Κανένα έθνος δεν μας ενώνει – Κανένα όνομα δεν μας χωρίζει (Διασυλλογικό κείμενο σχετικά με τα πρόσφατα εθνικιστικά συλλαλητήρια για το “μακεδονικό”)[eng]

 

Για να διαβάσετε το κείμενο σε μορφή pdf, πατήστε εδώ.

 

 

ΚΑΝΕΝΑ ΕΘΝΟΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ – ΚΑΝΕΝΑ ΟΝΟΜΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΕΙ
(σχετικά με τα πρόσφατα εθνικιστικά συλλαλητήρια για το «μακεδονικό»)

Ο γεωγραφικός χώρος που ονομάζεται Μακεδονία σήμερα καταλαμβάνεται από διάφορα κράτη: ως επί το πλείστον από το ελληνικό, το μακεδονικό και το βουλγαρικό, με κάποιες άκρες της να βρίσκονται στο αλβανικό και το σερβικό. Ιστορικά, η περιοχή αυτή -όπως άλλωστε και ολόκληρη η Βαλκανική χερσόνησος στην οποία εντάσσεται- χαρακτηρίζεται από μία διαχρονική και επίμεικτη συνύπαρξη ανθρώπων και κοινοτήτων, χωρίς καμία εθνοτική-φυλετική-γλωσσική-θρησκευτική «καθαρότητα». Η έλευση όμως της εποχής των εθνών-κρατών και του κεφαλαίου, από τις αρχές του 19ου αιώνα και έπειτα, έθεσε συγχρόνως την κρατική προσταγή της εθνικής ομογενοποίησης των κοινοτήτων με κάθε κόστος, προκειμένου να κατασκευαστούν και να διατηρηθούν τα έθνη με τα αντίστοιχα κράτη τους. Έτσι, κατά την περίοδο της σταδιακής εξασθένισης και διάλυσης της οθωμανικής αυτοκρατορίας σήμανε μία ατέρμονη περίοδος πολέμων, ομαδικών σφαγών, εκτοπισμών ή αποκλεισμών αλλά και καταναγκαστικής ενσωμάτωσης των κατά τόπους «ανομοιογενών» πληθυσμών. Κομβική περίοδος αυτής της διαδικασίας «εθνοκάθαρσης» υπήρξαν οι Βαλκανικοί Πόλεμοι των ετών 1912-13, περίοδος κατά την οποία ο επεκτατισμός του ελληνικού κράτους διπλασίασε τα τότε εδάφη του κατακτώντας για πρώτη φορά ένα μέρος της Μακεδονίας μαζί με τη Θεσσαλονίκη και αυξάνοντας τον πληθυσμό του κατά 75%. Η στρατιωτική/παραστρατιωτική βία και τρομοκρατία εναντίον των κατοίκων της Μακεδονίας (π.χ. από τους περιβόητους και καθαγιασμένους σήμερα «μακεδονομάχους» της ελληνικής ιστορίας) είναι ενδεικτική, καθώς ο πληθυσμός που θα μπορούσε τότε να εκληφθεί ως «ελληνικός» έφτανε κατ’ αναλογία μόλις το 10% του συνολικού πληθυσμού. Άλλωστε, ο ελληνικός εθνικισμός -από τα μέσα του 19ου αιώνα μέχρι και την μικρασιατική εκστρατεία- πρωτοστατούσε στον αλυτρωτισμό, μέσω του κυρίαρχου ιδεολογήματος της «Μεγάλης Ιδέας» που προσέβλεπε στην εδαφική ενσωμάτωση διαφόρων «αλύτρωτων πατρίδων και αδερφών».

