Φαντάζουν ωραίες καμένες οι σημαίες (Απρίλης 2022)
Για να κατεβάσετε το κείμενο σε μορφή pdf, πατήστε εδώ.
ΦΑΝΤΑΖΟΥΝ ΩΡΑΙΕΣ ΚΑΜΕΝΕΣ ΟΙ ΣΗΜΑΙΕΣ
Οι «από κάτω» στην Ουκρανία επιβιώνουν ή πεθαίνουν πάνω στα συντρίμμια που αφήνουν οι βομβαρδισμοί και οι σφαίρες. Μεταναστεύουν και λιποτακτούν, αγωνίζονται και αντιστέκονται, στρατεύονται και παραδίνονται, συμπαραστέκονται και εγκαταλείπουν. Σκοτώνουν και σκοτώνονται, φοβούνται και ελπίζουν, τραυματίζονται σωματικά και ψυχικά, αγωνιούν και παίρνουν ύστατες αποφάσεις. Γύρω τους, κάθε λογής εξουσίες, κράτη, στρατοί, κοινοβούλια, αφεντικά, ΜΜΕ, παπάδες, παραστρατιωτικοί, οικογενειακοί καταναγκασμοί οργιάζουν όπως κάνουν σε κάθε κατάσταση πολέμου. Από τη μία, η εισβολή ενός στρατού που σχεδιάζει, ισοπεδώνει, βιάζει και τρομοκρατεί, επιβάλλοντας σιδηρά πειθαρχία στις κατεχόμενες περιοχές αλλά και στον εσωτερικό εχθρό της χώρας του. Από την άλλη, ένας στρατός που υπερασπίζεται τη ντόπια εξουσία αποενοχοποιείται, αυτοχρίζεται ως ελευθερωτής, συγκεντροποιεί την εξουσία του κράτους του, καταναγκάζει, περιορίζει ή σκοτώνει οτιδήποτε ανυπάκουο, έχοντας πια αγκαλιάσει κάθε παραστρατιωτική ναζιστική ομάδα.
Πρόκειται για έναν εθνικιστικό πόλεμο που καταρρίπτει διάφορες μυθοπλασίες της παγκοσμιοποίησης, η οποία θα αποδυνάμωνε από τον περασμένο κιόλας αιώνα τα έθνη και τους εθνικισμούς, ενώ στην πραγματικότητα τα ανατροφοδότησε. Τα ίδια έθνη που μόλις τον Νοέμβρη του 2018 στο Παρίσι τίμησαν από κοινού την εκατονταετηρίδα από τη λήξη του πρώτου μεγάλου μακελειού τους, του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου, με όρκους ειρήνης και αποτροπής ενός νέου πολέμου μεταξύ τους. Ενώ την ίδια στιγμή, αύξαναν ραγδαία τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς και τις χρηματοδοτήσεις τους που πλέον αγγίζουν παγκοσμίως τα 2 τρισεκατομμύρια δολάρια ανά έτος. Ενώ συνέχιζαν ή πριμοδοτούσαν τη διεξαγωγή διάφορων πολέμων και την τεχνολογική αναβάθμιση των πολεμικών μηχανών τους, όντας στην πρωτοπορία της τεχνητής νοημοσύνης. Ενώ συνέχιζαν και συνεχίζουν να τονώνουν τον πατριωτισμό των υπηκόων τους εντός των επικρατειών τους, ως δήθεν αντίθετη έννοια του εθνικισμού. Από τη «Μητέρα Ρωσία» των επεκτατικών εισβολών και της λεηλασίας των γειτονικών της περιοχών, του αυταρχισμού, της εκμετάλλευσης και της ισοπεδωτικής καταστολής κάθε εσωτερικού εχθρού για τη μετασοβιετική της ανοικοδόμηση. Στην «Περήφανη Ουκρανία» της ποδηγέτησης και εθνικοποίησης των υπηκόων της σε δυτικά πρότυπα, της καταπίεσης για εθνική ομογενοποίηση των ρωσόφωνων πληθυσμών και της πριμοδότησης ναζιστικών ιδεολογιών και οργανώσεων. Μέχρι το ελληνικό και τα υπόλοιπα ΝΑΤΟϊκά κράτη της «εθνικής αυτοδιάθεσης» και των «δικαιωμάτων» που πρώτα και κύρια δίδαξαν, πολύ πριν την ίδρυση του ΝΑΤΟ, πώς αυτά κατασκευάζονται για να καταστρατηγούνται, για να διαχωρίζουν τους «από κάτω» και για να διαιωνίζουν την εξουσία κράτους, κεφαλαίου και πατριαρχίας.