“Δαπάνες για τους πανξ και όχι για τα τανκς”

Το Σάββατο 2 Φλεβάρη πραγματοποιήθηκε για 3η συνεχόμενη χρονιά στην Κύπρο αντιμιλιταριστική διαδήλωση με κεντρικό σύνθημα “είμαστε στους δρόμους για μία αποστρατιωτικοποιημένη Λευκωσία”. Στόχος της διαδήλωσης ήταν τα δύο μπλοκ (που ξεκινούσαν από το βόρειο και το νότιο τμήμα του νησιού) να συναντηθούν στο τέρμα της Λήδρας, στο σημείο όπου ένας συρμάτινος φράχτης είναι το σύνορο που χωρίζει το νησί στα δύο.

Το κάλεσμα για τη διαδήλωση ανέφερε: “Είμαστε στους δρόμους ξανά για μια αποστρατικοποιημένη Λευκωσία… Για μια Λευκωσία χωρίς συρματοπλέγματα, χωρίς σύνορα, χωρίς τανκς, χωρίς όπλα, για μια Λευκωσία χωρίς εχθρότητα… Σε αυτή τη μοιρασμένη πόλη, να εμπιστευόμαστε, να μπορούμε να εμπιστευτούμε, να πούμε «στοπ!» στο σωβινισμό. Είμαστε στους δρόμους για μια αποστρατικοποιημένη Λευκωσία… Χωρίς πλέον αδιέξοδους δρόμους, εκεί πλέον θα παίζουν τα παιδιά… Χωρίς πλέον οι νεαροί να πρέπει να κρατούν σκοπιές πίσω από αμμόσακκους, μερικές φορές τόσο κοντά ο ένας στον άλλο, με ένα δρόμο μόνο να τους χωρίζει, βλέποντας ο ένας τον άλλο και μαθαίνοντας να μισούν… Για να ξαναζωντανέψουν τα σπίτια και τα καταστήματα που είναι τραυματισμένα από σφαίρες και είναι μια ανάμνηση του πολέμου για να γίνει η νεκρή ζώνη που χωρίζει την Κύπρο ένας χώρος που ενώνει…”.

Αντιγράφουμε παρακάτω το κείμενο που μοίραζε η κυπριακή ομάδα Σκαπούλα, η οποία συμμετείχε και στην διοργάνωση:

Πρέπει να το παραδεχτούμε: το να πείσεις τόσον κόσμο ότι ο στρατός εν καλό πράμα έννεν εύκολη δουλειά. Ο κύριος πυλώνας τούτης της παράλογης προπαγάνδας εν το εξής: στο στρατό υπηρετάς την πατρίδα, υπηρετάς το «εθνικό συμφέρον». Βέβαια, όποιος έσχει τα μμάθκια του λλίο ανοιχτά μπορεί να δει ότι τούντο εθνικό συμφέρον έννεν άλλο που τες επιλογές του κράτους τζιαι των αφεντικών πάνω σε μας τους νέους που μας αντιμετωπίζουν σαν κρέας (με δυνατότητα για εργασία). Γιατί όμως διούν τόση σημασία στο στρατό, με μια θητεία 2 χρόνων? Διότι ο στρατός εν μια που τες βασικότερες δομές στες οποίες οι νέοι μαθαίνουν να πειθαρχούν άκριτα στες διαταγές που πιάνουν, μάθημα που στην ταξική κοινωνία που ζούμε εν καίριας σημασίας για τα αφεντικά, πέρα που την κατήχηση στην ιδεολογία του κράτους (εθνικισμό, σεξισμό κτλ). Στο στρατό εν έσχει σημασία η εντολή που πιάνεις – σημασία έσχει ότι είσαι υποχρεωμένος να πειθαρχήσεις στο πρόσωπο του εντολέα. Σημασία έσχει να σέβεσαι την ιεραρχία με κόστος την προσωπική σου αξιοπρέπεια. Σημασία έσχει να θωρείς τον κώλο σου τζιαι να συμμαχείς με τους ανώτερους σου, να γλείφεις τζιαι να ρουφτζιανεύκεις για να βολευτείς. Σημασία έσχει να μάθεις να βασανίζεις τους νέους όταν παλιώσεις, όπως σε βασάνιζαν τζιαι σένα. Εν τυχαίο που τα «μαθήματα» του στρατού εν βασικό ζητούμενο όταν πάεις να πιάεις δουλειά? Εντωμεταξύ ο στρατός εν κάτι σαν μούχτι δουλειά (εκτός τζιαι αν μετρούν κάτι ψίχουλα για μισθό). Εν «χρέος» των αρσενικών ο στρατός, που μεταφράζεται σε δωρεάν εργασία για το καλό της πατρίδας τζιαι άλλες τέτοιες πελλάρες. Σε τζιαιρούς κρίσης όμως, με παρόμοια προσχήματα εννά ισοπεδωθούν οι μισθοί τζιαι οι ζωές μας, αλλά σε κάποιους τομείς μπορεί να επιβληθεί ακόμα τζιαι δουλεία – το παράδειγμα του στρατού δείχνει το δρόμο. Τελικά ο στρατός ζητά σου να χάσεις μεγάλα κομμάθκια της ζωής σου (φιλίες, έρωτες, βόλτες) για να ακούεις λυμένους στρατόκαυλους να σου διούν διαταγές. Τζιαι όπως τζιαι στο σχολείο, οι κοινωνικές σου σχέσεις εννάν πάντα υπό επιτήρηση: οι όποιες ορέξεις για ανταρσίες, αρνήσεις τζιαι αυτοκαθοριζούμενη συλλογικότητα απαγορεύουνται αυστηρώς. Η Λευκωσία εν μια πόλη κομμένη στα θκυο για χάρη των εθνικών τζιαι στρατιωτικών συμφερόντων, μια πόλη που οι στρατοί θέλουν να μείνει μοιρασμένη (για να έχουν τζιαι λόγο ύπαρξης). Όμως εμείς εν θέλουμε μια πόλη που να βρωμά στρατοπεδίλα!

* Αναδημοσίευση από τη Σκαπούλα.