Έτσι, από τα τέλη του 19ου αιώνα έως τα πιο πρόσφατα χρόνια, όλη η περιοχή της Μακεδονίας βρίσκεται στη δίνη των εθνικισμών, των πολέμων, των αλυτρωτισμών, της φυλετικής και θρησκευτικής μισαλλοδοξίας, των εκάστοτε διακρατικών και πολιτικών ανταγωνισμών. Τα κράτη της Ελλάδας, της Βουλγαρίας, της Σερβίας (και ύστερα του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας) επιδόθηκαν σε μία αιμοσταγή πολιτικο-στρατιωτική θωράκιση της εθνικής τους υπόστασης και ταυτόχρονη αμφισβήτηση των γειτονικών τους εθνικισμών. Στη συνέχεια, η εγκαθίδρυση της Σοσιαλιστικής Γιουγκοσλαβίας έβαλε στη «συντήρηση» τα εθνικά ζητήματα χωρίς όμως επουδενί να τα ακυρώνει. Γεγονός που επιβεβαιώνεται από την εκρηκτική επιστροφή του εθνικισμού στις αρχές του ’90 όταν συντελέστηκε η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας σε διάφορα μικρότερα έθνη-κράτη, μαζί με την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ. Ο επακόλουθος πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία ανέδειξε ένα εθνικιστικό ντελίριο σε όλα τα Βαλκάνια με την ισοπέδωση πολλών πόλεων και κοινοτήτων καθώς επίσης και με όλες τις απαραίτητες σφαγές και εκτοπισμούς εκατομμυρίων ανθρώπων οι οποίοι δεν «χωρούσαν» στις νέες εθνοκρατικές οριοθετήσεις. Η Δημοκρατία της Μακεδονίας δημιουργήθηκε ως απόρροια της -διεθνώς αναγνωρισμένης, μαζί με το μετεμφυλιακό ελληνικό κράτος- Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, όπως έγινε αντίστοιχα π.χ. με τις Δημοκρατίες της Σερβίας, της Κροατίας, της Σλοβενίας. Στο πλαίσιο αυτό, το μακεδονικό κράτος έπρεπε να στεριώσει τον δικό του εθνοκρατισμό ανάμεσα σε διάφορα άλλα κράτη, όπως το ελληνικό στα νότιά του. Ένα ελληνικό κράτος, το οποίο από θέση ισχύος -ως ο βασικότερος συστημικός πυλώνας του καπιταλισμού στα Βαλκάνια- μόνο αμέτοχο ή φιλειρηνικό δεν στάθηκε μπροστά στην λαίλαπα του πολέμου: στήριξε ενεργά τον σερβικό εθνικισμό και τον αντι-μουσουλμανισμό (με πρωτοφανείς και οργανωμένες σφαγές χιλιάδων μουσουλμάνων), ενώ αδιαπραγμάτευτα αρνήθηκε τη χρήση του ονόματος που είχε μέχρι τότε το διπλανό κράτος, συμμετείχε σε μυστικές διαβουλεύσεις για την αναδιανομή ή την προσάρτηση εδαφών της Μακεδονίας και της Αλβανίας, κήρυξε εμπάργκο απέναντι στον πληθυσμό του νεοσύστατου κράτους, οργάνωσε μία δυναμική οικονομική διείσδυση ελληνικών κεφαλαίων (τα οποία μέχρι σήμερα αυξάνονται αποτελώντας δομικό συστατικό της μακεδονικής οικονομίας), στήριξε τις ΝΑΤΟϊκές επεμβάσεις στο Κόσσοβο. Παράλληλα, στην ελληνική ενδοχώρα, όλοι οι ιδεολογικοί μηχανισμοί έσπευσαν να καλλιεργήσουν ένα εθνικιστικό και ρατσιστικό παραλήρημα, με βασικό σύνθημα το αλυτρωτικό: «η Μακεδονία είναι μία και ελληνική».