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι από αυτούς που συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον της «παγκόσμιας κοινής γνώμης», σε αντίθεση με πολλούς άλλους όπου δεν χύνεται ούτε ένα κροκοδείλιο δάκρυ για τους αμέτρητους νεκρούς και τις καταστροφές τους, όπως στο Σουδάν και στην Υεμένη. Είναι από αυτούς του πολέμους που θεαματικοποιούν, εργαλειοποιούν και αξιοποιούν τον θάνατο και την καταστροφή, κατασκευάζοντας αφηγήσεις και παραδείγματα προς άγραν κάθε άρχουσας τάξης. Ένας πόλεμος που προβάλλει πολλές όψεις των ενδοκυριαρχικών ανταγωνισμών πλανητικά, που είναι ταυτόχρονα συμβατικός μεταξύ δύο εθνών-κρατών, proxy μεταξύ πολλών άλλων και εν δυνάμει παγκόσμιος. Που καλύπτει τις συστημικές αιτίες του πίσω από προσωπικά κάδρα «τρελών» ή «ηρώων» ηγετών, που επαναφέρει ψηλά στην ατζέντα το «αναγκαίο κακό» των πυρηνικών όπλων αλλά και της πυρηνικής ενέργειας εν γένει. Ένας ακόμα σύγχρονος πόλεμος με εκατομμύρια «άμαχους/ες», εκτοπισμένους/ες και μετανάστ(ρι)ες, που όχι μόνο γίνονται αντικείμενα χρήσης της εκάστοτε στρατιωτικής και πολιτικής διαχείρισης αλλά εργαλειοποιούνται με κάθε ανθρωπιστικό περιτύλιγμα εντείνοντας τον θεσμικό ρατσισμό έναντι των μεταναστ(ρι)ών που δεν εγκρίνονται από τον μισανθρωπισμό της λευκής υπεροχής ή του χριστιανισμού. Ξεπλένοντας την ίδια στιγμή τη σεξιστική/σεξουαλική καταπίεση και εκμετάλλευση των γυναικών της Ουκρανίας που λαμβάνει χώρα εδώ και δεκαετίες σε ευρωπαϊκά -και όχι μόνο- εδάφη, συμπεριλαμβανομένων των ελληνικών. Ένας πόλεμος που συγχρόνως με τα πεδία των μαχών εξελίσσεται, εικονοποιείται και νομιμοποιείται κοινωνικά όχι μόνο μέσα από τους παραδοσιακούς μηχανισμούς του θεάματος αλλά διαχέοντας τις μιλιταριστικές αξίες του μέσα από τις «προοδευτικές καινοτομίες» των κοινωνικών δικτύων και του διαδικτύου. Ώστε οι υπήκοοι ανά την υφήλιο να ενσωματώνονται και να συνηθίζουν στη θεσμική αφομοίωση, στον εξανδραποδισμό και στην υποτιθέμενη ματαιότητα κάθε αυτοοργανωμένης αντίστασης μπροστά στην «παντοδυναμία» των στρατών και των αφεντικών της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Ώστε οι κάθε είδους ταξικοί, φυλετικοί και έμφυλοι συντηρητισμοί να επανακάμψουν ως αντίδραση απέναντι σε κάθε χειραφετητική διεργασία στο εσωτερικό των κοινωνιών. Από τον ρατσισμό της λευκής ανωτερότητας, τον αντιδραστικό σεξισμό των κυρίαρχων αρρενωποτήτων, την προλεταριοποίηση πληθυσμών από τα αφεντικά μέχρι και τον σοβινισμό της κάθε εθνικής αυταπάτης απέναντι σε κοινωνικές εξεγέρσεις και αντιρατσιστικούς/αντιπατριαρχικούς/αντικαπιταλιστικούς/αντικρατικούς αγώνες.
