Νιώσε με, σώσε με…

Ένα διαχρονικό κοινωνικό αίτημα για τη μετατροπή του στρατού σε γλεντοκοποιό δρόμου υλοποιείται τις τελευταίες μέρες από την εθνολαϊκή μας συγκυβέρνηση. Μπορεί τα βήματα υλοποίησης του κοινωνικού έργου του στρατού να γίνονται αργά, ωστόσο η ευρηματικότητα των επιτελείων έχει την ικανότητα εκείνη να εντυπωσιάζει σταθερά. Από τους χορούς των “εθνοτοπικών συλλόγων” κατά τη διάρκεια της περσινής παρέλασης της 25ης Μαρτίου στην Αθήνα μέχρι το “Σε ένιωσα μέσα μου παντού” σε κεντρικούς πεζοδρόμους της Αλεξανδρούπολης, ο ελληνικός στρατός θέλει να βρίσκεται κοντά στον έλληνα πολίτη. Να θυμήσουμε εξάλλου ότι η προσέγγιση αυτή αποτελεί μια πάγια ανάγκη των ελληνικών ένοπλων δυνάμεων, η οποία αναθερμάνθηκε μετά την εξέγερση του 2008, με πρώτη προτεραιότητα την αστυνομία. Το κοινωνικό λίφτινγκ πλέον περνάει και στους (και στις) χακί φύλακές μας. Θα έπρεπε να ανησυχούμε αν η πάγια ανάγκη του μιλιταρισμού να κοινωνικοποιεί και να κοινωνικοποιείται δεν υλοποιούνταν με όλους τους πρόσφορους τρόπους από μια αριστεροακροδεξιά πολιτική διαχείριση του ελληνικού κράτους, σε μια εποχή που ο πατριωτισμός και τα εθνικά ιδεώδη είναι η μόνη σωτηρία για τους θεσμούς, το κράτος και την οικονομία.

.

.

Η αποκατάσταση της σχέσης του κράτους και των μηχανισμών του με την κοινωνία δεν θέλει μονάχα χορούς και πανηγύρια αλλά και συσσίτια του στρατού σε “ευπαθείς κοινωνικές ομάδες”, κέντρα κράτησης μεταναστών κ.α. Σε ιλαροτραγικό εορταστικό συγχρωτισμό, το σώμα των ειδικών φρουρών της ελληνικής αστυνομίας προσέφερε χριστουγεννιάτικα δώρα στα παιδιά των προσφύγων, σε μία μικρή παύση της αδιάκοπης και διαχρονικής προσφοράς ξυλοδαρμών, διώξεων, εγκλεισμών και απελάσων απέναντι στις μεταναστευτικές ροές. Η συνταγή του “άρτος και θεάματα” έρχεται να συναντηθεί με τις προτροπές του Καμμένου και του Βίτσα “να ανοίξουμε τα στρατόπεδα στην κοινωνία” αλλά και τα κυνικά και ταυτόχρονα σπαρταριστικά τους προγράμματα σχετικά με το άνοιγμα των δουλειών μέσω της ελληνικής πολεμικής βιομηχανίας. Το αν αυτή η προοδευτική δημαγωγία πείθει θα το δούμε στο μέλλον. Προς το παρόν την ίδια στιγμή που οι στρατάρχες μάς διασκεδάζουν, επεκτείνουν τους φράχτες και συρματοπλέγματα στα σύνορα, βάζουν θεμέλια σε στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, εκπαιδεύονται μαζί με τον νέο φρόντεξ για επιχειρήσεις αποτροπής της μετανάστευσης στο Αιγαίο, διοικούν με το στρατηγείο του ΝΑΤΟ στη Θεσσαλονίκη τις στρατιωτικές επιχειρήσεις της Ευρώπης στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, διατηρούν στρατεύματα και ειδικούς κατοχής στα Βαλκάνια, διαμοιράζουν τις βάσεις τους σε drones, μαχητικά και πυραυλάκατους που περνούν από το Αιγαίο για να βομβαρδίσουν λίγο παρακάτω πόλεις και χωριά σε Ιράκ και Συρία.

Δεν είναι λοιπόν μόνο γελοίοι, είναι και επικίνδυνοι.

ΥΓ: Του χρόνου το ρεπερτόριο θα θέλαμε να έχει και το “Νιώσε με” του Μανώλη Ρασούλη.