Στις 13 Μαρτίου έφτασε και εμένα η σειρά μου να καλεστώ να υπηρετήσω στον ελληνικό στρατό. Ένα θεσμό του ελληνικού κράτους που προάγει χαρακτηριστικά και αξίες που διαχέονται σε όλη μας την καθημερινότητα και σίγουρα δεν βρίσκω τον εαυτό μου να ταυτίζεται με αυτές. Έναν θεσμό,ο οποίος υπηρετεί ρόλους και συμφέροντα που έρχονται σε απόλυτη σύγκρουση με τη συνείδηση, τις ανάγκες και τα συμφέροντά μου..
.
Ο ρόλος του στρατού εντός των συνόρων
Ανέκαθεν ο στρατός είχε σαν ρόλο την προπαγάνδιση και την προάσπιση των εκάστοτε οικονομικών και εξουσιαστικών συμφερόντων. Από τα κράτη που δημιουργούνταν και θωρακίζονταν με βάση τη φυλή, τη θρησκεία, τις πολυεθνικές αυτοκρατορίες, μέχρι και τη σημερινή μορφή των εθνικών κρατών. Στο σήμερα, ο στρατός κάθε κράτους έχει σαν σκοπό τη διάχυση της εθνικιστικής ιδεολογίας και την ενίσχυση της εθνικής ενότητας εντός της εκάστοτε κοινωνίας. Αυτής της πλασματικής ενότητας που θέλει να μας πείσει ότι τα συμφέροντα και οι ανάγκες των καταπιεσμένων/ εκμεταλλευομένων ταυτίζονται με αυτά της εκάστοτε αστικής τάξης κάθε κράτους. Ακόμη και όταν βλέπουμε την αριστερά να προασπίζεται τα συμφέροντα των «από τα κάτω», μας καλεί να δείξουμε το πατριωτικό μας φρόνημα, είτε για λαϊκίστικους (ψηφοθηρικούς) λόγους είτε για τη συσπείρωση του «λαού» που θα βάλει πλάτες για έναν ακόμη κρατικό μηχανισμό. Για να ενισχύσει αυτή τη θέση του, ο στρατός είναι συνυφασμένος με τις μεγαλύτερες μαφίες αυτού του κόσμου, τις θρησκείες και τους φορείς που τις εκπροσωπούν. Στηρίζεται σε αυτή την κοινωνική ταυτότητα (στα μέρη μας: έλληνας – στρέητ –χριστιανός ορθόδοξος) που του επιτρέπει να ολοκληρώσει αυτό το φαντασιακό παζλ ενότητας.
Για να πετύχει αυτή η ενότητα πρέπει πρώτα να επιτευχθεί η ομοιομορφία της μάζας, ο κατακερματισμός του ατόμου μέσω της πειθάρχησης στις ιεραρχίες και τις αξίες υποταγής που κυριαρχούν ήδη μέσα στην κοινωνία. Είναι η πειθαρχία στους ρόλους που μας επιβάλλονται από τη θέση μας στην οικογένεια, στο σχολείο, στη δουλειά, και διέπουν την καθημερινότητα και τις σχέσεις μας. Για να μας κάνει να νιώσουμε «μοναδικοί» που καλούμαστε να υπηρετήσουμε, ο στρατός ενισχύει τις σεξιστικές και πατριαρχικές αντιλήψεις της κοινωνίας, πως «θα γίνουμε άντρες, ήρωες, μαχητές και λεβέντες» σαν το ισχυρό, ανώτερο φύλο που είμαστε. Όμως, επειδή η κυριαρχία παγκοσμίως χρειάζεται και άλλες ταυτότητες/ ρόλους να μπαίνουν στο κόλπο του στρατού, γίνεται ολοένα πιο συχνό το φαινόμενο να καλούνται και οι γυναίκες να υπηρετήσουν και στην ουσία να ενσαρκώσουν τα ανδρικά πρότυπα που τις θέλουν υποταγμένες. Όταν, όμως, ένα κράτος δεν μπορεί να πετύχει την ενότητα των υπηκόων του και να αφομοιώσει τις συνειδήσεις προς όφελος του, αυτό πρέπει να επιτευχθεί μέσω της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης. Αυτό είναι το σημείο που ο στρατός θα αποτελέσει το μεγαλύτερο χαρτί της καταστολής (όπως έχει κάνει και στο παρελθόν στον ελλαδικό χώρο, καταστέλλοντας απεργίες και κοινωνικές εξεγέρσεις). Ακόμη και η αστυνομία, όσο περνούν τα χρόνια, υιοθετεί αυτήν τη στρατιωτικοποιημένη και επιβλητική δομή, ειδικά στα μεγάλα αστικά κέντρα. Και όταν κάποιο κράτος δεν μπορεί να επιβληθεί και χάνει τον έλεγχο, ο στρατός είναι έτοιμος να πάρει τη σκυτάλη και να εγκαθιδρύσει πραξικοπήματα ώστε να επανέλθει η ελεγχόμενη και διαχειρίσιμη κατάσταση εντός της κοινωνίας που θα επιτρέψει στα συμφέροντα του κεφαλαίου να υλοποιηθούν.
