Δήλωση διωκόμενων ολικών αρνητών στράτευσης σχετικά με τα αυτόφωρα
Σε περίπτωση που νομίζατε ότι κάτι καταφέρατε…
(προς στρατολόγους, στρατοδίκες, μιλιταριστές και πάσης φύσεως εξουσιαστές)
Επειδή γενικά δε συμπαθούμε τους μονολόγους και σίγουρα απεχθανόμαστε όταν η εξουσία νομίζει ότι μπορεί να μιλά μοναχή της, είναι (ξανά) καιρός να πούμε κι απ’ τη μεριά μας 2 κουβέντες.
Τον τελευταίο χρόνο αποφασίσατε πως είμαστε αρκετά ενοχλητικοί κι έπρεπε να μας κάνετε πέρα, να κυνηγήσετε δειγματοληπτικά εμάς, μήπως τρομάξουν κι οι άλλοι. Μας στείλατε κλήσεις για δικαστήρια και μας καταδικάσατε, φροντίσατε να μας καλέσετε για στράτευση όσες φορές γινόταν, νομίζοντας ότι η πίεση αυτή θα αποδώσει και θα έχετε το πάνω χέρι, μας επιδώσατε ραβασάκια με πρόστιμα που θα τα έλεγε οποιοσδήποτε παράλογα ακόμα και σε εποχές παχιών αγελάδων. Αφού όλα αυτά δε βγήκαν, το φτάσατε στα άκρα, εισβάλατε στην καθημερινότητά μας και μας αρπάξατε βίαια από αυτήν, μας δέσατε, μας προφυλακίσατε και μας περνάτε αυτόφωρα.
Φυσικά ήσασταν σίγουροι πως όλα αυτά θα ήταν αρκετά, πως κάπου θα σπάγαμε, πως θα έπεφταν οικογένειες, φίλοι, συνάδελφοι να μας συνετίσουν και να μας πουν ότι όλο αυτό είναι μια “νεανική τρέλα” ή οτιδήποτε άλλο ακίνδυνο για εσάς, την εξουσία, το μιλιταρισμό σας και την υπόσχεση απόλυτης τάξης και πειθαρχίας που θέλετε μέσα κι έξω από το στρατό σας.
Ξέρετε ήδη ότι πέσατε έξω.
Πέσατε έξω, γιατί δεν εκτιμήσατε σωστά – αφού ποτέ δεν είχατε την τύχη να τη μάθετε- τη δύναμη του συλλογικού αγώνα, ακόμα κι αν όλες αυτές οι διώξεις μοιάζουν καθαρά εξατομικευμένες. Δε μάθατε από το παρελθόν πως η δύναμη της επίθεσής σας γυρνάει πίσω και μας πεισμώνει κι έτσι, κάθε φορά που μας χτυπάτε, είναι για εμάς και τους/τις συντρόφους/ισσές μας μια υπέροχη ευκαιρία να διαδώσουμε πλατύτερα και να ζυμώσουμε βαθύτερα τις ιδέες μας.
Πέσατε έξω, γιατί φυσικά και δε γνωρίζετε τι σημαίνει αλληλεγγύη, πώς κρατάει έναν άνθρωπο όρθιο, όταν φαίνεται μόνος απέναντι στην εξουσία, πώς μπορεί κανείς όταν τη δέχεται, να νιώθει ότι στο εδώλιο στέκεται με χιλιάδες μαζί, στο κελί έχει όλους/ες του τους/τις συντρόφους/ισσες. Γιατί δεν έτυχε ποτέ να μάθετε πως η μεγαλύτερη αλληλεγγύη για εμάς είναι να συμμερίζονται και να συμμετέχουν κι άλλοι στον αγώνα μας κι έτσι αναρωτιέστε πώς γίνεται, ενώ προσπαθείτε να μας εξαφανίσετε να γινόμαστε περισσότεροι.
Πέσατε έξω, γιατί μας υποτιμήσατε, γιατί θεωρήσατε πως μόνο στο πόδι και στα καφενεία λέγονται αυτά, σάμπως δεν ξέρατε πως πάντα υπάρχουν άνθρωποι που εννοούν βαθιά το καθετί που λένε δημόσια. Γιατί δεν καταλάβατε λέξη από όσα έχουμε πει τόσες φορές και θα ξαναπούμε άλλη μία: η επιλογή της ολικής άρνησης στράτευσης δεν είναι συγκυριακή, δεν είναι τυχαία, δεν είναι παιχνίδι. Είναι συνειδητή πολιτική απόφαση και διαρκής στάση ζωής. Είναι επιλογή που μας την ορίζει η πολιτική και κοινωνική μας συγκρότηση, οι αξίες και η συνείδησή μας. Και γι’ αυτό αποτελεί για εμάς υποχρέωση πολύ βαθύτερη και πιο επιτακτική από τους νόμους σας, το στρατό σας και τους καταναγκασμούς που προσπαθείτε με κάθε τρόπο να επιβάλλετε.
Δεν αισθανόμαστε θύματα μιας αναβαθμισμένης καταστολής σε μια περίοδο πλατιάς κοινωνικής κατάρρευσης, εκφασισμού κοινωνίας και εξουσίας και αυταρχικής διακυβέρνησης. Καταλαβαίνουμε, όμως, πια ότι ο στρατός, οι μιλιταριστές και η εξουσία μας αναγνωρίζουν ως αντιπάλους κι εχθρούς. Χαιρόμαστε γι’ αυτό, γιατί ακριβώς έτσι είναι.
Δεν πρόκειται να κρυφτούμε, να αλλάξουμε δρόμο ή να τρελαθούμε (όσο πολύ κι αν το θέλετε). Θα κρατηθούμε ακέραιοι και θα συνεχίσουμε, εμείς μαζί με τόσους άλλους, μέχρι την κατάργηση της υποχρεωτικής θητείας, μέχρι την κατάργηση συνόρων και στρατών. Κι αν μας προτιμάτε στα στρατοδικεία σας, εμείς επιμένουμε να δίνουμε τα ραντεβού μας στους δρόμους και στους αγώνες.
Μενέλαος Εξίογλου – Μιχάλης Τόλης
18 Ιουνίου 2013
Σαλονίκη – Γιάννινα
ΥΓ. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να ειπωθεί κάποτε στον “ελληνικό λαό”, στο όνομα και για την ασφάλεια του οποίου γίνονται οι διώξεις μας, πόσο τελικά κοστίζει το κάθε αυτόφωρο show. Γιατί, με τόσους μπάτσους, οχήματα, διμοιρίες, ασφαλίτες, μεταγωγικά, παρατεταμένα αυτόματα, φύλακες στα κρατητήρια να ασχολούνται με την αφεντιά μας, πρόκειται σίγουρα για υπερπαραγωγή. Σε πόσες μέρες λειτουργίας ενός σχολείου που είναι για συγχώνευση ή ενός κέντρου υγείας που καταργείται αντιστοιχεί τελικά η επίδειξη πυγμής και εκδικητικότητάς σας;
ΥΓ2. Σε μια υπόθεση εργασίας, στην οποία αύριο καταργούνταν η υποχρέωση στράτευσης, πόσοι αλήθεια πιστεύετε ότι θα ήταν πρόθυμοι, πεισμένοι και με αρκετή “αγάπη για την πατρίδα τους” για να καταταχθούν εθελοντικά;
.
* Αναδημοσίευση από το blog του Ξυπόλυτου Τάγματος