Όλος ο εξουσιαστικός εσμός που προκαλεί, αναπαράγεται και ισχυροποιείται από τους πολέμους σπεύδει να αντλήσει τη μέγιστη πολιτική, οικονομική και ιδεολογική υπεραξία με περίσσια χυδαιότητα. Από τη Ρωσία και την Κίνα μέχρι τις ΗΠΑ, τα κράτη του ΝΑΤΟ και παντού, ιδεολογικές προβολές των πολέμων του περασμένου αιώνα γίνονται οι απολογίες κάθε είδους νέας βαναυσότητας στο σήμερα. Ο δήθεν αντιναζισμός του ρωσικού κράτους δεν είναι απλά μία φτηνή δικαιολογία του πολέμου του αλλά και η τόνωση ενός ρωσικού εθνικισμού που ακόμα και στη σοβιετική περίοδο απέδιδε την αντίθεση στον ναζισμό περισσότερο στον ρωσικό πατριωτισμό παρά στον σοσιαλισμό. Ο δήθεν αμυντικός πόλεμος του ουκρανικού κράτους είναι το καμουφλάρισμα της διαμόρφωσης ενός εθνοκρατισμού που ήδη δείχνει πόσο «ελευθεριακά» θα εκμεταλλεύεται και θα καταπιέζει τους πληθυσμούς του μέσα από σοβινιστικά, πατριαρχικά και φιλοναζιστικά πλαίσια. Η δήθεν «αλληλεγγύη στον ουκρανικό λαό» του ελληνικού κράτους, του ίδιου «ειρηνικού» και «αντιπολεμικού» κράτους που εξοπλίζει και προετοιμάζει ραγδαία τον στρατό του, ενώ συγχρόνως καταστέλλει εκατομμύρια μετανάστ(ρι)ες άλλων «λαών», είναι η επιθετική θωράκιση της δικής του κυριαρχίας στη ΝΑ Μεσόγειο. Ο δήθεν αντιιμπεριαλισμός των μεγαλύτερων σύγχρονων μακελάρηδων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, καθώς και τα ιδεολογήματά τους για «τον κόσμο της δημοκρατίας που εναντιώνεται στον κόσμο του αυταρχισμού» δεν είναι παρά η απολογία των συνεχών πολέμων που οι ίδιοι προκάλεσαν και προκαλούν παγκοσμίως. Και στο πλάι όλων αυτών, η καπιταλιστική μηχανή και τα οικονομικά της συμφέροντα, οι γεωστρατηγικοί και ενεργειακοί σχεδιασμοί, τα ανταγωνιστικά κεφάλαια να συνεχίζουν απρόσκοπτα να εκμεταλλεύονται, να καταστρέφονται και να αναδημιουργούνται, να επενδύουν και να εμπορευματοποιούν τις «ευκαιρίες» που δημιουργεί η στρατιωτική εξουσία πάνω σε ολόκληρες επικράτειες και σε ολόκληρους πληθυσμούς.