Εκτός των συνόρων
Ταυτίζοντας τα συμφέροντα εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων, κάθε κράτος χρησιμοποιεί το στρατό του για τη διαφύλαξη των «συμφερόντων της πατρίδας». Καθώς, όμως, αυτά τα συμφέροντα δεν ταυτίζονται, αλλά στην πραγματικότητα είναι αντίθετα, ο στρατός στην ουσία αποτελεί τον φρουρό των εδαφικών κεκτημένων και των οικονομικών συμφερόντων του κεφαλαίου σε εθνικό/κρατικό επίπεδο. Βλέπουμε, επίσης, τα κράτη να χρησιμοποιούν τους στρατούς τους για τη δημιουργία «παιχνιδιών εντυπώσεων» μέσα από στημένα σκηνικά τόνωσης του εθνικού φρονήματος. Έχει καταντήσει γελοίο κάθε φορά που επικρατεί αναβρασμός στο εσωτερικό του ελληνικού κράτους να συμπίπτει με παραβιάσεις των τούρκων στα ίμια, απειλώντας την εθνική κυριαρχία (όπως συμβαίνει και αυτή την εποχή). Επίσης, ο στρατός παίρνει μέρος σε ενδοκαπιταλιστικές συγκρούσεις οικονομικών συμμαχιών. Ειδικά ο ελληνικός στρατός, και ως μέλος της στρατιωτικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ, έχει συμμετάσχει στις μεγαλύτερες σφαγές για την υπεράσπιση και την προαγωγή των συμφερόντων του κεφαλαίου τόσο στα βαλκάνια όσο και σε άλλες περιοχές του πλανήτη.
Ενώ ο ελληνικός στρατός έχει συμμετάσχει σε πολεμικές συρράξεις ανά τον κόσμο άμεσα ή έμμεσα, πλέον χρέος του είναι και να διαφυλάξει τα κρατικά εδάφη αλλά και την «πολιτισμένη ευρωπαϊκή ήπειρο» από εισβολές μεταναστών. Οι οποίοι, τις περισσότερες φορές, προέρχονται από πολέμους που ο ελληνικός στρατός ή οι «σύμμαχοι» πήραν μέρος. Το ελληνικό κράτος, είτε με τη μορφή του στρατού, του λιμενικού, της Frontex, είτε με τη μορφή παρακρατικών ομάδων, συλλαμβάνει, πνίγει, σκοτώνει όλους αυτούς που έρχονται να «αλλοιώσουν» την εθνική ταυτότητα, τις αξίες του ελληνισμού και της ορθοδοξίας που διακατέχουν την κοινωνία και τον εκλεπτυσμένο δυτικό ευρωπαϊκό πολιτισμό. Αλλά, επειδή το κράτος πρέπει να δείξει ένα πολιτισμένο και ανθρωπιστικό προφίλ και να χρησιμοποιήσει τους μετανάστες σαν εργαλείο για φτηνά εργατικά χέρια ή για την απορρόφηση ευρωπαϊκών κονδυλίων για τη διαχείρισή τους, έχει την ανάγκη να τους ξεχωρίσει σε νόμιμους και παράνομους. Όσους δεν μπορεί να τους εκμεταλλευτεί και να αποκομίσει όφελος από αυτούς, τους στοιβάζει στα «κέντρα φιλοξενίας». Εκεί, με τη δουλειά των ανθρωποφυλάκων να την παίρνει εργολαβία ο στρατός, οι μετανάστες ζουν σε καθαρά πολιτισμένες προδιαγραφές που οδηγούν σε νεκρούς από το κρύο, τις αρρώστιες και την εξαθλίωση, και είναι έκθετοι στις ορέξεις ρατσιστών κάθε περιοχής.