Έτσι, από το 1991 έως και σήμερα, με πρόσχημα τους όρους ύπαρξης ή ανυπαρξίας της λέξης «μακεδονία» σε μία κρατική ονομασία, τόσο ο ελληνικός όσο και ο μακεδονικός εθνικισμός διαχέονται, δηλητηριάζοντας αμοιβαία τις κοινωνίες τους με μίσος, σωβινισμό, κατάφωρες ιστορικές παραχαράξεις, θρησκοληψία και ρατσισμό. Στο όνομα λοιπόν μίας… «ονομασίας», οι δύο εθνικισμοί διαγκωνίζονται πάνω στους μύθους τους. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αποτελεί το ποιος θα επικρατήσει ως ο πιο «περήφανος» και «αυθεντικός» απόγονος του μέγα-μακελάρη Αλέξανδρου (ένας από τους μεγαλύτερους χασάπηδες-αυτοκράτορες που πραγματοποίησε μία από τις μεγαλύτερες και πιο αιματοβαμένες κατακτητικές εκστρατείες στην ιστορία), σαν να μην έχουν μεσολαβήσει εν τω μεταξύ 2.500 χρόνια αμέτρητων κοινωνικών προσμίξεων. Παράλληλα, επιχειρούν να τονώσουν στους υπηκόους τους το -ήδη ακμαίο από τα αντιμεταναστευτικά δόγματα- σύνδρομο της ξενοφοβίας καθώς και το καθεστώς φόβου και ανασφάλειας, προκειμένου να αποκομίσουν ακόμα περισσότερη υποταγή στην κρατική και καπιταλιστική εξουσία, τους θεσμούς τους, τα δόγματα και τα ιδεολογήματά τους. Επιπλέον, σμιλεύουν έναν κοινωνικό συντηρητισμό στον οποίο αφενός νομιμοποιείται εκ νέου κάθε εξουσιαστικός πυλώνας (θρησκεία, μιλιταρισμός, πατριαρχία κ.α.), αφετέρου βρίσκει το «πελατολόγιο» του κάθε επίδοξος ιδεολογικός εκφραστής, ψηφοθήρας ή έμπορος του πατριωτισμού. Τέλος, σε κάθε τέτοια ευκαιρία δεν λείπουν και τα κάθε λογής φασιστικά μορφώματα (κομματικά, παρακρατικά, κ.α.) που αναλαμβάνουν τον ρόλο της ιδεολογικής και πρακτικής εμπροσθοφυλακής της κρατικής εξουσίας και των σχεδιασμών της.

Το αιωνόβιο πια «μακεδονικό ζήτημα» έχει επιβληθεί εκ νέου στη δημόσια ατζέντα, με επίδικο αυτήν τη φορά την εισδοχή της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. (που από τις αρχές του ‘90 επιχειρούν να αφομοιώσουν ή να ελέγξουν τις περιοχές της πρώην Γιουγκοσλαβίας). Σε μία περίοδο ανάτασης των πολεμικών επιχειρήσεων (π.χ. Συρία, Τουρκία), των γεωστρατικών σχεδιασμών (π.χ. οι Α.Ο.Ζ. στη Μεσόγειο, η Μέση Ανατολή, κ.α.), των εθνικών-ρατσιστικών ιδεολογημάτων (ισλαμοφοβία, ακροδεξιός λόγος) και της συστημικής θωράκισης απέναντι σε «επικίνδυνες μεταβλητές» ή «περισσευούμενους πληθυσμούς» (κοινωνικές αναταραχές, μεταναστευτικά ρεύματα κ.α.), η απρόσκοπτη συνέχιση των κρατικών-καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων αποτελεί μία κρίσιμη επιδίωξη της κυριαρχίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η μεγαλύτερη ΝΑΤΟϊκή βάση παγκοσμίως στα σύνορα Μακεδονίας-Κοσσυφοπεδίου: η πλανητική στρατιωτική-οικονομική λεηλασία εκ μέρους της ευρω-ατλαντικής συμμαχίας δεν μπορεί να βρίσκει αναχώματα από «διμερή ζητήματα». Ταυτόχρονα, η συνύπαρξη δύο σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων και στα δύο «αντιμαχόμενα» κράτη διαμορφώνει τη δυνατότητα μίας καθόλα εθνοκεντρικής μεν, συστημικά ομαλής δε, διευθέτησης του «μακεδονικού ζητήματος». Κάτι που αποδεικνύει ότι οι αριστερές κυβερνήσεις όχι μόνο δεν στέκονται ενάντια στους εθνικισμούς αλλά αποτελούν έναν απαραίτητο και εκσυγχρονιστικό εκφραστή τους.

