Η καθηγήτρια ντύθηκε σημαία ή η σημαία καθηγήτρια;

Η εθνική φιέστα της 28ης του Οκτώβρη παρήλθε και για το σωτήριο έτος 2014. Κι αυτά που άφησε είναι τα πατρικά και συνάμα σωφρονιστικά λόγια του υπουργού παιδείας μπροστά στη βουλή, σε ένα σημείο που προ κάποιων χρόνων μαίνονταν οι μάχες ενάντια στις πολιτικές λεηλασίας και θανάτου. Λόγια που είναι απόλυτα σύμφυτα με το καθεστώς ολοκληρωτισμού που έχει επιβληθεί, τις μόνιμες συνθήκες έκτακτης ανάγκης που προστάζουν φόβο, σιωπή, νόμο και τάξη, χακί στολές και πολύ αστυνομία.

Μόνο που στο προκείμενο, κι όπως επεξηγεί κι ένας υπουργός που στα χρόνια των μνημονίων είχε επίσης αναλάβει να μας σωφρονίσει αναλόγως μέσα από τα χαρτοφυλάκια των υπουργείων Εργασίας (2009-2010) και Υγείας (2010-2012), για να γιορτάσει το έθνος πρέπει να σταματήσουν οι όποιες διαμαρτυρίες. Έτσι όπως και σε άλλες περιπτώσεις για να λειτουργήσει η αγορά πρέπει να απαγορευτούν οι πορείες, για να σωθούν οι τράπεζες και το χρηματοπιστωτικό σύστημα πρέπει να θυσιαστούν οι μισθοί και ο κόσμος της εργασίας, για να διασφαλιστεί η δημόσια υγιεινή και η λειτουργία των νοσοκομείων πρέπει να εξαφανιστούν κοινωνικές ομάδες (μετανάστες, οροθετικές, ζητιάνοι, άστεγοι), για να εξασφαλιστεί η συστημική σταθερότητα πρέπει να χτιστούν νέες φυλακές ειδικών συνθηκών κράτησης και νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης, για να διεκδικήσει το έθνος στρατηγικό ρόλο στις σχεδιαζόμενες εξορύξεις της ΝΑ Ευρώπης πρέπει να επενδύσει σε εξοπλισμούς και να αναβαθμίσει τον ρόλο της θητείας εξετάζοντας μέχρι και το ενδεχόμενο να παρέχει προνόμια σε όσες γυναίκες εθελοντικά επιθυμούν να καταταγούν στον στρατό (πρόσφατη πρόταση του ΓΕΕΘΑ).  Πίσω λοιπόν από τις λέξεις του Λοβέρδου δεν βρίσκεται τίποτε άλλο πέρα από την ιδεολογία ενός συστήματος που εκτός από το να καταστέλλει θέλει να πειθαρχεί, να οριοθετεί, να σωφρονίζει. Εκεί όπου η εικόνα μιας στρατοκρατούμενης πόλης διαρρηγνύει τα δημοκρατικά προσχήματα ακόμα και σε ημέρες “εθνικής υπερηφάνειας”, χρειάζονται πάντα εκείνες οι εκκλήσεις μεταμέλειας προς όσους τα τελευταία χρόνια βρέθηκαν στους δρόμους.

Αυτό που τέλος άφησε άλλη μια γιορτή των συμβόλων, του στρατού και του εθνικισμού είναι τα φώτα των δημοσιογραφικών φακών πάνω στις καλοντυμένες εκπαιδευτικούς και “συνοδούς” των μαθητών στις παρελάσεις. Μια συνηθισμένη και χυδαία πρακτική των ΜΜΕ τα τελευταία χρόνια για να κερδηθούν οι εντυπώσεις σε έναν θεσμό που φθίνει και αναζητεί εκ νέου εθνικές συσπειρώσεις και κοινωνική αποδοχή. Πίσω λοιπόν από το μόντελινγκ της σημαίας βρίσκεται ένα έθνος που ρουφάει τους ανθρώπους όπως οι κρεατομηχανές…