Χωρίς όνομα
Τελικά τι άφησε πίσω του ο θόρυβος που δημιουργήθηκε γύρω από τα γραπτά του στελέχους του Σύριζα Νάσου Θεοδωρίδη για τις βραχονησίδες των Ιμίων και την εθνική πολιτική στο Αιγαίο; Τη βεβαιότητα ότι η αριστερά δεν έχει να χωρίσει τίποτα από τη δεξιά όταν διακυβεύονται εθνικά συμφέροντα (και μάλιστα έχουμε να περιμένουμε τα χειρότερα από έναν πολιτικό σχηματισμό-χυλό, οι αποκλίνουσες θέσεις του οποίου μπορούν να γίνουν πολύ εύκολα και γρήγορα συγκλίνουσες όταν μιλάμε για εθνικές επιδιώξεις). Την παραδοχή ότι οι διεθνιστικές αναφορές για τους λαούς που ζουν στις δύο πλευρές του Αιγαίου είναι ιδεολογικοί καθωσπρεπισμοί οι οποίοι κουρελιάζονται όταν απλώνονται οι χάρτες με τους γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς στην ανατολική Μεσόγειο. Και την αηδία της εθνικής συστράτευσης γύρω από τη χάραξη των αποκλειστικών οικονομικών ζωνών (ΑΟΖ) και της εμπορικής εκμετάλλευσης των (υποτιθέμενων) κοιτασμάτων που βρίσκονται στο βυθό της θάλασσας.
Ο άτυπος σύμβουλος του προέδρου (και επίδοξου πρωθυπουργού), Νίκος Κοτζιάς, ήταν απόλυτος για τα εθνικά συμφέροντα. «Αμόρφωτα παιδάκια που παίζουν με θέματα του διεθνούς δικαίου θαλάσσης, κάνουν κακό σε ολόκληρο το δημοκρατικό κίνημα. Μαζέψτε τους», ελάλησε. Ο πρόεδρος (και επίδοξος πρωθυπουργός) έδειξε πυγμή για τα εθνικά συμφέροντα. Μέσα σε λίγες ώρες το στέλεχός του αποτελούσε παρελθόν από την επιτροπή που τον είχε διορίσει το κόμμα. Ο “ριζοσπάστης” (όπως παρουσιάζεται συχνά-πυκνά) βουλευτής Τατσόπουλος, βαρύς και ασήκωτος για τα εθνικά συμφέροντα: «Με τα εθνικά θέματα δεν παίζουμε…». Φαίνεται λοιπόν πως ο πατριωτισμός της αριστεράς συναγωνίζεται τον αντίστοιχο πατριωτισμό της δεξιάς αλλά και τον εθνικισμό της ακροδεξιάς, σε μια μάχη με επουσιώδεις διαφοροποιήσεις. Το έθνος εξάλλου ενώνει όλους τους στυλοβάτες τους συστήματος…
Το κωμικό αυτής της ιστορίας είναι ότι επιτέλους μάθαμε μέσα από τον πιο επίσημο δίαυλο -την ανακοίνωση της ΝΔ- ότι ο Πήλιος Γούσης* πράγματι πρόδωσε τους Σουλιώτες στη μάχη με τον Αλή Πασά το 1803 και ότι αυτός είναι η αιτία που πιάνουμε συχνά-πυκνά στο στόμα μας τη φράση για τον χορό του Ζαλόγγου!
Ο διεθνισμός του Θεοδωρίδη εξαντλείται σε αναφορές διεθνών (και διόλου αντιεθνικών) συμβάσεων, λησμονώντας ότι αυτές αποτελούσαν προϊόν διακρατικών συμφωνιών, λυκομαχιών, παραχωρήσεων και ανταλλαγών. Και ότι τα ονόματα που έχουν δοθεί εκατέρωθεν από τα δύο κράτη εκφράζουν φιλοδοξίες εθνικού εναγκαλισμού δύο βράχων στη μέση του πουθενά. Και τελικά τα 6 ναυτικά μίλα είναι διεθνισμός, ενώ τα 12 είναι ελληνικός ιμπεριαλισμός;
Ίμια ή Καρντάκ, λοιπόν; Ελληνικά ή τούρκικα; Ο (αριστερός) Κώστας Βαξεβάνης, στο περιοδικό του που κυκλοφορεί αυτές τις ημέρες και αναφέρεται στα γεγονότα των Ιμίων (μέσα από συνεντεύξεις στρατηγών, ναυάρχων και πρακτόρων της εποχής), γράφει σε κάποιο σημείο: «Έτσι η σημαία παρέμενε το αγκάθι στη διαπραγμάτευση. Παρά τις κινήσεις της πολιτικής ηγεσίας, η θέση της Ελλάδας ήταν πλεονεκτική. Όχι μόνο είχε βατραχανθρώπους και σημαία σε ένα νησί, αλλά και πλεονεκτική θέση μάχης στα σημεία της κρίσης και τον Έβρο. Αν υπήρχε απόφαση χτυπήματος, οι ελληνικές ναυτικές δυνάμεις θα βύθιζαν δύο τουρκικές φρεγάτες και οι τούρκοι το αντιτορπιλικό ‘‘Θεμιστοκλής’’, με βάση τη διάταξη δυνάμεων».
Η πολεμική μηχανή ζυγιάζει τους στόχους της, για ένα όνομα και ένα πανί. Το κρέας στις οβίδες τους θα ήμασταν (και θα είμαστε) εμείς, είτε γεννηθήκαμε από τη δυτική πλευρά του Αιγαίου είτε από την ανατολική. Τελικά ποιο όνομα θα επιλέξεις; Και ποια σημαία;
* Ο Πήλιος Γούσης ήταν Σουλιώτης πολεμιστής ο οποίος σε ένα κομμάτι της ελληνικής ιστοριογραφίας αναφέρεται ως το πρόσωπο το οποίο πρόδωσε τους Σουλιώτες στον Αλή Πασά, υποδεικνύοντας στον τελευταίο ένα αφύλακτο μονοπάτι. Άλλοι ιστοριογράφοι, ωστόσο, αναφέρουν ότι η προδοσία του είναι ένας μύθος που χτίστηκε λόγω της αντιμαχίας του με μία άλλη οικογένεια Σουλιωτών (τους Τζαβελλαίους), ενώ το όνομά του είναι χαραγμένο σε έναν από τους τάφους στο Ηρώο Μεσολογγίου. Οι δεξιοί του 21ου αιώνα φαίνεται ότι θέτουν ένα τέλος στα θολά κομμάτια της ιστορίας…