Η ισοπέδωση και η τρομοκράτηση ουκρανικών περιοχών, η εκμηδένιση της ζωής μπροστά στους επιχειρησιακούς σχεδιασμούς κρατών και κεφαλαίου, η πολιτική/οικονομική αξιοποίηση του φόβου και της απειλής πολέμου ή πυρηνικών καταστροφών παγκοσμίως, αποτελούν εκρήξεις μίας ακόμα μακράς πολεμικής διαδικασίας. Ο πόλεμος είναι ο κοινός παρονομαστής της εθνοκρατικής διαμόρφωσης της πρώην σοβιετικής ένωσης, της ακόλουθης πλανητικής εξάπλωσης του ΝΑΤΟ, των διαχρονικών ανταγωνισμών για την εκμετάλλευση γης και ανθρώπων στην Αφρική, της πολιτικής και οικονομικής ηγεμονίας στη Μέση Ανατολή, των αντιτρομοκρατικών δογμάτων ασφάλειας και του στρατιωτικού ελέγχου στην Ασία, της αντιεξεγερτικής στρατιωτικοποίησης των κοινωνικών συγκρούσεων και αντιστάσεων, της αντιμεταναστευτικής θανατοπολιτικής όσων εκτοπίζονται και το αναπόσπαστο κομμάτι της όξυνσης της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης από την κυριαρχία στο εσωτερικό των κρατών. Συγχρόνως, ο πόλεμος αποτελεί το πεδίο αναδιαμόρφωσης της εξουσίας σε αυτό που η ίδια μετέπειτα θα αποκαλέσει ειρήνη. Η μόνη ειρήνη όμως που μας επιφυλάσσουν είναι η περαιτέρω κανονικοποίηση του πολέμου στην καθημερινότητα του σύγχρονου ολοκληρωτισμού: συστράτευση, πειθαρχία και υπακοή των υποτελών στις αποφάσεις και τα εθνικά συμφέροντα των ηγεμόνων τους, πατριαρχική καθυπόταξη όσων δεν χωρούν στο καλούπι του cis-straight άντρα, εξαίρεση και θανατοπολιτική «περισσευούμενων» και μεταναστ(ρι)ών, καταστροφή και εμπορευματοποίηση γης, θάλασσας και αέρα.
Η ειρήνη των κυρίαρχων δεν είναι το αντίθετο του πολέμου τους αλλά η απολογία της πολεμικής διαδικασίας που προετοιμάζει ή διεξάγει τον επόμενο πόλεμο, καθώς και εκείνης που τον κανονικοποιεί στην καθημερινότητά μας. Η ειρήνη του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου ήταν η πολεμική προετοιμασία και οι φασισμοί που οδήγησαν στον Δεύτερο καταπνίγοντας κάθε χειραφετητική προοπτική, όπως η επανάσταση στην Ισπανία το ‘36. Η ειρήνη του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου ήταν ο «ψυχρός πόλεμος» που αιματοκύλισε όλη την υφήλιο. Η ειρήνη του «Τέλους της Ιστορίας» με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης είναι οι εθνοποιητικοί πόλεμοι της Ρωσίας, της περιφέρειάς της και των Βαλκανίων, οι πολεμικές επιχειρήσεις του πλανητικού εκδημοκρατισμού και των δογμάτων ασφαλείας όπως οι «προληπτικοί» και «αντι»τρομοκρατικοί πόλεμοι των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ που εγκαινιάστηκαν αμέσως μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001, οι πόλεμοι δια αντιπροσώπων παγκοσμίως (proxy wars), καθώς και η στρατιωτικοποίηση κοινωνικών εξεγέρσεων για τη μετατροπή τους σε εμφύλιες συγκρούσεις. Και πέρα από τα στρατιωτικά πεδία των μαχών, η ειρήνη των αστυνομοκρατούμενων πόλεων, των στρατοπέδων συγκέντρωσης και των φυλακών, της καταστολής του «εσωτερικού εχθρού», του ελέγχου και της επιτήρησης, της φτωχοποίησης και της υποτέλειας, των κακοποιημένων σωμάτων στις επιταγές της πατριαρχίας. Η ειρήνη που ζητάει πιστοποιητικά αντιπολεμικών φρονημάτων για την «καταδίκη του εισβολέα που προκαλεί πόνο και μετανάστευση», αφού πρώτα έχει καταδικάσει, πυροβολήσει και δαιμονοποιήσει ως «εισβολείς» χιλιάδες μετανάστ(ρι)ες από τους δικούς της ΝΑΤΟϊκούς πολέμους, όπως έκανε το ελληνικό κράτος και ο στρατός στα σύνορα του Έβρου τον Μάρτιο του 2020. Η ειρήνη που δεν βλέπει κανέναν άλλο πόλεμο πέραν από αυτούς του ΝΑΤΟ, ξεπλένοντας κάθε άλλο σφαγέα και δυνάστη στον κόσμο αρκεί να είναι «αντι-ΝΑΤΟϊκός». Είναι αυτή ακριβώς η ειρήνη που ευαγγελίζονται διάφοροι όψιμοι θιασώτες της εναντίωσης στον πόλεμο στην Ουκρανία, πίσω από την οποία κλείνουν το μάτι στη μία ή την άλλη πλευρά των χαρακωμάτων. Την ειρήνη που δικαιολογεί και δημιουργεί κάθε φορά έναν νέο πόλεμο για την αλληλοσφαγή των «από κάτω» και για τα συμφέροντα της κυριαρχίας.
