Μία μηχανή καταστροφής που παράγει “θανάσιμους αυτοτραυματισμούς”…
Τα ξημερώματα της Τρίτης 5 Φλεβάρη ο Κίμωνας Ι. βρέθηκε νεκρός ενώ ήταν έγκλειστος σε στρατόπεδο του ελληνικού στρατού στην Ορεστιάδα. Στην σύντομη ανακοίνωση του το Γενικό Επιτελείο Στρατού αναφέρει ότι «…ο στρατιώτης Κ.Ι.… αυτοτραυματίστηκε θανάσιμα με το ατομικό του τυφέκιο…».
«Θανάσιμος αυτοτραυματισμός». Ο λόγος της εξουσίας που αλλοιώνει την πραγματικότητα, που αποδίδει την ευθύνη στον νεκρό.
Πίσω από τον «θανάσιμο αυτοτραυματισμό» όμως βρίσκεται η ουσία της εξουσίας που παράγει θάνατο και καταστροφή και που μέσα στο καθεστώς οικονομικής και συστημικής κρίσης που διανύουμε εντείνει αυτή της την λειτουργία. Βρίσκεται η ουσία του στρατιωτικού μηχανισμού που επιχειρεί να διαμορφώσει τους φαντάρους και τους υπηκόους που χρειάζεται αυτή η κοινωνία: άντρες, γενναίους, ρωμαλέους, πρόθυμους να θυσιαστούν για τα συμφέροντα των κυρίαρχων. Πειθαρχημένους και έτοιμους να ενταχτούν «ομαλά» στην εξουσιαστική, καπιταλιστική πραγματικότητα αφού ολοκληρώσουν την θητεία τους.
Και όσοι αδυνατούν να χωρέσουν στα καλούπια του στρατιωτικού μηχανισμού και λυγίζουν, όσοι αδυνατούν να δεχτούν τον παραλογισμό του στρατού, την καθημερινή ταπείνωση και ισοπέδωση της προσωπικότητάς τους, τον εγκλεισμό και την στέρηση της ζωής τους, θα καταδεινύονται από την εξουσία ως οι μόνοι υπεύθυνοι για ό,τι θα τους συμβεί.
Από τον κόσμο της εξουσίας, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης δε θα μας χαριστεί τίποτα. Θα είμαστε τα αρχικά σε μια σύντομη ανακοίνωση, οι “θανάσιμα αυτοτραυματισμένοι”. Είναι ζητούμενο των από κάτω να μην δούμε τον στρατό σαν τον μηχανισμό που θα μας προστατέψει από την επίθεση του «εχθρού», να μην τον δούμε σαν το 9μηνο διάλειμμα μέσα στην κρίση όπου δεν θα είμαστε βάρος για κανέναν και θα έχουμε τον χρόνο να σκεφτούμε το μέλλον μας. Είναι ζητούμενο δικό μας να αναδείξουμε τον στρατό σαν αυτό που είναι: μηχανισμός προστασίας των κυρίαρχων και διασφάλισης των συμφερόντων τους, μηχανισμός εκπειθάρχησης και επιβολής, μηχανισμός διαμόρφωσης συνειδήσεων. Σαν αυτό που είναι: μηχανή καταστροφής.
Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε από συναδέλφους του Κίμωνα Ι.:
Είμαστε οι συνάδελφοι του άτυχου παλικαριού που αυτοκτόνησε στο 616 Μ/Κ ΤΠ. Αν και δεν έχουμε συνέλθει ακόμη από το σοκ, θα προσπαθήσουμε να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά γιατί ακούγονται πολλές ανακρίβειες και ψέματα. Ψέματα για τη συγκάλυψη ευθυνών και συνθηκών – ψέματα που σπιλώνουν ανθρώπους και μνήμες.