Στο πλαίσιο αυτό, το ελληνικό κράτος (και το εγχώριο κεφάλαιο) αποσκοπεί στη διατήρηση της ηγεμονικής του θέσης μεταξύ των βαλκανικών κρατών, σε μία γενικότερη «πολυεπίπεδη» στρατηγική: προβάλει την πολιτική και συνοριακή σταθερότητα, τη διαχείριση του μεταναστευτικού, αναδιατάσσει τις συμμαχίες του στη βάση της real politic (π.χ. ελληνοϊσραηλινή συμμαχία), διαγκωνίζεται (ειδικά με το τούρκικο κράτος) για τις ΑΟΖ, διαπραγματεύεται αγωγούς ενέργειας, αναπτύσσεται ως βασικός ευρωπαϊκός κόμβος διαχείρισης εμπορευμάτων, ενισχύει την τουριστική της βιομηχανία, επεκτείνει τις νατοϊκές «βάσεις του θανάτου». Απαραίτητο συμπλήρωμα της εθνοκρατικής αυτής στρατηγικής είναι η εξεύρεση μίας συμβιβαστικής λύσης για το «μακεδονικό», η οποία να διαχειριστεί το ριζωμένο ιδεολόγημα της «μίας και ελληνικής Μακεδονίας». Παράλληλα, εν μέσω της βαθιάς ταξικής λεηλασίας ελέω «κρίσης» (με υψηλή ανεργία, εντεινόμενη φοροεπιδρομή, αθρόες κατασχέσεις, ελαστικότερη κακοπληρωμένη εργασία), της επίτασης των κοινωνικών/ταξικών αποκλεισμών, της επιτήρησης και του εγκλεισμού (π.χ. με την «αναδιάρθρωση» των Μ.Μ.Μ. ή τον νέο σωφρονιστικό κώδικα), της θανατο-πολιτικής ενάντια σε πρόσφυγες/μετανάστες (με στρατόπεδα συγκέντρωσης, κέντρα κράτησης-κολαστήρια, απελάσεις), μία εθνικιστική ατζέντα έχει όπως πάντα θετική επίδραση για την εξουσία, ενάντια σε οποιαδήποτε κοινωνική διεργασία αντίστασης, ανυπακοής και αλληλεγγύης. Από τα αριστερά του συστήματος έως την άκρα δεξιά, από τον «απλό πατριώτη» μέχρι με τους πιο ακραίους εθνικιστές, η βάση της συζήτησης είναι μία: η πατριδολαγνεία, η εθνική ολοκλήρωση, η υποταγή σε ιεραρχικούς θεσμούς εξουσίας (κρατικούς, κομματικούς, στρατιωτικούς, εκκλησιαστικούς) και η διασφάλιση της κρατικής μηχανής ενάντια στους «από κάτω» και ενάντια σε οποιαδήποτε χειραφετημένη κίνηση πέρα από τους επίπλαστους διαχωρισμούς του έθνους, της φυλής, του φύλου, της θρησκείας.

Τα εθνικιστικά συλλαλητήρια των τελευταίων ημερών δεν αποσκοπούν σε τίποτα άλλο παρά στην ανάταση και τη συστράτευση του εθνικού κορμού στο πλάι του ελληνικού κράτους, για την ενίσχυση των διαπραγματεύσεων σε ένα εκ των πραγμάτων ξεπερασμένο διακύβευμα «ονοματοδοσίας» από τα κράτη και το κεφάλαιο (ήδη, 140 κράτη από τα περίπου 200 παγκοσμίως αποκαλούν την «Δημοκρατία της Μακεδονίας» ως έχει, ενώ το «ελληνικό» κεφάλαιο είναι από τα πλέον ενεργά και εδραιωμένα στο συγκεκριμένο κράτος με επενδύσεις άνω του ενός δισεκατομμυρίου ευρώ). Γι’ αυτό και στη θέση της «υπεύθυνης διακριτικότητας» του επίσημου στρατού και της εκκλησίας, έχει καθίσει ένας θεσμικός βόθρος που ενεργεί καθ’ υπόδειξή τους: επίτιμοι και απόστρατοι καραβανάδες που ζητωκραυγάζουν τον μιλιταρισμό τους, ένα παπαδαριό που επιβεβαιώνει τον σκοταδισμό των θρησκειών, ένα φολκλορικό τσίρκο «πολιτιστικών» συλλόγων που επιδεικνύει την παραδοσιακή πνευματική ένδεια των εθνικοφρόνων και φυσικά κάθε λογής παρακρατικές γκρούπες που βρίσκουν την ευκαιρία να ξεράσουν τον θρασύδειλο φασισμό τους. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το εθνικιστικό συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη στις 21/01 συνοδεύτηκε από διαδοχικές φασιστικές επιθέσεις (με την πλήρη κάλυψη της αριστερής αστυνομίας των ημερών) σε καταλήψεις, όπως αυτή στον ΕΚΧ Σχολείο (η οποία αποκρούστηκε από καταληψίες και αλληλέγγυους/ες) και όπως η διπλή φασιστική επίθεση στην Κατάληψη Libertatia, η οποία πυρπολήθηκε ολοσχερώς με σαφείς δολοφονικές προθέσεις. Ενώ, την επόμενη ημέρα στις 22/01, η κρατική καταστολή πήρε τη σκυτάλη χτυπώντας την αντανακλαστική πορεία αλληλεγγύης 1500 ατόμων που καλέστηκε στη Θεσσαλονίκη, με 5 συλληφθέντες διαδηλωτές στους οποίους ασκήθηκαν κακουργηματικές διώξεις.