Όμως, ενάντια σε αυτές τις κοινωνικές συνθήκες που επικρατούν, υπάρχουν κομμάτια της κοινωνίας που αναγνωρίζουν τη θέση τους σ’ αυτό τον κόσμο, δεν εθελοτυφλούν ή ιδιωτεύουν, αγωνίζονται και οργανώνονται σε κοινότητες με βάση τη θέση τους στην κοινωνία και τη συνείδησή τους. Μέσα σε αυτά βρίσκω τον εαυτό μου. Αγωνιζόμαστε ενάντια σε οποιαδήποτε μορφή κρατικής δομής, ενάντια στην επέλαση του κεφαλαίου που υποτιμά τις ζωές μας συνεχώς, μέσα από οριζόντιες, αντιιεραρχικές, αυτοοργανωμένες δομές και διαδικασίες. Και επειδή ο πόλεμος είναι καθημερινός στα εργασιακά κάτεργα, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, εκεί όπου επικρατεί η απόλυτη φτώχεια και εξαθλίωση, στους κάθε λογής έγκλειστους που δέχονται όλη την εξοντωτική αυστηρότητα του κράτους, στις διαχυμένες ρατσιστικές και εθνικιστικές αντιλήψεις μέσα στην κοινωνία, καθημερινός οφείλει να είναι και ο αγώνας μας.
Σαν κομμάτι αυτών των κοινοτήτων, αρνούμαι να υπηρετήσω στο στρατό, έναν θεσμό με κάθετη μορφή οργάνωσης και ιεραρχίες, που στρέφεται ενάντια στα συμφέροντα των εκμεταλλευομένων και των καταπιεσμένων και ενάντια στις αναρχικές αξίες και θέσεις που με εκφράζουν και έχω επιλέξει σ’ αυτή τη ζωή. Αρνούμαι να πραγματώσω την υποχρέωση και το καθήκον μου απέναντι στην πατρίδα και επιλέγω να γίνω ένας ακόμη προδότης του έθνους, ενός έθνους που μόνο απέναντί μου το έχω βρει και απέναντί του θα με βρίσκει.
Επιλέγω την ολική άρνηση στράτευσης καθώς είναι μία πράξη – θέση μάχης στον κοινωνικό ταξικό πόλεμο που μαίνεται παγκοσμίως. Κατανοώντας τους συντρόφους που επέλεξαν άλλη μορφή απαλλαγής από τον στρατό (Ι5, εναλλακτική θητεία), αντιλαμβανόμενος τις δυσκολίες της επιλογής της άρνησης στράτευσης αλλά και την προσωπική στρατηγική αγώνα και τις προτεραιότητες κάθε αγωνιζόμενου, θεωρώ το στρατό ένα θεσμό εχθρικό που όχι απλώς πρέπει να αποφεύγεται αλλά, με τα χαρακτηριστικά που πρεσβεύει και τα συμφέροντα που εξυπηρετεί, οφείλουμε να τον πολεμάμε κάθε μέρα.
ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΩΡΑ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟ
ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΘΕΟ – ΑΦΕΝΤΗ – ΠΑΤΡΙΔΑ
.
Ορφέας Κ. Θεσσαλονίκη, Μάρτιος 2017
αναδημοσίευση από athens.indymedia
