Για την αλληλεγγύη στην αρνήτρια στράτευσης Ella Keidar Greenberg / For solidarity to army refuser Ella Keidar Greenberg [en]

Στις 19 Μαρτίου 2025, η 18χρονη Ella Keidar Greenberg παρουσιάστηκε στο στρατόπεδο κατάταξης Tel Hashomer του ισραηλινού στρατού προκειμένου να δηλώσει την άρνησή της να καταταχθεί. Πρόκειται για τη 10η υπόθεση άρνησης στράτευσης στον IDF μετά την 7η Οκτώβρη του 2023 και για την πρώτη υπόθεση άρνησης στράτευσης μίας τρανς γυναίκας από το Ισραήλ εδώ και 9 χρόνια. Η Ella, όπως και κάθε άτομο στη θέση της, συνελήφθη και κλείστηκε σε στρατιωτική φυλακή για να εκτίσει 30 μέρες ποινής για την ανυποταξία της. Έπειτα, ο ισραηλινός στρατός θα της επιβάλλει την ίδια ποινή για το ίδιο αδίκημα, ομοίως όπως σε κάθε άτομο στη θέση της. Θα της επαναλάβει άγνωστο αριθμό κλητεύσεων για την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία που η ίδια ήδη έχει αρνηθεί δημόσια και θα την ξανακλείσει σε εξίσου άγνωστο αριθμό 30ημερων φυλακίσεων.

Είναι προφανές ότι αυτή η τακτική*, πέραν του ότι αναπαράγει τη λογική του «καψονιού» ακόμα και σε ανυπότακτους/ες, έχει επίσης και έναν διπλό σκοπό. Αφενός, να δοκιμάζει κατά το δοκούν κάθε φορά τις αντοχές του κάθε αρνητή/τριας και αφετέρου να μεταστρέφει τον διαρκή φόβο του στρατιωτικού μηχανισμού περί μαζικής ανυποταξίας στην κατεύθυνση του κοινωνικού εκφοβισμού μέσω του μπαμπούλα της καταστολής. Στην περίπτωση του ισραηλινού κράτους, ο φόβος αυτός μπορεί να μοιάζει ανύπαρκτος και κυρίως να προπαγανδίζεται ως τέτοιος. Ωστόσο, από την πλευρά των κοινωνικών/ταξικών αντιστάσεων, η αποδοχή αυτής κατάστασης ως «δεδομένης», «μάταιης» και «μη αναστρέψιμης» δεν είναι μόνο ιστορικά λανθασμένη (όσο απότομα εγκαθιδρύεται ο «πολεμικός ενθουσιασμός» άλλο τόσο απροσδόκητα μπορεί να εμφανιστεί ένα «κύμα ανυποταξίας») αλλά και ακατανόητη στον ορίζοντα της κοινωνικής/ταξικής απελευθέρωσης στο εδώ και στο τώρα. Μπορεί λοιπόν, από τα τέλη του 2023, ο «πόλεμος εξόντωσης» του ισραηλινού κράτους στους παλαιστινιακούς πληθυσμούς να διέκοψε απότομα -μεταξύ άλλων- ένα ανερχόμενο κύμα αρνητών/ριών στράτευσης που εκδηλώθηκε την ίδια χρονιά (μία νέα γενιά από έφηβους/ες refusniks, που μέχρι και τον Σεπτέμβρη του 2023 δήλωναν, ευπρόσωπα και κατά εκατοντάδες, την πρόθεσή τους να αρνηθούν μαζικά τη στράτευση στον IDF, με πολλούς/ές από αυτές να καίνε τα χαρτιά κατάταξής τους εν μέσω διαδηλώσεων), αλλά μπορεί εξίσου ένα νέο κύμα αρνήσεων να συμβάλλει αποφασιστικά στον τερματισμό της μαζικής σφαγής και του εκτοπισμού στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη.