Τα έθνη και οι εθνικισμοί, οι μύθοι και τα σύμβολά τους, είναι και θα παραμείνουν ιδεολογικές αυταπάτες που καλούν τους καταπιεσμένους να ενωθούν με τους καταπιεστές τους. Η ιστορία και τα εγκλήματά τους παγκοσμίως υποδηλώνουν τόσο τα ίδια τα συστατικά τους όσο και το μέλλον που υπόσχονται: πόλεμος, ξεριζωμός, εξόντωση και αποκλεισμός των «από κάτω» εντός και εκτός μίας εθνικής επικρατείας, προς όφελος κράτους και αφεντικών. Ενάντια στα εθνικά ιδεώδη και κάθε άλλο ιδεολόγημα της κυριαρχίας, προτάσσουμε τους κοινωνικούς/ταξικούς αγώνες των «από κάτω» ενάντια στην εξουσιαστική βαρβαρότητα των κρατών, των εθνών, του καπιταλισμού, των θρησκειών, των στρατών. Για ένα ανεξούσιο κόσμο ελευθερίας, αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης χωρίς σύνορα, κράτη, αφεντικά και επίπλαστους διαχωρισμούς.

ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ – ΤΟΥΡΚΙΑ – ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ Ο ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ

ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΤΩΜΕΝΕΣ ΧΑΡΑΚΙΕΣ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ LIBERTATIA ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

Ρεσάλτο (Κερατσίνι), Συνέλευση της Πλατείας Κερατσινίου-Δραπετσώνας, Κατάληψη Σινιάλο (Αιγάλεω), Θερσίτης (Ίλιον), Κατάληψη Αγρός (Πάρκο Τρίτση), Αναρχικές/οί από τις δυτικές συνοικίες της Αθήνας και τον Πειραιά, Πρωτοβουλία για την Ολική Άρνηση Στράτευσης (Αθήνα)

 

 

 

 

NO NATION UNITES US – NO NAMING DIVIDES US

(Concerning the recent nationalistic rallies for the “macedonian issue”)

 

The geographical area called “Macedonia” is occupied nowadays by a number of states: mainly by Greece, Macedonia and Bulgaria, with some remote parts of it being located in Albania and Serbia. Historically, this area -just like the whole Balkan Peninsula which it is part of- is characterised by a timeless mixed co-existence of individuals and communities, without any kind of ethnotic-racial-linguistic-religious “purity”. The coming, though, of the era of nation-states and capital, since the beginning of the 19th century, set at the same time the state-command of national homogenization of communities at any cost, in order to construct and maintain nations with their respective states. Thus, during the gradual weakening and break-down of the Ottoman Empire, a never-ending period of wars, group slaughters, displacement or exclusions as well as forced intergration of the “heterogeneous” populations of each site began. A focal period of this ethno-cleansing procedure was the Balkan Wars of the years 1912-13, a period in which the expansionism of the Greek state doubled its territories at the time, conquering for the first time a part of Macedonia along with the city of Thessaloniki and increasing its population by 75%. The military/paramilitary force and terror spread against the residents of Macedonia (e.g. by the famous and sanctified today “macedonian-warriors” of Greek history) is indicative, as the population that could be considered “Greek” back then, made up just about 10% of the total population. Besides, Greek nationalism -from the middle of the 19th century to the military campaign in Asia Minor in the 1920s- took a lead in irredentism, through the dominant ideology of the “Great Idea” that was looking forward to territorial annexation of various “unredeemed lands and brothers”.

