Η στρογγυλοποίηση του Πενταγώνου
Την Τετάρτη 12/9, στρατιωτικοί πραγματοποίησαν συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην πλατεία Κολοκοτρώνη, μετά από κάλεσμα διάφορων ενώσεων εν ενεργεία και απόστρατων αξιωματικών με αφορμή τις προωθούμενες περικοπές στις αποδοχές τους. Η συγκέντρωση αυτή θα μπορούσε να αποτελεί το ανέκδοτο της ημέρας – ίσως όχι τόσο καλό όσο αυτό με τους “μπάτσους που συγκρούονται με τα ΜΑΤ”. Κάτι βρωμάει όμως αν σταθείς για λίγο και μυρίσεις. Ιδιαίτερα αν συμπεριλάβεις και την στάση των ΜΜΕ, που κυμαίνεται από ουδέτερη έως και φιλική, την ίδια περίοδο όπου κάθε άλλη κινητοποίηση λοιδορείται και σπιλώνεται μεθοδικά και ανερυθρίαστα από τα κοράκια της ενημέρωσης. Λίγο η συνεισφορά της εν λόγω κίνησης στην ενίσχυση της εθνικής συνείδησης (“είμαστε ανυποχώρητα αντίθετοι στην διακύβευση της εθνικής μας κυριαρχίας, στον ραγιαδισμό και στο ξεπούλημα της πατρίδας μας“, “απαιτούμε την επαναφορά του ελληνικού γένους ως προϋπόθεση εισαγωγής στις παραγωγικές σχολές των ενόπλων δυνάμεων“ – αναγράφει το ψήφισμα του συντονιστικού των στρατιωτικών) την στιγμή που η ταξική, κοινωνική επίθεση που δεχόμαστε εντείνεται συνεχώς, λίγο η προσπάθεια κοινωνικής νομιμοποίησης του στρατού και συγκάλυψης του πραγματικού του ρόλου (είναι η 2η φορά που βγαίνουν στρατιωτικοί στους δρόμους με σκοπό “να δώσουν αγώνα, μαζί με τον Ελληνικό λαό, ενάντια στις καταστροφικές προσταγές των δανειστών μας”), δεν θέλει και πολύ…
Ο ελληνικός στρατός ήταν και είναι πάντα το στήριγμα της άρχουσας τάξης: στηρίζοντας δικτατορικά και μη καθεστώτα, καταστέλλοντας κοινωνικές εξεγέρσεις, διεξάγοντας πολέμους για την διασφάλιση των συμφερόντων ντόπιων και μη αφεντικών. Όσο ο ρόλος του αυτός δεν αναδεικνύεται, όσο ο κοινωνικός ρόλος των στρατιωτικών συσκοτίζεται και οι ίδιοι αντιμετωπίζονται με μία χαρακτηριστικά κοντόφθαλμη ιδιότητα – αυτή του εργαζόμενου με μειωμένες αποδοχές – τόσο ο στρατός θα κερδίζει έδαφος εις βάρος όλων μας.
Στους δρόμους του αγώνα δεν χωράει το χακί. Ο πολιτισμός της πειθαρχίας, της ιεραρχίας, του ρατσισμού, του εθνικισμού και του σεξισμού θα στέκεται πάντα απέναντι στους καταπιεσμένους, υπερασπίζοντας το σύστημα που τους δημιουργεί.
Υ.Γ.: Μιας και το έφερε η κουβέντα, κάπου στον κυβερνοχώρο στα τέλη Αυγούστου, έπεσε στην αντίληψη μας το παρακάτω δημοσίευμα:
“Όπως αναφέρουν Τα Νέα την Τετάρτη, ο πρωθυπουργός τραβά τη δική του «κόκκινη γραμμή» για τις ανατροπές στα ειδικά μισθολόγια και στη συνάντηση με Βενιζέλο και Κουβέλη θα προτείνει την εξαίρεση από τις περικοπές για έξι κατηγορίες ενστόλων που κατατάσσονται στην πρώτη κλίμακα επικινδυνότητας. Ειδικότερα, από το ψαλίδι προτείνεται να διασωθούν όσοι υπηρετούν σε:
Υποβρύχια Πολεμικού Ναυτικού,Ειδική Μονάδα Αντιμετώπισης Καταστροφών (ΕΜΑΚ)Ομάδα Υποβρύχιων Καταστροφών (ΟΥΚ),ΜΑΤ – ΕΚΑΜΟμάδες ΔΙΑΣ – Δέλτα – «Ζ» της Ελληνικής Αστυνομίας καιοι πιλότοι σε πολεμικά αεροσκάφη και ελικόπτερα”.
Ανεξάρτητα από το εάν θα πραγματοποιηθεί αυτή η πρόταση, ο στρατηγικός και ιδεολογικός της χαρακτήρας είναι κάτι παραπάνω από εμφανής.
Δεδομένου ότι το κριτήριο της επικινδυνότητας στην εργασία δεν έχει αποτελέσει ούτε κατ’ ελάχιστο ανάχωμα στο τσεκούρεμα των μισθών μιας σειράς άλλων επαγγελμάτων, μπορούμε να το εκλάβουμε ως ένα τυπικότατο δημοκρατικό πρόσχημα. Πώς αλλιώς όμως μπορεί να διαβαστεί η κυβερνητική βούληση για την διαφύλαξη των μισθών ολόκληρης της κατασταλτικής εμπροσθοφυλακής του ελληνικού κράτους, αν όχι ως μία ασπίδα προστασίας προς όσους θα καλεστούν να αιματοκυλίσουν μία ενδεχόμενη και καθόλα αναμενόμενη κοινωνική έκρηξη, στο όνομα της ασφάλειας, της κοινωνικής ειρήνης και του εθνικού καθήκοντος; Πόση πυγμή να έχει το γκλομπ ενός νηστικού ΜΑΤατζή, πόσο τσαμπουκά να δείξει στους δρόμους ένας ΔΙΑΣ των 300 ευρώ;