Η άρνηση του πολέμου και της ειρήνης των κυρίαρχων είναι η άρνηση όλων των συστατικών στοιχείων της πολεμικής διαδικασίας κράτους και αφεντικών. Είναι η συνεχής άρνηση της πολεμικής προετοιμασίας, των εξοπλισμών της πολεμικής βιομηχανίας και της ιδεολογικής τους φαρέτρας, από τον εθνικισμό και τον πατριωτισμό μέχρι τον ρατσισμό και τον σεξισμό. Όπως σε κάθε κράτος και στρατό, ο ελληνικός στρατός εξοπλίζεται με δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως, στρατιωτικοποιεί σύνορα και ενδοχώρα, πρωταγωνιστεί στην καταστολή μεταναστ(ρι)ών από τους πολέμους της κυριαρχίας, αποτελεί πρότυπο της εθνικιστικής ιδεολογίας, του ανδρισμού, της οικειοθελούς ή εξαναγκασμένης υποταγής και θυσίας μας στην ντόπια εξουσία και ευρύτερα. Ως ολικοί αρνητές/τριες στράτευσης, αρνούμαστε τη στρατιωτική θητεία στον ελληνικό στρατό όχι απλά για την ατομική μας χειραφέτηση αλλά και αρνούμενοι/ες να θέσουμε τα σώματά μας ως εργαλεία από οποιοδήποτε πόστο στην υπηρεσία της πολεμικής μηχανής ενάντια στη συλλογική μας χειραφέτηση. Αρνούμενοι/ες τον πόλεμο και την ειρήνη των κυρίαρχων, αρνούμενοι/ες το μίσος και τον κοινωνικό κανιβαλισμό μεταξύ των «από κάτω», αρνούμενοι/ες τους βομβαρδισμούς στο εδώ και στο τώρα. Προτάσσοντας έναν κόσμο αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας, χωρίς έθνη, κράτη, σύνορα, θρησκείες, καπιταλισμό και πατριαρχία.
Για το ξεδίπλωμα αντιπατριωτικών-αντιμιλιταριστικών αγώνων και αυτοοργανωμένων αντιστάσεων ενάντια σε κράτος/κεφάλαιο/πατριαρχία και στην πολεμική βιομηχανία
Για την εμβάθυνση της αλληλεγγύης μεταξύ των «από κάτω» που αγωνίζονται ή και λιποτακτούν ενάντια στις στρατιωτικές εξουσίες, σε όσους/ες πλήττονται και μεταναστεύουν από τους πολέμους και την ειρήνη της κυριαρχίας
ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ
ΚΟΜΜΟΥΝΕΣ ΚΑΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ
ΟΛΙΚΗ ΑΡΝΗΣΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ ΤΟΥΣ
Πρωτοβουλία για την ολική άρνηση στράτευσης (Αθήνα)
Απρίλης 2022