Όπως δήλωσε άλλωστε η Ella λίγο πριν τον εγκλεισμό της: «Πριν τον πόλεμο, υπήρχε κάτι πολύ συμβολικό σχετικά με την άρνηση στράτευσης: αρνούμαστε να υπηρετήσουμε ένα καθεστώς που κάνει αυτό κι εκείνο, και το κάνουμε ανοιχτά. Μετά την έναρξη του πολέμου, η άρνηση έγινε κάτι πολύ πιο απλό: εξελίσσεται μία γενοκτονία και δεν κατατάσσεσαι σε έναν στρατό που διαπράττει γενοκτονία. Όλα φαίνονται πιο επείγοντα και συγχρόνως πιο απελπιστικά, αλλά πολιτικά είναι πολύ πιο ξεκάθαρα και απαιτούν λιγότερη περίσκεψη. Είναι πολύ εμφανές ότι το σωστό ενάντια σε μία γενοκτονία είναι: να αρνηθείς». Είναι πολύ εμφανές λοιπόν ότι η άρνηση στράτευσης ποτέ δεν είναι απλά μία «προσωπική επιλογή» αλλά συγχρόνως και μία κοινωνική πρόταση. Πόσο μάλλον σε καιρό πολέμου. Είναι επίσης εμφανές ότι κάθε φορά τα περιεχόμενά της όχι μόνο διαμορφώνουν τα πεδία της αλληλεγγύης αλλά και συνδέουν μεταξύ τους καταπιέσεις και τις αντίστοιχες χειραφετήσεις. Η περίπτωση της Ella είναι ενδεικτική: η άρνηση στράτευσής της διασυνδέει την εναντίωση στον μιλιταρισμό, τον εθνικισμό, τον καπιταλισμό, την κρατική καταστολή, τον πόλεμο, την πατριαρχία και τον σεξισμό θέτοντας ως κεντρική αιχμή την αλληλεγγύη στις παλαιστινιακές κοινότητες που πλήττονται εδώ και 1μιση χρόνο από μία (προ)σχεδιασμένη σφαγή.

Από τη μεριά μας, σε μία πρώτη ένδειξη αλληλεγγύης στην Ella, όπως επίσης σε κάθε αρνητή/τρια στράτευσης και αντιστεκόμενο στο Ισραήλ και φυσικά στους “από κάτω” στην Παλαιστίνη, ακολουθεί η μετάφραση της δήλωσης άρνησης στράτευσής της.

 

* Αυτή η σαδιστικού και επιλεκτικού τύπου καταστολή δεν αποτελεί γνώρισμα μόνο του ισραηλινού στρατού αλλά γενικότερα των στρατιωτικών μηχανισμών. Στην ελληνική εκδοχή τους, οι ανυπότακτοι και οι ολικοί αρνητές στράτευσης μπορούν επίσης να διώκονται και να τιμωρούνται επαναλαμβανόμενα για το ίδιο «αδίκημα» (με χαρακτηριστικότερη την τακτική των απανωτών κλητεύσεων στράτευσης και της ακόλουθης επιβολής απανωτών προστίμων 6.000 ευρώ).

 

 

Ella Keidar Greenberg

Δήλωση άρνησης στράτευσης: Υποχρέωση είναι η Άρνηση

Ονομάζομαι Ella Keidar Greenberg. Με μεγάλωσαν ώστε να γίνω άντρας και στρατιώτης. Στην ηλικία των 14, εκδηλώθηκα ως μία τρανς γυναίκα και απέρριψα την κοινωνική υπαγόρευση για το κοινωνικό φύλο. Τώρα, στην ηλικία των 18, αρνούμαι να καταταγώ και απορρίπτω την κοινωνική υπαγόρευση για τον μιλιταρισμό.

Λίγο μετά την εκδήλωσή μου, βρήκα το κομμουνιστικό μανιφέστο στη βιβλιοθήκη της γιαγιάς μου. Πέρασα τα επόμενα δύο χρόνια [1] διαβάζοντας βιβλία για την πολιτική φιλοσοφία και τη Μαρξιστική θεωρία. Μέσα από το διάβασμα ανέπτυξα μια βαθύτερη κατανόηση της αιματηρής ιστορίας και του παρόντος του τόπου στον οποίο ζω. Με τη διαμαρτυρία ενάντια στο Δικαστικό πραξικόπημα [2], άνοιξε για εμένα ο δρόμος για να μετασχηματίσω τη δυσφορία που βίωνα σε ελπίδα και πολιτική δράση. Σε σύντομο χρονικό διάστημα εισήλθα ως ακτιβίστρια και ως οργανώτρια στον αγώνα ενάντια στην κατοχή. Πρώτα στο αντι-κατοχικό μπλοκ και στις εβδομαδιαίες διαμαρτυρίες στην οδική αρτηρία Καπλάν [3], και αργότερα στο Δίκτυο Mesarvot​ [4], στην Κομμουνιστική Ένωση Νέων, στο Hadash (DFPE) [5] και στο Κομμουνιστικό Κόμμα.

