Υπέρ ανάπτυξης και πατρίδος… [σχόλιο δεύτερο]

«Γιατί τελικά είναι το ανθρώπινο δυναμικό μας, που αποτελεί και θα αποτελέσει τον κεντρικό μοχλό για την ανάπτυξη, που θα ακολουθήσει την περίοδο της οικονομικής κρίσης.»

Α. Σαμαράς, 06/10/14

«Η Ελλάδα που δημιουργεί, που παράγει, που αξιοποιεί και το άξιο ανθρώπινο δυναμικό που έχει τεράστιες δυνατότητες.»

Δ. Αβραμόπουλος, 06/10/14

Οι παραπάνω δηλώσεις έγιναν στο πλαίσιο των επίσημων κυβερνητικών ομιλιών κατά την καθέλκυση του υποβρυχίου «Πιπίνος» στις 6 Οκτωβρίου 2014. Στην τελετή παραβρέθηκε μία αυτάρεσκη και αυτοχειροκροτούμενη θεσμική κουστωδία (που μεταξύ άλλων αποτελούνταν από τον πρωθυπουργό, από υπουργούς και υφυπουργούς, από τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, από βουλευτές και εκπροσώπους κομμάτων, από σύσσωμη την ηγεσία του ΓΕΕΘΑ και των κλάδων του, καθώς και από τον αρχιεπίσκοπο) δίνοντας έναν σαφή τόνο «εθνικής ομοψυχίας», πέρα από τις διάφορες πολιτικές αξιοποιήσεις της κάθε πλευράς.

Το «ανθρώπινο δυναμικό» στο οποίο αναφέρονται οι «νονοί» του υποβρυχίου δεν αφορά μία συνηθισμένη ρητορική αοριστολογία για τον προσεταιρισμό του εργατικού δυναμικού από τα αφεντικά του, με τον συνηθισμένο στόχο του κουκουλώματος των ταξικών αντιθέσεων μέσω της εθνικής φαντασιοπληξίας. Η φράση αυτή έχει έναν ειδικό και σαφή προορισμό: το ανθρώπινο δυναμικό των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, η αξιοποίηση του οποίου εδώ και καιρό έχει αναγορευτεί σε πρωτεύοντα στόχο της «Νέας Δομής των Ε.Δ.». Μίας δομής που αποσκοπεί στην κατοχύρωση μίας περισσότερο ενεργούς επιχειρησιακής ετοιμότητας και συμμετοχής του ελληνικού στρατού σε διάφορα πολεμικά πεδία: εσωτερικής ασφάλειας ενάντια σε «εσωτερικούς εχθρούς», συνοριακής φύλαξης ενάντια στις μεταναστευτικές ροές, γεωστρατηγικών επιδιώξεων του ελληνικού κράτους και καπιταλιστικών συμφερόντων (όπως οι ΑΟΖ), ΝΑΤΟϊκών επεμβάσεων, διακρατικών συμμαχιών (π.χ. με το ισραηλινό κράτος) κ.ο.κ. Ένα ανθρώπινο δυναμικό στρατιωτών -αλλά και όποιου συμβάλλει στη δομική τους υποστήριξη (επιτελεία, υπηρεσίες, εσωτερικό επιστημονικό προσωπικό αλλά και συνεργαζόμενο από τις πανεπιστημιακές σχολές κ.α.)- που ελλείψει των επιθυμητών κονδυλίων λόγω της «δημοσιονομικής εκλογίκευσης» αναλαμβάνει πρωταγωνιστικό ρόλο στη υποστύλωση μίας «αξιόμαχης» ετοιμότητας που ανά πάσα στιγμή θα κληθεί να πράξει κατά τις εντολές των πολιτικών και οικονομικών αφεντικών της.

Μόλις μία μέρα μετά την τελετή καθέλκυσης, τρεις στρατιώτες των Ε. Δ. (2 επαγγελματίες και ένας έφεδρος) διαμελίζονται στο Βόλο από έκρηξη όλμου κατά τη διάρκεια άσκησης ρουτίνας με πραγματικά πυρά, ενώ ένας ακόμη τραυματίζεται. Οι επίσημες δηλώσεις που ακολούθησαν επισφράγιζαν και επιβεβαίωναν με έναν στυγνό κυνισμό τη διαρκή συστημική μετατόπιση του καθεστώτος προς στρατιωτικού τύπου μοντέλα διαχείρισης. Διότι οι 3 νεκροί σε συνθήκες στρατιωτικής άσκησης δεν αντιμετωπίστηκαν ως απλό «τραγικό συμβάν», ούτε καν ως μία «παράπλευρη» ή «άσκοπη» απώλεια, όπως συνηθίζεται από τα κρατικά και στρατιωτικά επιτελεία. Απεναντίας, ερμηνεύτηκαν και υπερασπίστηκαν ως θάνατοι που έγιναν στον «βωμό του καθήκοντος», σε έναν «πόλεμο στα μετόπισθεν», για την «υπεράσπιση της πατρίδας». Αφαιρετικές λέξεις και συμβολισμοί που αν στη θεωρία μάς προκαλούν απαξία ή θυμηδία λόγω αξιακών αντιθέσεων, στην πράξη όταν εκφέρονται από την πολιτική και τη στρατιωτική ηγεσία ενός «καθεστώτος έκτακτης ανάγκης» αναλαμβάνουν να μεταδώσουν και να ενσωματώσουν στην κοινωνική συνείδηση τις νέες, οξυμένες προσταγές της εξουσίας. Πίσω από τις θεολογίες των πατριωτικών θυσιών βρίσκεται μία από τις πιο εκμεταλλευτικές και ταξικές όψεις της κρατικής/καπιταλιστικής βαρβαρότητας, εξωραϊσμένες υπό τον μανδύα της «εθνικής συστράτευσης».

Οι 3 θάνατοι της στρατιωτικής άσκησης στο Βόλο αποτελούν αναπόσπαστο στιγμιότυπο ενός συνολικότερου κρατικού/καπιταλιστικού αναπτυξιακού σχεδιασμού που περνάει πάνω από ολόκληρες γεωγραφικές ζώνες σκορπώντας πολέμους, θανάτους, ξεριζωμούς και περιβαλλοντικές καταστροφές. Αν ο φαντάρος πεθαίνει στο βωμό ενός καθήκοντος, τότε πεθαίνει και για τους εκάστοτε στόχους του όποιου καθήκοντος. Αν πεθαίνει για την υπεράσπιση μίας πατρίδας, τότε πεθαίνει και για τους ηγέτες της όποιας πατρίδας. Πεθαίνει για να μπορούν οι ηγέτες του να ρίπτουν αλλά και να πίνουν σαμπάνιες σε επίσημες τελετές εθνικής ανύψωσης, για να σχεδιάζουν από κοινού με συμμαχικά κράτη τις επόμενες πολεμικές επεμβάσεις, για να κάμπτουν κάθε μορφή αντίστασης και αγώνων στο εσωτερικό των κρατών τους, για να αναπτύσσεται ο καπιταλισμός λεηλατώντας τη φύση και ξεσκίζοντας τις σάρκες όσων βρίσκονται στο δρόμο του. Και αν ο φαντάρος εν ζωή αποτελεί έναν «κεντρικό μοχλό» για την καπιταλιστική ανάπτυξη, όταν πεθαίνει εξακολουθεί να αποτελεί ένα χρήσιμο και αξιοποιήσιμο εργαλείο της κυριαρχίας…