Λίγα λόγια με αφορμή το τριήμερο 26 με 28 Οκτώβρη

…για την παραχάραξη της ιστορίας
 

Η «απελευθέρωση» της Θεσσαλονίκης

Ο τούρκος διοικητής της πόλης,Ταξίμ Πασάς, παραδίδει τη Θεσσαλονίκη στον αρχιστράτηγο των ελλήνων. Οι συμφωνίες κανονίστηκαν έτσι ώστε οι υπογραφές στο πρωτόκολλο παράδοσης να συμπέσουν με την ημερομηνία εορτασμού του Αγ. Δημητρίου (26 Οκτώβρη).

Τον Οκτώβριο του 1912 ξεκινάει ο Α’ βαλκανικός πόλεμος. Η Οθωμανική αυτοκρατορία είναι υπό κατάρρευση. Οι αστικές τάξεις των νεοσύστατων εθνών κρατών των Βαλκανίων (σερβίας, βουλγαρίας, ελλάδας, μαυροβουνίου) επιχειρούν να καρπωθούν όσο κατά το δυνατόν περισσότερα και καλύτερα κομμάτια από αυτά που αφήνει πίσω της η παραπαίουσα αυτοκρατορία.

Η παραπάνω προσπάθεια των αστικών τάξεων, για να μπορεί να δικαιολογηθεί, θα γίνει στο όνομα του έθνους και της απελευθέρωσης εθνικών εδαφών και πληθυσμών.

3 βδομάδες από την έναρξη του Α’ βαλκανικού πολέμου, ο ελληνικός στρατός καταφέρνει να μπει πρώτος στη στρατηγικής σημασίας πόλη της Θεσσαλονίκης και να υπερασπιστεί με επιτυχία τη θέση του εκεί έναντι των υπόλοιπων ανταγωνιστών.

Ο πόλεμος του ελληνικού κράτους δεν θα τελειώσει εδώ. Η Θεσσαλονίκη δε μπορούσε να θεωρείται «απελευθερωμένη» με την παρουσία της πλειοψηφούσας εβραϊκής κοινότητας, των μουσουλμάνων, των σλάβων, των μακεδόνων, των βούλγαρων. Μια αιματηρή διαδικασία ελληνοποίησης-«απελευθέρωσης» της Θεσσαλονίκης αλλά και γενικότερα της μακεδονίας ξεκίνησε από μεριάς του ελληνικού κράτους. Η διαδικασία αυτή περιελάμβανε φυλακίσεις, διωγμούς, καταστροφές και λεηλασίες ολόκληρων χωριών, μαζικές δολοφονίες.

.

Το «ηρωικό όχι» του Ι. Μεταξά

Η αστική μυθολογία θέλει το «όχι» στους κατακτητές να βγαίνει δια στόματος του μεγάλου άντρα Ι. Μεταξά.

Ο Ι. Μεταξάς αποθανατίζεται εν μέσω ναζιστικών χαιρετισμών.

Ο μεγάλος άντρας Ι. Μεταξάς ήταν ο δικτάτορας, υμνητής του φασιστικού μοντέλου της Ιταλίας και του ναζιστικού μοντέλου της γερμανίας, που επέβαλε το «καθεστώς της 4ης Αυγούστου» το 1936. Ένα καθεστώς το οποίο έχει να επιδείξει, μέσα σε άλλα, τον φασιστικό, στρατιωτικό τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας, την κατάργηση εργατικών κεκτημένων (όπως την απαγόρευση απεργιών, την επέκταση 8ώρου σε συγκεκριμένες ειδικότητες, τον πλήρη έλεγχο των συνδικάτων κ.α.), την πλήρη λογοκρισία του δημόσιου λόγου, τις εξορίες και δολοφονίες αγωνιστών (και όχι μόνο).

Πέρα από τα παραπάνω, το περιβόητο «όχι» του Μεταξά δεν υπήρξε ποτέ (έτσι κι αλλιώς η ιταλία ανακοίνωσε την εισβολή της στην ελλάδα, μη δίδοντας κανένα χρονικό περιθώριο για αρνητική ή θετική απάντηση). Αντιθέτως, τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου, υπήρξε από μεριάς του μία διαρκής προσπάθεια προσέγγισης προς τη ναζιστική γερμανία και παράλληλης υπονόμευσης των ελληνοβρετανικών σχέσεων. Ο πόλεμος ενάντια στη φασιστική ιταλία έγινε παρά τη θέληση του καθεστώτος και σε πείσμα των ευσεβών πόθων του φασίστα Μεταξά, ο οποίος, ως ένα χαμηλής εμβέλειας πολιτικό ανδρείκελο της εποχής, δεν κατάφερε ποτέ να μεταστρέψει την προσκόλληση του βασιλιά και της ελληνικής αστικής τάξης στα συμφέροντα της Μ. βρετανίας, όπως επίσης δεν κατάφερε ποτέ να πείσει τον Άξονα ότι είναι άξιος της εμπιστοσύνης του. Το καθεστώς του μεγάλου αυτού ανδρός αποτέλεσε την πηγή ανάβλυσης γερμανοτσολιάδων-ταγματασφαλιτών και πρόθυμων συνεργατών των κατοχικών δυνάμεων κι ουδέποτε το προπύργιο του “όχι” απέναντι στον φασισμό.