Από τότε, ο ακτιβισμός έχει μετατραπεί στο κέντρο της ζωής μου, οργάνωσα μια μαζική διαμαρτυρία ενάντια στην τρανσφοβική προπαγάνδα, διαμαρτυρήθηκα με Παλαιστίνιους ακτιβιστές/ριες ενάντια στην κλοπή γης καθώς οι στρατιώτες πυροβολούσαν εναντίον μας με χειροβομβίδες κρότου λάμψης και πλαστικές σφαίρες, έκλεισα δρόμους, τραυματίστηκα από μπάτσους και από βίαιες εξώσεις από τη Magav (συνοριακή αστυνομία), οργάνωσα μια μαζική καμπάνια άρνησης στράτευσης στο πλαίσιο της Νεολαίας Ενάντια στη Δικτατορία, είχα προστατευτική παρουσία και συμμετείχα στην κοινή αντίσταση στη Masafer Yatta [6], και τώρα – αρνούμαι.

Ο βασικός λόγος για αυτή τη δράση είναι ότι η χώρα μου διαπράττει γενοκτονία στη Γάζα. Εκατοντάδες χιλιάδες έχουν δολοφονηθεί μέσω βομβαρδισμών, εσκεμμένης καταστροφής υποδομών, λιμού και αδιάκριτων πυρών. Εκατομμύρια άνθρωποι ξεριζώθηκαν από τα σπίτια τους και συνεχίζουν να ζουν έκτοτε σε κατάσταση εκτοπισμού. Αυτή είναι η καθημερινή πραγματικότητα στη Γάζα τους τελευταίους 18 μήνες. Και όλα αυτά, για έναν πόλεμο που υποτίθεται ότι θα έφερνε τους ομήρους πίσω, αλλά στην πράξη, τους εγκαταλείπει. Ο πόλεμος εξόντωσης δεν έχει προσπεράσει τη Δυτική Όχθη, με την κλιμάκωση της βίας των εποίκων, που υποστηρίζεται περισσότερο από ποτέ από τον στρατό. Δεκάδες χωριά, εθνοκαθαρίστηκαν σαν να μην υπήρξαν ποτέ, και ολόκληρες γειτονιές καταστράφηκαν και ερημώθηκαν στο πλαίσιο της καταστροφικής επιχείρησης στην Jenin και την Tulkarm. Τώρα που η κυβέρνηση επέστρεψε στην εκστρατεία καταστροφής στη Γάζα, η κατάσταση αυτή αναμένεται να συνεχιστεί και να επιδεινωθεί.

Στο εσωτερικό του Ισραήλ βιώνουμε πολιτικές διώξεις από την αστυνομία ενάντια σε ακτιβιστές/ριες της αριστεράς και σε Παλαιστίνιους/ες σε μία κλίμακα που δεν είχαμε δει από την εποχή της στρατιωτικής διακυβέρνησης 1948-1966, συλλήψεις για ανακοινώσεις που έγιναν σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σε πορείες και οργανώσεις πολιτών. Υπάρχει μια σκόπιμη διεθνής συστηματική παραμέληση της Αραβικής κοινωνίας στο δολοφονικό οργανωμένο έγκλημα, 24 ζωντανοί όμηροι που περιμένουν ακόμη να επιστρέψουν στις οικογένειές τους, μια τρομακτική οικονομική κρίση που πλήττει πρώτα και κύρια τους εργαζόμενους/ες, μια αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας κατά 65% που συνδέεται με την αύξηση κατά 40% των πυροβόλων όπλων στην κατοχή των πολιτών. Επιπλέον, έχουμε δει μια εκτόξευση της βίας κατά της queer κοινότητας και μια ταυτόχρονη περικοπή των κυβερνητικών προϋπολογισμών της, και αυτό το ίδιο το δικαστικό πραξικόπημα κατά του οποίου μπλοκάραμε τους δρόμους μόλις πριν από λίγο, τώρα νομιμοποιείται ταχύτατα κάτω από τη μύτη μας. Αυτές οι διαδικασίες δεν είναι διαχωρισμένες από τη γενοκτονία στη Γάζα, αλλά ένα άμεσο και έμφυτο μέρος της επίδρασης του πολέμου στην κοινωνία.