Όλα έγιναν στη χθεσινή σκοπιά, που τυπικά θεωρείται διπλοσκοπιά. Αυτό ανέφερε, εξάλλου, και η ανακοίνωση του ΓΕΣ. Η αλήθεια είναι ότι οι δύο σκοποί καλύπτουν μεγάλη απόσταση και δεν βρίσκονται σχεδόν ποτέ μαζί. Αλήθεια, η επίσημη δικαιολόγηση αυτού του μέτρου (διπλοσκοπιές), που αυξάνει κατακόρυφα τις υπηρεσίες και μειώνει τις εξόδους, από το ΓΕΣ, δεν ήταν ότι «με δύο στρατιώτες, προσέχει ο ένας τον άλλο»;
Ο Κίμωνας είχε το χρόνο να σχεδιάσει και να εκτελέσει την αυτοκτονία. Φώναξε πως πάει να βάλει υπογραφές και στάθηκε πίσω από ένα Στάγιερ. Έβγαλε τα αβολίδοτα και τοποθέτησε μια κανονική σφαίρα. Έβγαλε την κάνη κάτω από το αλεξίθραυστο και τράβηξε την σκανδάλη. Ο άλλος σκοπός τρομαγμένος δεν πλησίασε αμέσως και τηλεφώνησε στον αξιωματικό υπηρεσίας…
Το πρωί ήρθαν στο στρατόπεδο στρατονομίες, ταξίαρχοι, ψυχολόγοι κτλ. Εμείς μεταφερθήκαμε στο πεδίο βολής, όπου συνεχίζουμε το πρόγραμμα της εκπαίδευσης σαν να μην τρέχει τίποτα… Όπως όμως μαθαίνουμε, τώρα με αφορμή αυτό το τραγικό γεγονός, έτσι ήταν συνήθως στο 616 και σ’ άλλα στρατόπεδα σαν αυτό. Είναι φανερό ότι δεν μας ήθελαν μέσα στα πόδια τους. Είναι φανερό ότι, γι’ αυτούς, εμείς πρέπει «να κάνουμε τη δουλειά μας», ασχέτως αν αυτή «η δουλειά» κόστισε τη ζωή του συναδέλφου και φίλου μας…
Το πρώτο πράγμα που σχολιάσαμε στις συζητήσεις μας ήταν η ψυχολογική υποστήριξη που έρχεται μετά θάνατο… Όλος αυτός ο μηχανισμός δεν έχει καμία σχέση με την ουσία των ψυχολογικών προβλημάτων και τη βοήθεια που μπορεί να δοθεί πριν το κακό. Πρόκειται για ένα ατελείωτο παζάρι απαλλαγών και διευκολύνσεων με αποκλειστικά βυσματικά κριτήρια. Θα αρχίσουν πάλι να μας ρωτάνε αν είμαστε καλά, να μας λένε να μη φοβόμαστε να μιλάμε για τα προβλήματα μας και διάφορα τετριμμένα, μέχρι να ξεχαστεί το ζήτημα και να επανέλθει η καθημερινότητα του στρατοπέδου.
Ποια είναι όμως αυτή η πραγματικότητα; Είναι γνωστό σε όλους ότι το 616 Μ/Κ ΤΠ είναι μαύρο στρατόπεδο. Δεν έλειψαν ούτε στο πρόσφατο παρελθόν οι καταγγελίες. Τα ΣΠΕΝ: εξοντωτικά. Ο φόβος της ποινής: διαρκώς πάνω από τα κεφάλια μας. Ποινές :συνήθως υπερβολικές που σε κρατάνε αρκετές μέρες μέσα στο στρατόπεδο. Επιπλέον, δεν έχουν να παινευτούν ούτε για τις συνθήκες που επικρατούν. Η διαταγή να ανάβουν μόνο 4 ώρες τα καλοριφέρ την ημέρα σημαίνει ουσιαστικά παγωμένοι θάλαμοι.
Πρόσφατα μάθαμε για το αμετάθετο των μονάδων του Έβρου. Στην άλλη άκρη της Ελλάδας, στις πιο δυσμενείς μεταθέσεις, ελπίζαμε τουλάχιστον στην επιβράβευση της επιστροφής. Όλη μας η ψυχολογία έχει χτιστεί γύρω από αυτό. Είναι μια αδικία που δεν χωνεύεται εύκολα.
Ο Κίμωνας ήταν κλειστός χαρακτήρας και πολύ τυπικός στις υποχρεώσεις του. Ήταν, όμως, κι ένας ευαίσθητος άνθρωπος. Ξέρετε, από αυτούς που εκτός στρατού θεωρούνται φυσιολογικοί. Ο στρατός, όμως, είναι άλλο… Σ’ αυτό το στρατόπεδο (κολλέγιο, ε;…) φαινόταν ότι δεν μπορούσε να διαχειριστεί εύκολα το άγχος και την πίεση.
Μην ξεχνάμε ότι σχεδόν όλος ο Έβρος είναι ένα στρατόπεδο. Ακόμη και στις εξόδους δύσκολα ηρεμείς κι ανανεώνεσαι. Είναι ένα περιβάλλον εγκλεισμού που σε στρεσάρει διαρκώς και σου μεγεθύνει τα προβλήματα που έχεις στο κεφάλι σου.
Κε ταξίαρχε, Ν. Μανωλάκο, είναι ντροπή να μιλάτε για δήθεν προσωπικά-«γκομενικά» προβλήματα. Δεν είναι η πρώτη φορά και δυστυχώς δεν θα είναι και η τελευταία. Ξέρετε την αιτία του κακού, αλλά μάλλον είστε κομμάτι της.
