Μάθε παιδί μου γράμματα…

Πίσω από την εικόνα 1: Παρουσίαση παροχής πρώτων βοηθειών ή προσομοίωση ενός στρατιώτη τη στιγμή που ερευνά το πτώμα ενός Ιρακινού στην Βαγδάτη;

“…Μέσα στον Οκτώβριο μαθητές δημοτικού, γυμνασίου και λυκείου από την περιοχήτου Βύρωνα παρακολούθησαν σεμινάρια βασικών γνώσεων «πρώτων βοηθειών» από τους Αποφοίτους της Σχολής Αξιωματικών Νοσηλευτών (ΣΑΝ) που εδρεύει στο στρατόπεδο Σακέτα…”

Ο αρθρογράφος του παραπάνω θέματος μάλλον λησμόνησε να γράψει και τα εξής: “… Οι μαθητές του Βύρωνα είχαν επίσης την ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με τον πολιτισμό των στρατοπέδων. Είδαν από κοντά τους αξιωματικούς ντυμένους ομοιόμορφα, με την ίδια στολή (ενδεικτικό παράδειγμα της μιλιταριστικής πειθαρχίας), είδαν τα γαλόνια στους ώμους, την ιεραρχία που αυτά συμβολίζουν, τον διαχωρισμό σε ανώτερους και κατώτερους. Είδαν και άκουσαν ότι ο στρατός είναι “καλός”, ότι εκπαιδεύει τους αξιωματικούς του για να σώζουν ζωές και όχι να τις αφαιρούν. Όπως και στο μάθημα της ιστορίας, στο οποίο ο ελληνικός στρατός ποτέ δε συμμετέχει σε δικτατορίες, σε πολεμικές αποστολές στη Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν, τη Λιβύη, αλλά υπάρχει για να διασφαλίζει την ελευθερία, έτσι και εδώ, ο ελληνικός στρατός παρουσιάζεται σαν κάτι θετικό για την κοινωνία. 

Η εικόνα του έλληνα φαντάρου που φεύγει για την “ειρηνευτική” αποστολή είναι κάτι μακρινό για την καθημερινότητα των μαθητών. Τέτοιου είδους εκδηλώσεις συμβάλλουν στη γεφύρωση του στρατού, των αξιών, του ρόλου του με την υπόλοιπη κοινωνία.”

Η παιδαγωγική του μιλιταρισμού, η στρατιωτικοποίηση της καθημερινότητας των μαθητών, τα “αθώα” μαθήματα των αξιωματικών του στρατού στις αίθουσες διδασκαλίας, οι παρελάσεις, οι στοιχίσεις, τα κηρύγματα και οι διαταγές στις πρωινές προσευχές είναι ο δικός τους κόσμος.
Ο κόσμος ο δικός μας είναι οι μαθητές και οι μαθήτριες που αρνούνται παρελάσεις και προσευχές, που αρνούνται μαθήματα, ενημερώσεις και διαλέξεις από στρατοκράτες, που αρνούνται να συμμετέχουν σε εκπαιδευτικές εκδρομές σε πολεμικά μουσεία και στρατόπεδα, που αρνούνται να ντυθούν στο χακί. Οι μαθητές και οι μαθήτριες που αρνούνται δημόσια τον πολιτισμό των στρατοπέδων, της πειθαρχίας, της επιβολής, των πολέμων, της εξουσίας.

 
Δύο κόσμοι σε σύγκρουση.