Προκειμένου να συνεχίσει να κινείται η υπάρχουσα κατάσταση, οι άνθρωποι χρειάζεται να εκπληρώνουν διάφορους ρόλους εντός του συστήματος, όπως τα γρανάζια σε μία καλο-λαδωμένη μηχανή. Χρειάζεται να εργαζόμαστε, να κατατασσόμαστε στον στρατό, πρέπει να σκοτώνουμε, να παντρευόμαστε, να κάνουμε οικογένειες και να φτιάχνουμε παιδιά που θα συνεχίσουν να υπηρετούν την Κατοχή, τον Καπιταλισμό και την Πατριαρχία. Αυτά τα συστήματα δεν είναι μόνο ο στρατιώτης που στέκεται στο σημείο ελέγχου, το αφεντικό που πληρώνει πολύ λίγα ή οι άνθρωποι που απαγορεύουν την αυτονομία του κοινωνικού μας φύλου και της ιατρικής φροντίδας μας, αλλά και η εκπαίδευση σε αυτούς τους θεσμούς, το σύνολο όλων των κοινωνικών μηχανισμών που μας προετοιμάζουν για να γίνουμε υπάκουα υποκείμενα του συστήματος. Αυτή τη λογική είναι που υπονομεύουν τα τρανς άτομα, όπως και οι αρνητές/τριες στράτευσης. Για αυτό είμαστε τόσο τρομακτικοί/ές, γιατί το υπάρχον σύστημα και η αναπαραγωγή του διασφαλίζεται από εμάς- τους ανθρώπους, που παραμένουμε πειθαρχημένοι και υπάκουοι.

Αλλά η υπακοή δεν μας φέρνει τίποτα άλλο παρά τη λήθη. Οι ιθύνοντες του στρατού και της κυβέρνησης ξεκαθαρίζουν ξανά και ξανά ότι δεν τους ενδιαφέρει ούτε η σταθερότητα της συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός, ούτε τα δικαιώματά μας, ούτε η επιστροφή των ομήρων. Το ενδιαφέρον τους για εμάς περιορίζεται στη λειτουργία μας ως τροφή για τα κανόνια, για τη βιομηχανία της εξόντωσης και της επέκτασης. Τα σκοτεινά καθεστώτα και οι φρίκες που αυτά επιβάλλουν δεν καταρρέουν με πολίτες που υπακούουν τους νόμους και κάνουν αυτό που τους υπαγορεύται, ελπίζοντας ότι κάποιος/α πιο ψηλά θα έρθει στα συγκαλά του και θα συνειδητοποιήσει ότι όλο αυτό πρέπει να σταματήσει.

Αντιμέτωπα με μία πραγματικότητα μαζικής καταστροφής, συστηματικής παραμέλησης, τσαλαπατήματος των δικαιωμάτων, πολέμου – η υποχρέωση είναι η άρνηση. Μη μένουμε εφησυχασμένοι/ες/α, να μαζευτούμε, να οργανωθούμε, να αντισταθούμε.

Σε 40 χρόνια, όταν τα εγγόνια μας μάς ρωτήσουν τι κάναμε κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας στη Γάζα, κατά τη διάρκεια της κατάρρευσης της παλαιάς τάξης, κατά πόσο παραδοθήκαμε ή ξεκινήσαμε τον αγώνα, πώς θα θέλατε να απαντήσετε;

Γνωρίζω τι θα απαντήσω, επέλεξα να αντισταθώ, αυτός είναι ο λόγος που αρνούμαι.

 

 

[1] Σε δηλώσεις της λίγο πριν τη φυλάκισή της, η Ella διευκρίνισε ότι τα χρόνια αυτά, αμέσως μετά την εκδήλωσή της ως τρανς γυναίκας, συνέπεσαν με την περίοδο της καραντίνας της COVID-19. Αρνούμενη να συνδεθεί στα διαδικτυακά μαθήματα του γυμνασίου της και δίχως ιδιαίτερες φιλίες, ανέφερε ότι κατά βάση πέρασε την περίοδο του υγειονομικού καθεστώτος έκτακτης ανάγκης διαβάζοντας.

[2] Αναφορά στις ευρείες κοινωνικές/ταξικές αντιστάσεις που προέκυψαν από τον Ιανουάριου του 2023 έως τον Οκτώβρη του ίδιου έτους (όταν και πραγματοποιήθηκε εκ μέρους παλαιστινιακών οργανώσεων η επίθεση σε ισραηλινά εδάφη έξω από τη Λωρίδα της Γάζας και η αρπαγή ομήρων) με αφορμή την πρόταση της ισραηλινής κυβέρνησης για μία μεγάλης κλίμακας μεταρρύθμισης του δικαστικού συστήματος του ισραηλινού κράτους.