Thus, from the late 19th century to the most recent years, the entire area of Macedonia is in a vortex of nationalisms, wars, irredentisms, racial and religious bigotries, of every inter-state and political antagonisms. The states of Greece, Bulgaria, Serbia (and later the Kingdom of Yugoslavia) raced upon a bloody political-military shielding of their national status and simultaneously a dispute upon their neighboring nationalisms. Subsequently, the establishment of Socialistic Yugoslavia put the national issues on hold without invalidating them at all. A fact confirmed by the blasting comeback of nationalism in the early 90’s when the dissolution of Yugoslavia in several smaller nation-states occurred, along with the breakdown of the eastern block. The following war in Yugoslavia brought out a nationalistic delirium all over the Balkans with the demolition of many cities and communities, as well as with all the necessary slaughter and displacement of millions of people who did not “fit” in the new nation-state demarcations. The Republic of Macedonia was created as an outcome of the -internationally recognized along the post-civil-war Greek state- Socialist Republic of Macedonia, as was respectively done e.g. with the Republics of Serbia, Croatia, Slovenia. In this context, the macedonian state had to settle its own nation-statism amongst a number of other states, as the Greek one in its southern borders. A Greek state, that from a place of power -as the main systemic pillar of capitalism in the Balkans- did not stand uninvolved or peaceful towards the war fury: it actively supported the Serbian nationalism and the anti-muslimism (with phenomenal and organized slaughters of thousands of muslims), while it denied without negotiation the use of the name that the biplane state held until then, it took part in secret consultations for the redistribution or the annexation of land in Macedonia and Albania, it declared embargo towards the population of the newly-founded state, it organized a dynamic economical penetration of Greek capital (which has been increasing until today comprising a core component of the macedonian economy), it supported the NATO operations in Kosovo. Meanwhile, in the Greek mainland, all the ideological mechanisms rushed to cultivate a nationalistic and racist rave, with its main and irredentist slogan: “Macedonia is one and greek”.

So, from 1991 until today, with the pretext of the terms of existence or non-existence of the word “macedonia” in a state name, both Greek and Macedonian nationalisms are spreading, mutually poisoning their societies with hatred, chauvinism, blatant historical misrepresentations, religionism and racism. Thus, in the name of a… “naming”, the two nationalisms are fighting upon their myths. The most indicative example is who is going to prevail as the most “proud” and “original” offspring of Alexander the great-slaughterer (one of the greatest butcher-emperors who made one of the largest and bloodiest military conquering campaigns in history), as if 2.500 years of countless social miscegenation have not taken place in the meantime. Meanwhile, they try to tone to their subject citizens the –already thriving by the anti-migration doctrines- syndrome of xenophobia, as well as the regime of fear and insecurity, in order to gain even more submission towards state and capitalistic power, to their institutions, their doctrines and their ideologies. Moreover, they sculpt a social conservatism in which on one hand every power pillar is legitimized (such as religion, militarism, patriarchy) and on the other hand every wannabe ideological spokesman, vote-seeker or merchant of patriotism finds its clientele. Finally, in any such chance every kind of fascist structures (political-party, parastatal etc) cannot be absent, taking over the role of the ideological and practical vanguard of state power and its planning.

The now eternal “macedonian issue” is anew imposed on the public agenda, this time concerning the admission of Macedonia in the NATO and the EU (that since the ’90s have been trying to intergrate or control parts of former Yugoslavia). In a time of warfares uplifting (e.g. Syria, Turkey), of geostrategical planning (e.g. the Exclusive Economic Zones in the Mediterranean, the Middle East etc), of national-racist ideologies (islamophobia, far-right speech) and systemic shielding against “dangerous variables” or “superfluous populations” (social uprisings, migration flows etc), the uninterrupted continuity of state-capitalist restructuring constitutes a crucial pursuit of the dominance. A typical example, is the world’s largest NATO base on the borders of Macedonia and Kosovo: the planetary military-economic plunder on behalf of the euro-atlantic alliance can not meet obstacles from “bilateral issues”. At the same time, the coexistence of two “socialdemocratic” goverments in both “conflicting” states forms the possibility of an entirely ethnocentric, as well as systemic orderly settlement of the “macedonian issue”. Which proves that left goverments not only do not stand against nationalisms, but that they also constitute their necessary and modernizing mouthpiece.