…την εθνική αφήγηση της καπιταλιστικής κρίσης

 
«…πριν εκατό χρόνια τα πράγματα δεν ήτανε πολύ διαφορετικά από ότι
είναι σήμερα. Δεν ήταν άλλοι Έλληνες οι παππούδες μας ή οι προπαππούδες μας, που κατάφεραν αυτό τον άθλο. Ήταν σαν και μας, απλά Έλληνες…»

«…Σας υπόσχομαι ότι τότε η Ελλάδα θα είναι πολύ καλύτερη και
πολύ ισχυρότερη από σήμερα. Φτάνει να μείνουμε ενωμένοι και αποφασισμένοι.
Μόνο που αυτό δεν εξαρτάται από άλλους. Εξαρτάται μόνον από μας!
Και δυσκολίες θα υπάρξουν στο δρόμο. Και κινδύνους θα αντιμετωπίσουμε.
Αλλά αν οι Έλληνες μείνουμε ενωμένοι και πιστέψουμε στον εαυτό μας,
τίποτε δεν μας σταματά…»

Α. Σαμαράς 26/10/12

Το 3ήμερο αυτό έσφυζε από εθνική υπερηφάνεια, εθνική ομοψυχία, εθνική ενότητα. Η επέτειος απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης, η επέτειος του «οχι» στους κατακτητές, σημαίες, παρελάσεις, καταθέσεις στεφανιών σε εθνικούς ήρωες…
Η εικόνα της καπιταλιστικής κρίσης, της επίθεσης των «από πάνω» στους «από κάτω» αλλοιώνεται. Η εικόνα της ελλάδας, η εικόνα της επίθεσης που δέχεται αυτή και το σύνολο του ελληνικού λαού ξεπροβάλλει. Η επίθεση από κερδοσκόπους, από κράτη «καρχαρίες» (βλ. γερμανία), από διακρατικούς μηχανισμούς (βλ. ΕΚΤ, Τρόικα κ.λ.π).

Και με αυτόν το μαγικό τρόπο με τα ελληνικά αφεντικά, με τους πολιτικούς προϊστάμενους που προωθούν μέτρα επί μέτρων, με τις δυνάμεις καταστολής που εγγυώνται ότι αυτά θα εφαρμοστούν, με τους χαφιέδες των ΜΜΕ που σπέρνουν τον τρόμο και στηρίζουν όλους τους παραπάνω, γίναμε φίλοι. Φίλοι, δηλαδή όχι μόνο να μην είμαστε απέναντί τους, αλλά να «μείνουμε και ενωμένοι» για το καλό το δικό μας και της πατρίδας…

.

…τους φαντάρους στους δρόμους της Θεσσαλονίκης

Φαντάροι της ΝΑΤΟικής 71ης αερομεταφερόμενης ταξιαρχίας περιφρουρούν την παρέλαση μαζί με δυνάμεις της αστυνομίας.

Το αν θα χρησιμοποιούνταν ο στρατός σε περίπτωση ανάγκης την Κυριακή 28 Οκτωβρίου δεν το γνωρίζουμε. Το μήνυμα που έστειλε το κράτος και ο στρατιωτικός μηχανισμός πάντως το λάβαμε: «Όταν χρειαστεί, ο στρατός θα βγει στους δρόμους. Θα βγει και θα χρησιμοποιηθεί».

Το παραπάνω συμπέρασμα δεν το βγάλαμε αυθαίρετα. Εδώ και κάποια χρόνια οι κυρίαρχοι παγκοσμίως συζητάνε γύρω από αυτό. Γύρω από τις εξεγέρσεις του μέλλοντος και τις δυνατότητες καταστολής τους. Εκτιμούν ότι αυτές θα γίνουν στις πόλεις, ότι οι μάχες θα δοθούν μέσα σε αυτές και με βάση αυτή τους την εκτίμηση ετοιμάζονται. Θεσπίζουν νόμους που θα διευκολύνουν τέτοιου είδους επεμβάσεις, χαράζουν στρατηγικές και κατευθύνσεις (χαρακτηριστική η έκθεση του ΝΑΤΟ για τις «Στρατιωτικές επιχειρήσεις σε αστικό έδαφος»), κατασκευάζουν βολικές ταυτότητες στον «εχθρό» ώστε να μπορούν να συμπεριλάβουν μια ευρεία γκάμα «επικίνδυνων» καταστάσεων. Εκπαιδεύουν ειδικές μονάδες του στρατού για καταστολή πλήθους μέσα σε πόλεις, τις εξοπλίζουν με ειδικό οπλισμό, χαρτογραφούν το αστικό τοπίο και σχεδιάζουν τον αποκλεισμό και τον έλεγχο «επικίνδυνων» περιοχών.

Όλοι οι κάτοικοι που έτυχε να ζουν μαζί σε αυτό εδώ το μέρος, ποτέ δεν βρίσκονταν στην ίδια θέση, ποτέ δεν είχαν τα ίδια συμφέροντα, τις ίδιες επιδιώξεις, τις ίδιες επιθυμίες. Από το 1912 και το 1940 έως και σήμερα οι «από πάνω» μπορεί να διαλαλούν την «εθνική ενότητα» αλλά αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους ξέχωρα από τους «από κάτω» και πράττουν αντίστοιχα. Δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να εκμεταλλεύονται όσο περισσότερο μπορούν τα «εθνικά αδέρφια τους». Δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να στείλουν την αστυνομία και τον στρατό απέναντί τους.

«Εθνική ομοψυχία» είναι τα τελευταία λόγια του λύκου πριν τη σφαγή.