[3] Η οδική αρτηρία Kaplan βρίσκεται στο κέντρο του Τελ Αβίβ και από τις 14 Ιανουαρίου του 2023 μέχρι τον Οκτώβρη του ίδιου έτους, αποτελούσε το μέρος των εβδομαδιαίων συγκεντρώσεων ενάντια στη δικαστική μεταρρύθμιση του ισραηλινού κράτους.

[4] Το ισραηλινό δίκτυο Mesarvot λειτουργεί από 2015 υποστηρίζοντας άτομα -ανεξαρτήτως πολιτικών και κοινωνικών καταβολών- που αρνούνται να υπηρετήσουν στον ισραηλινό στρατό (IDF).

[5] Ο μη-σιωνιστικός ισραηλινός συνασπισμός “Hadash” έχει σχηματιστεί από το 1977 και εμπεριέχει κόμματα, οργανώσεις και ομάδες που κινούνται από την αριστερά έως τα άκρα αριστερά του πολιτικού φάσματος στο ισραηλινό κράτος.

[6] Η περιοχή Masafer Yatta βρίσκεται στα νότια της Δυτικής Όχθης και αποτελείται από 19 χωριά. Από τη δεκαετία του 1970 το ισραηλινό κράτος την έχει ανακυρήξει ως “στρατιωτική ζώνη πυρός” για εκπαιδευτικούς σκοπούς του IDF. Από το 2020, η περιοχή βρίσκεται υπό διαρκή επίθεση εκ μέρους του IDF και ισραηλινών εποίκων, με κατεδαφίσεις, εκτοπισμούς, καταστροφή χωραφιών και υποδομών ύδρευσης κτλ. Στην τρέχουσα περίοδο, η πρόσφατη ιστορία της έγινε παγκοσμίως γνωστή από το ντοκυμαντέρ “No other land”.

 

 

 

On 19 March 2025, 18-year-old Ella Keidar Greenberg presented herself at the Israeli army’s Tel Hashomer conscription camp to declare her refusal to enlist. This is the 10th case of army refusal in the IDF since October 7, 2023, and the first case of a trans woman refusing to enlist in Israel in 9 years. Ella, like every person in her position, was arrested and sent into a military prison to serve a 30-day sentence for her insubordination. Afterwards, the Israeli army will impose the same sentence on her for the same offence, similarly to any person in her position. It will repeat an unknown number of calls for the compulsory military service that she has already publicly refused, and will re-sent her to an equally unknown number of 30-day prison terms.

It is obvious that this tactic*, besides reproducing the “hazing” logic even to army refusers, also has a dual purpose. On the one hand, to test at will each time the stamina of each refusenik and, on the other hand, to turn the military apparatus’ constant fear of mass insubordination towards the direction of social intimidation through the bogey of repression. In the case of the Israeli state, this fear may seem as non-existent and, more importantly, may be propagated as such. However, from the point of view of social/class resistance, the acceptance of this situation as “given”, “futile” and “irreversible” is not only historically wrong (the more abruptly the “war enthusiasm” is established, the more unexpectedly a “wave of insubordination” may appear) but also incomprehensible in the horizon of social/class liberation in the here and now. It may well be, then, that by the end of 2023, the Israeli state’s “war of extermination” on the Palestinian populations abruptly interrupted – among other things – a rising wave of conscientious objectors that manifested itself in the same year (a new generation of teenage refusniks, who by September 2023 were declaring, in person and by the hundreds, their intention to refuse enlistment in the IDF en masse, with many of them burning their enlistment papers in the midst of protests), but it can equally may be that a new wave of refusniks will contribute decisively to ending the mass slaughter and displacement in Gaza and the West Bank.

As Ella stated shortly before her incarceration: ” Before the war, there was something very symbolic about [refusal]: we refuse to serve a regime that does this and that, and we do it publicly. After the war started, it became much simpler: there is a genocide happening, and you don’t enlist in an army that’s committing genocide. Everything feels both more urgent and more hopeless at the same time, but politically, it’s much clearer and requires less deliberation. It’s very obvious what the right thing to do in the face of genocide is: to refuse”. It is therefore very obvious that refusing to enlist is never just a “personal choice” but at the same time a social proposition. All the more so in times of war. It is also evident that each time its contents not only shape the fields of solidarity but also link oppressions and the corresponding emancipations. Ella’s case is illustrative: her refusal to strike interconnects opposition to militarism, nationalism, capitalism, state repression, war, patriarchy and sexism by placing solidarity with Palestinian communities affected for a year and a half by a (pre)planned massacre as its central edge.

