Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια-Εσσο
…Στο Μυρτόφυτο του δήμου Ελευθερών στη δυτική ακτή του νομού Καβάλας την παραμονή της Πρωτοχρονιάς αναβιώνει ένα έθιμο που έχει τις ρίζες του στην Τουρκοκρατία. Τα αγόρια που θα φύγουν στρατιώτες μέσα στη νέα χρονιά συγκεντρώνουν μεγάλες στοίβες από ξύλα στην πλατεία. Την παραμονή του νέου χρόνου ανάβουν μια εντυπωσιακή φωτιά που ξεπερνά τα τρία μέτρα, ψάλλοντας τα κάλαντα. Στις δώδεκα ακριβώς, με το χτύπημα του ρολογιού της εκκλησίας, αρχίζει ένα παραδοσιακό γλέντι με τσίπουρο και γλυκά…
Μέρες που είναι, οι λεγόμενες εθνικές παραδόσεις έρχονται να μας υπενθυμίσουν με τον πιο πνιγηρό τρόπο ότι η υπόθεση της στράτευσης συμβαδίζει με την υπόθεση της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας, όχι απλά μέσω ενός συμβολισμού αλλά και μέσω μιας τελετουργικής διαδικασίας. Κι αν στις μέρες μας τα “έθιμα” σαν κι αυτό στα χωριά της Καβάλας θεωρούνται ξεπερασμένα, τη θέση τους έρχονται να πάρουν τα οικογενειακά εκείνα τραπεζώματα που -μέρες που είναι- αποκτούν και λίγο χαρακτήρα “γιορτής” ενός αναπόφευκτου αποχωρισμού “για το καλό της πατρίδας”. Του αποχωρισμού της οικογένειας από τον στρατεύσιμο που μέσα σε κλίμα εορτών αποκτά ακόμα μεγαλύτερο “ουσιαστικό” και τελετουργικό νόημα. Δεν είναι τυχαία άλλωστε η επιλογή των στρατιωτικών επιτελείων να ορίζουν την 1η σειρά κατάταξης στρατεύσιμων κάθε έτους μετά το πρώτο δεκαήμερο του έτους. Δίνοντας με αυτόν τον τρόπο την αντίστοιχη βαρύνουσα σημασία στον ιερό θεσμό της οικογένειας και της θρησκείας να εκτελέσει την προνοιακή της λειτουργία, να αποφορτίσει ίσως και το συναίσθημα του αποχωρισμού.
Μέρες που είναι, ο ελληνικός στρατός καλεί υπόχρεους και ανυπότακτους της θητείας να καταταγούν σε τμήματά του μεταξύ 19-21 Ιανουαρίου, θέλοντας να μας υπενθυμίσει για άλλη μια φορά ότι η οργανωμένη κρατική επιβολή προϋποθέτει τον εγκλεισμό στον πολιτισμό των στρατοπέδων. Μέρες που είναι, οι υποτελείς, οι ανυπότακτοι, οι φυγάδες στον πολιτισμό της εξουσίας, δεν γιορτάζουν εγκλωβισμένοι στα υπαρξιακά αδιέξοδα των θεσμών, αλλά τις αρνήσεις και τις φωτιές τους στον “λαμπερό” αυτό κόσμο των στρατοπέδων και των συρματοπλεγμάτων.
