Θεσσαλονίκη: Δήλωση συλληφθέντα ολικού αρνητή στράτευσης (3/5/18)
Σήμερα για 3η φορά μέσα σε λιγότερο από 2 χρόνια που έχω πάρει την επιλογή της άρνησης στράτευσης, συλλαμβάνομαι, επειδή το συγκεκριμένο αδίκημα θεωρείται διαρκές βάσει των ελληνικών νόμων, ενώ την προηγούμενη εβδομάδα μου επιβλήθηκε και το 3ο πρόστιμο των 6000 ευρώ. Το “διαρκές” του “εγκλήματος” της ανυποταξίας είναι μια ειδική νομική αποτύπωση που αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία και που θέλει να εξοντώσει οικονομικά και ποινικά τους αρνητές στράτευσης, μια ειδική νομική αποτύπωση που αρκετές φορές οι σημερινοί κυβερνώντες έχουν δηλώσει πως θα αλλάξουν για να τους χειροκροτούν οι νεολαίες και τα τμήματα των δικαιωμάτων τους. Βέβαια όχι μόνο δεν το έκαναν, αλλά την ίδια στιγμή συζητάν για την αύξηση της θητείας ενώ αυξάνουν τα έξοδα για εξοπλισμούς και τις εντάσεις στην περιοχή.
Όπως είχα πει και στην δήλωση ολικής άρνησης στράτευσης, όπως είπα και στην απολογία μου στο στρατοδικείο πριν λίγους μήνες, η ταξική μου θέση αλλά και η στράτευση μου ως αναρχικός στο πλευρό των εκμεταλλευόμενων αυτού του κόσμου, δεν μου επιτρέπει να εκπαιδευτώ να σκοτώνω και να σκοτώνομαι για τα συμφέροντα της ντόπιας αλλά και κάθε αστικής τάξης, να υπηρετήσω έναν ένοπλο μηχανισμό που έχει γεννήσει μόνο δικτατορίες, πολέμους, βαρβαρότητα.
Τη στιγμή που ξοδεύονται δισεκατομμύρια για εξοπλιστικά προγράμματα ενώ οι δικοί μας άνθρωποι, οι άνθρωποι της τάξης μας αδυνατούμε να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες…
Τη στιγμή που πραγματοποιούνται από τον Ελληνικό στρατό ασκήσεις καταστολής διαδηλωτών, όπως πρόσφατα συνέβη στην 113 πτέρυγα μάχης στη Θεσσαλονίκη…
Τη στιγμή που αναβαθμίζεται διαρκώς ο ρόλος της Ελλάδας στα σχέδια του NATO στην περιοχή, επιλογή που μας φέρνει πιο κοντά σε ενδεχόμενα εντάσεων και πολέμου…
Τη στιγμή που το ελληνικό κράτος συνεργάζεται οικονομικά και στρατιωτικά με Κύπρο-Ισραήλ-Αίγυπτο για να ορίσει το μεγαλύτερο δυνατό κομμάτι της αποκλειστικής οικονομικής του ζώνης (ΑΟΖ) με τις ευλογίες παγκόσμιων κολοσσών εξόρυξης και μεταφοράς υδρογονανθράκων
Τη στιγμή που οι αστικές τάξεις Ελλάδας και Τουρκίας, στηριζόμενες από μεγαλύτερους παίκτες, ανεβάζουν την ένταση στην περιοχή και ζητάν από εμάς, ελληνόφωνους και τουρκόφωνους προλετάριους να χύσουμε το αίμα μας για τα δικά τους κέρδη από τα φυσικά αέρια και τα πετρέλαια…
Κι ενώ διαχρονικά ο στρατός είναι ένας μηχανισμός επιβολής στα χέρια των κυρίαρχων αυτού του κόσμου, που σκοπό έχει να μας ποτίσει με το δηλητήριο του ρατσισμού, του σεξισμού, του εθνικισμού, της τυφλής υπακοής…
Δεν πιστεύω στην εθνική ενότητα, δεν έχω τίποτα κοινό με αυτούς που προκαλούν ανισότητες, φτώχεια, διακρίσεις, καταπίεση για να διατηρούν την πολιτική και οικονομική τους εξουσία.
Δεν πολεμάω για τις εθνικές τους επιδιώξεις που σε ειρήνη και σε πόλεμο σημαίνουν τη δική μας εκμετάλλευση.
Προσπαθώ όμως, να πολεμάω δίπλα σ’ αυτούς και αυτές που είναι ακριβώς ίδιοι και ίδιες με μένα, κι ας είναι μαύροι, ας μιλάν Τούρκικα, ας τους έχουν ονομάσει Μακεδόνες, ας τους έχουν βαφτίσει μουσουλμάνους. Μαζί με όσους και όσες εχθές, 1η του Μάη, σε όλες τις χώρες των Βαλκανίων και του Κόσμου, κατεβήκαμε στο δρόμο για να σμίξουν τις καρδιές μας, οι ίδιες ελπίδες, σ’ έναν -έστω- στιγμιαίο συντονισμό.
Γιατί στην Διεθνή, το τραγούδι που κάποτε χαρακτηρίσαμε δικό μας ύμνο μαζί με έναν σύντροφο, όταν λέγαμε πως δεν πρόκειται να πάμε στρατό, υπάρχει και μια τρίτη στροφή. Και καμιά φορά, κάπου ανάμεσα στις ειδοποιήσεις από τις εφορίες για τα εξαχίλιαρα, στα στρατοδικεία, στα αστυνομικά τμήματα, στα ασφαλίτικα που μας μεταφέρουν, μπορεί κανείς να ακούσει, αν είναι προσεκτικός, τα ίδια τα γεγονότα να σφυρίζουν το ρυθμό:
“Εμπρός μονάχη μας ελπίδα είναι η σφιγμένη μας γροθιά
κάτω οι πολέμοι κι η πατρίδα, ζήτω, ζήτω η λευτεριά”
Δημήτρης Δ.
Αναδημοσίευση από athens.indymedia.org