In this context, the Greek state (and the domestic capital) aims in maintaining the preservation of its hegemonic position amongst Balkan states, in a more general “multi-level” strategy: it projects political and border stability, the handling of the migration issue, it reorders the alliances on a real-politik basis (e.g. Greek-Israeli alliance), it competes (especially against the Turkish state) for the Exclusive Economic Zones, it negotiates energy pipelines, it is emerging as a basic European hub on merchandise management, it reinforces the tourist industry, it expands the NATO “death bases”. A necessary supplement of this nation-centric strategy is the finding of a compromising solution for the “macedonian issue”, a solution that handles the deeply rooted ideology of “one and only Greek Macedonia”. At the same time, amidst the deep class plunder caused by the “crisis”, (with high unemployment rate, increasing tax-raids, massive seizure of assets, more flexible and underpaid employment), the intensification of social/class exclusions, surveillance and confinement (e.g. via the “restructuring” of public transportations or the new code of Penal Enforcement), the death-policies against refugees/migrants (with concentration camps, hellish detention centers, deportations), a nationalistic agenda has, as always, a positive impact on dominance, against any social process of resistance, disobedience and solidarity. From the systemic left to the far-right, from the “common patriot” to the most extremist nationalists, the basis of the debate is one: the lust for patriotism, the national fulfillment, the submission to hierarchical authority institutions (state, political parties, the army, church) and the assurance of the state mechanisms against the “ones below” and against any emancipated movement beyond the artificial separations of nations, race, gender, religion.

The recent nationalistic rallies aim to nothing else but the uplifting and engagement of the national core on the side of the Greek state, to reinforce the negotiations on the indeed obsolete, from states and capital, “naming” stake (already, 140 of the almost 200 states worldwide, call the “Republic of Macedonia” as such, while the “Greek” capital is one of the most active and well-established ones in the particular state with investments of more than one billion euros). That is why in the place of the “responsible discretion” of the official army and church has been appointed an institutional gutter that acts on their behalf: honorary and retired military that cheer about their militarism, a clergy that confirms the obscurantism of religion, a folklore circus of “cultural” associations demonstrating the traditional spiritual poverty of nationalists and of course parastatal groups of any kind that found the opportunity to throw out their dastard fascism. Within this context, the nationalistic rally of Thessaloniki on the 21/01 was accompanied by successive fascist attacks (having full cover from the left police of our days) against squats, such as the one on the Free Social Space “Sholeio” (“School”) that was repelled by squatters and solidary people, and the double fascist attack on the squat Libertatia, that was burned down to the ground in a clear murderous intention. All this, while on the following day of 22/01, state repression took over by striking down the reflexive solidarity demonstration of 1500 people that was called in Thessaloniki, resulting in 5 arrested protesters who were charged with criminal prosecutions.

Nations and nationalisms, their legends and symbols, have always been and will always remain ideological self-deceptions calling the oppressed to join hands with their oppressors. Their worldwide history and crimes reveal both what they are made of and the future they hold as well: war, uprooting, extermination, exclusion of the “ones below” within and out of a national territory, to the benefit of the state and the bosses. Against all national ideals and any other ideology of dominance, we put forward the social/class struggles of the “ones below” against the authoritarian brutality of states, nations, capitalism, religions, armies. For a world of no authorities, a world of freedom, self-organization and solidarity without borders, nations, bosses and artificial separations.

 

IN GREECE, TURKEY, MACEDONIA, THE ENEMY IS AT THE BANKS AND THE MINISTRIES

BORDERS ARE BLOODY SLASHES ON THE BODY OF THE PLANET

SOLIDARITY TO LIBERTATIA SQUAT AND TO ALL SQUATS

 

February 2018

Self-organised space of solidarity & rupture “Resalto” (Keratsini)

Local assembly of Keratsini-Drapetsona

“Sinialo Squat” for solidarity, self-organising, rupture (Aigaleo)

Space of scheming and subversion “Thersitis” (Ilion)

Self-organised squated land “Agros” (Tritsis Park)

Anarchists from the West Districts of Athens and Piraeus

Initiative for Total Army Objection (Athens)

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *