρατούς! (ε/κ – Ε.Φ., ΕΛΔΥΚ, ΤΟΥΡΔΥΚ, τουρκοκυπριακός, ΟΗΕ και ΝΑΤΟ – βρετανικές βάσεις). Έξι οπλισμένες στρατιωτικές δυνάμεις σε ένα τόσο μικρό νησί! Γιατί? Μα γιατί ο στρατός αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι ενός ιεραρχικού συστήματος, επιβολής και καταπίεσης, εκμετάλλευσης και κοινωνικού ελέγχου. Στην Κύπρο οι στρατοί έχουν ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στην προώθηση και διαιώνιση του εθνικού μίσους και των διαχωρισμών, προς συμφέρον των κυρίαρχων, οι οποίοι στήνουν πάρτι στις πλάτες της κοινωνίας με πρόσχημα το κυπριακό.

 

Και όσο για εκείνους που ζητούν παραιτήσεις και θέτουν αιτήματα τέτοιας λογικής, έχουμε να πούμε πως αυτός είναι απλώς ένας τρόπος να χειραγωγηθούν οι αντιδράσεις των ανθρώπων και να αναλωθούν σε παρακάλια προς το κράτος. Πρέπει να διαλύσουμε τις ψευδαισθήσεις πως μια διαφορετική διοίκηση θα είχε άλλο αποτέλεσμα. Δεν φταίνε μόνο κάποιοι μεμονωμένοι υπουργοί και λοιποί «αρμόδιοι» αλλά το κράτος, το σύστημα, και όλες οι αντιλήψεις που το στηρίζουν. Οι αντιλήψεις που βάζουν το χρήμα πάνω από την ανθρώπινη ζωή, που συντηρούν τους εθνικούς διαχωρισμούς και τον στρατιωτικό παραλογισμό και που στηρίζουν τον απίστευτο κανιβαλισμό που επιβάλλουν οι ένοπλες και ένστολες δυνάμεις ανά το παγκόσμιο. Η μόνη μας ελπίδα βρίσκεται στην αντίσταση απέναντι σε κάθε στρατιωτική μηχανή, σε κάθε εξουσία, για ένα κόσμο ελεύθερο, δίχως σύνορα, δίχως στρατούς, δίχως τούτη την αηδιαστική αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή.

 

Δεν υπηρετούμε καμία δολοφονική μηχανή

Κάτω όλοι οι στρατοί

 

Υ.Γ. Στέλνουμε την αλληλεγγύη μας στους νεοσύλλεκτους και όσους αναγκάζονται να υποστούν τη βαρβαρότητα και την αυταρχική επιβολή του στρατού. Κανένας όμηρος στα χέρια των στρατοκρατών!

 

Μαθητική ομάδα Σκαπούλα, 12 Ιουλίου 2011