For our part, in a first sign of solidarity with Ella, as well as with all army refusers and all resisters in Israel and of course with “those below” in Palestine, here is the translation of her army refusal statement.

* This sadistic and selective type of repression is not only a feature of the Israeli army but of the military apparatus in general. In its greek version, insurbodinates and total army objectors can also be prosecuted and punished repeatedly for the same “offence” (most notably the tactic of repeated conscription calls and the subsequent imposition of repeated fines of 6,000 euros).

 

 

Ella Keidar Greenberg

Refusal Statement: The imperative is Refusal

My name is Ella Keidar Greenberg, I was raised to be a man and a soldier. At the age of 14 I came out as a trans woman and rejected society’s dictation of gender. Now, at the age of 18, I am refusing to enlist, and rejecting society’s militaristic dictation.

Shortly after coming out, I found the communist manifesto in my grandmother’s library. I spent the next two years reading books about political philosophy and Marxist theory. Through reading I developed a deeper understanding of the bloody history and present of the place I live in. With the protest movement against the Judicial coup, a path manifested for me to convert the frustration I felt into hope and political action. I quickly joined the struggle against the occupation as an activist and organizer. First in the anti-occupation bloc and the weekly protests in Kaplan st’, and later in the Mesarvot Network, in the Communist Youth Union, In Hadash (DFPE) and in the Communist Party. 


Since then activism has turned into the center of my life, I organized a mass protest against transphobic propaganda, protested with Palestinian activists against land theft as soldiers shot stun grenades and rubber bullets at us, blocked roads, got injured by cops and from violent evictions by Magav (border police), organized a mass refusal campaign under Youth Against Dictatorship, did protective presence and joined co-resistance in Masafer Yatta, and now – I am refusing.

The main reason for this act, is that my country is committing a genocide in Gaza. Hundreds of thousands have been killed in bombings, intentional destruction of infrastructure, starvation, and indiscriminate fire. Millions were torn from their homes, and continue to exist in a state of displacement since. This has been the daily reality in Gaza for the past 18 months. All for a war that was supposedly meant to bring the hostages back home, but in practice, abandons them. The war of annihilation has not passed over the West Bank, with escalating settler violence, supported more than ever by the army. Dozens of villages,ethnically cleansed as if they never even existed, and entire neighborhoods destroyed and depopulated as part of the destructive operation in Jenin and Tulkarm. Now that the government has returned to its campaign of destruction in Gaza, this situation is expected to continue and worsen.

Inside Israel we are witnessing police political persecution of left wing activists and Palestinians on scales not seen since the military rule of 1948-1966, arrests over statements on social media, protests and civil organizing. There is an intentional systematic neglect of Arab society to murderous organized crime, 24 living hostages still waiting to return home to their families, a horrific economic crisis that is affecting working people first and foremost, a 65% increase in domestic violence that is tied the 40% rise in civilian firearms. Additionally we have seen a surge in violence against the queer community and a simultaneous cut of its governmental budgets, and that same judicial coup we blocked roads against just moments ago, is now being rapidly legislated under our noses. These are not processes happening separately from the genocide in Gaza, but are direct and immanent parts of the effects of war on society.

For the status quo to keep functioning, people are required to fulfil the roles in the system, like gears in a well-oiled machine. We must work, enlist to the army, we must kill, get married, start a family, and make children who will continue to serve the Occupation, Capitalism and Patriarchy. These systems are not just the soldier standing at the checkpoint, the boss that pays too little, or the people outlawing our gender and medical autonomy, but also the education into these institutions, the sum of all social mechanisms that prime us into obedient subjects of the system. This logic is what trans people, like refuseniks, undermine. That’s why we’re so scary, because the existing system and its reproduction is insured by us- the people, staying disciplined and obedient.

But obedience brings us nothing but oblivion. The decision makers of the military and government clarify again and again that they have no interest in the stability of the ceasefire agreement, in our rights, or in the return of the hostages. Their interest in us is limited to our function as canon fodder for the extermination and expansion industry. Dark regimes and the horrors they enforce don’t collapse by the citizens obeying the law and doing what we’re told, hoping someone upstairs will come to their senses and understand this has to stop.

Faced with a reality of mass extermination, of systematic neglect, of trampling on rights, of war – The imperative is refusal. Don’t stay complacent, gather, organize, resist.

In 40 years, when our grandchildren ask us what we did during the Gaza genocide, during the collapse of the old order, if we gave up or if we put up a fight, how will you rather answer?

I know what I’ll answer, that I chose to resist, this is why I am refusing.