Για άλλη μία πανδημία αντιμεταναστευτικής πολιτικής…
Κάθε κρίση για την κυριαρχία αποτελεί και μία ευκαιρία για να εξελίσσει και να επιβάλλει εσαεί τις πολιτικές της. Όταν δύο «κρίσεις» συμπίπτουν χωροχρονικά, τότε διπλή η προσπάθεια, διπλή και η ευκαιρία. Στο πλαίσιο αυτό, ο υπουργός μετανάστευσης Νότης Μηταράκης δηλώνει εν μέσω καραντίνας: «Η μετατροπή των ανοιχτών κέντρων σε κλειστά είναι αναγκαία, όπως φαίνεται σήμερα µε τη διπλή κρίση των συνόρων και της δημόσιας υγείας». Η μετατροπή των άλλοτε «φιλόξενων» κέντρων του ανθρωπισμού και της «αλληλεγγύης» σε κλειστές φυλακές είναι προ των πυλών, επισφραγίζοντας μία πραγματικότητα εξαιρέσεων και διακρίσεων που ποτέ δεν έπαψαν να υφίστανται οι μετανάστ(ρι)ες.
Μεγάλο Σάββατο 18/4/20, η νέα πρόεδρος της δημοκρατίας Αικατερίνη Σακελλαροπούλου μεταβαίνει στις καστανιές του Έβρου σε μία επίσκεψη με προφανείς συμβολισμούς. Υπεράσπιση του «πατριωτικού έργου» των συνοριοφύλακων και του στρατού στην περιοχή, ταυτόχρονη αναφορά σε «σεμνούς έλληνες» που έγιναν το «παγκόσμιο υπόδειγμα στη μάχη κατά του κορωνοϊού» και διασύνδεση των αναφορών αυτών με τα θρησκόληπτα περιεχόμενα μίας «ανάστασης» που προσδοκάται σε έναν άλλον κόσμο, σε έναν άλλον χωροχρόνο, αφήνοντας την πραγματικότητα στα «ασφαλή» χέρια της κυριαρχίας.
Ο υπουργός άμυνας Νίκος Παναγιωτόπουλος που τη συνόδευε, δηλώνει με αφορμή τη «μάχη κατά του κορωνοιού» ότι «τελικά η ζωή υπερνικά τον θάνατο». Στο ίδιο μέρος όμως λίγους μήνες πριν, ο θάνατος υπερνικούσε τη ζωή όσον αφορά μετανάστ(ρι)ες που επιχειρούσαν να περάσουν τα σύνορα και δέχονταν την άγρια καταστολή από τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις, την αστυνομία και διάφορους «ακρίτες» -ένστολους και μη- με αποτέλεσμα τη δολοφονία τουλάχιστον δύο μεταναστών. Μία ορθότερη λοιπόν αναδιατύπωση του υπουργικού λυρισμού θα ήταν η εξής: «οι ζωές κάποιων υπερνικάνε τις ζωές και επιβάλλουν τον θάνατο κάποιων άλλων».
Η «σεμνότητα» της «ελληνικής φιλοξενίας» φρόντισε τους αόρατους/ες αυτού του κόσμου με αυστηρή καραντίνα και αποκλεισμό από δομές υγειονομικής περίθαλψης. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η «μεγάλη αγκαλιά» του καλέσματος #μένουμε σπίτι, προτού πειθαναγκάσει τις συνειδήσεις των υπηκόων, έχει φροντίσει να εξαιρέσει και να αποκλείσει τις ζωές όσων βρίσκονται ήδη στη «μεγάλη αγκαλιά» των φυλακών, των στρατοπέδων και των κέντρων κράτησης, των κελιών και των κρατητηρίων των αστυνομικών τμημάτων και των διάφορων άλλων κρατικών ιδρυμάτων μαζικού εγκλεισμού. Τις μέρες αυτές έχουν ήδη καταγραφεί δύο θάνατοι κρατουμένων σε φυλακές, μία «αυτοκτονία» μετανάστη σε Α.Τ. στην Κομοτηνή και ένας ξυλοδαρμός μετανάστη από τους μπάτσους στα κρατητήρια του Α.Τ. Δραπετσώνας. Ένα ακόμα πραγματικό «παγκόσμιο υπόδειγμα» στο πώς να περιθωριοποιήσεις ακόμα περισσότερο εξαιρούμενους πληθυσμούς με αφορμή -και εν μέσω- μίας πανδημίας.
«Προστασία της δημόσιας υγείας» πάντα σημαίνει πόλεμος στα πιο περιθωριοποιημένα κομμάτια της κοινωνίας. Για αυτό με τα πρώτα κρούσματα, τα κέντρα «φιλοξενίας» τίθενται σε αυστηρότατη καραντίνα και μετατρέπονται σε κλειστά κέντρα κράτησης. Ενώ η κίνηση μεταναστ(ρι)ών για να περάσουν τα σύνορα μεταφράζεται σαν… «απόπειρα διάδοσης του κορονοϊού» και αντιμετωπίζεται πολεμικά. Στο πλαίσιο αυτό, υπάγονται και οι έλεγχοι στον δρόμο από τους μπάτσους στο κέντρο και τα προάστια της Αθήνας, που θυμίζουν πογκρόμ και έχουν ξεκάθαρο ρατσιστικό χαρακτήρα.
Οι αντιστάσεις των αόρατων όμως προσπαθούν να δημιουργήσουν αναχώματα στην περαιτέρω περιθωριοποίηση τους και να διασπείρουν τον ιό της αντίστασης. Στις 19 Μαρτίου, 1200 άτομα ξεκίνησαν απεργία πείνας στο στρατόπεδο της Κορίνθου. Στις 3 Απριλίου, στο καμπ στο Παρανέστι Δράμας, 300 με 400 άτομα ξεκίνησαν απεργία πείνας λόγω του απαράδεκτου φαγητού. Στις 5 Απριλίου, άτομα που κρατούνται στο ΠΡΟΚΕΚΑ της Μόριας ξεκίνησαν απεργία πείνας, και τέσσερις κρατούμενοι έραψαν τα στόματά τους σε διαμαρτυρία. Στις 6 Απριλίου, στο στρατόπεδο της Μαλακάσας πραγματοποιείται διαδήλωση ενάντια στην έλλειψη φαγητού. Το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου, μετανάστ(ρι)ες εξεγείρονται στη Χίο και συγκεκριμένα στο «κέντρο υποδοχής και ταυτοποίησης» της ΒΙΑΛ, με αφορμή τον θάνατο 47χρονης από το Ιράκ εν μέσω της «μάχης κατά του κορωνοϊού», καίγοντας τα διοικητικά κέντρα του στρατοπέδου, την υπηρεσία ασύλου και αυτοκίνητα.
Η αντίσταση και η αλληλεγγύη δεν μπαίνουν σε καραντίνα και δεν υπολογίζουν σύνορα. Μένουμε αθεράπευτα με τους αόρατους και τις αόρατες αυτής της κοινωνίας ενάντια στις πανδημίες ελέγχου και αποκλεισμού.
