3ο αντιμιλιταριστικό καφενείο στο αυτοδιαχειριζόμενο κοινωνικό στέκι Γαλατσίου, Στέγαστρο

Πόσο ορατά είναι τα σύνορα ανάμεσα στην ωμή πραγματικότητα του θανάτου και τη φαντασίωση του θανάτου, το πολεμικό ηλεκτρονικό παιχνίδι και την αναπαράσταση του πολέμου μέσα από την κονσόλα ενός video game;

Τι είδους σχέσεις και τι κουλτούρα παράγει το θέαμα του πολέμου;

Ποια είναι τα νέα δεδομένα του πολέμου και οι τάσεις του στην εποχή του εικονικού, του «virtual», αλλά και πώς διαμορφώνεται η κατακλυσμένη από την κουλτούρα του πολέμου καθημερινότητα, όταν όχι μόνο καλλιεργείται αλλά και κατασκευάζεται η επιθυμία να πατήσεις ένα κουμπί, δολοφονώντας όμως στην πραγματικότητα κάποιον άγνωστο στην άλλη άκρη του πλανήτη με μια κίνηση, μέσα από την ασφάλεια και την άνεση της απόστασης;

Τι γίνεται όταν ο δολοφονικός και «αναπτυγμένος» μοντέρνος μιλιταρισμός φτάνει να είναι ένα παιχνίδι στα χέρια εφήβων και ενηλίκων;

Μετά την κατάληψη «Σινιάλο» και τον αυτοδιαχειριζόμενο χώρο της Βίλας Ζωγράφου, ξανασυναντιόμαστε την Παρασκευή 27 Φλεβάρη στο Αυτοδιαχειριζόμενο Κοινωνικό Στέκι Γαλατσίου «Στέγαστρο»,  για να διερευνήσουμε και να μοιραστούμε σκέψεις γύρω από την αμφίδρομη σχέση της βιομηχανίας του πολέμου με αυτή των πολεμικών video games, τα κέρδη της οποίας φαίνεται να έχουν ξεπεράσει ακόμα και τη βιομηχανία του Χόλιγουντ, αλλά και τις επιπτώσεις αυτού του φονικού «αγκαλιάσματός» τους.

Στο 3ο μας αντιμιλιταριστικό καφενείο, χωρίς να κάνουμε προβλέψεις, θέλουμε να θέσουμε μια σειρά από προβληματισμούς σχετικά με τις κατευθύνσεις της εξέλιξης της πολεμικής τεχνολογίας και να ανοίξουμε την κουβέντα για το πώς θα μπορούσαμε να αμυνθούμε σε τέτοιου τύπου εικονικές «επελάσεις» στο ζωτικό χώρο της κοινωνικής και πολιτικής καθημερινότητάς μας.