Παρασημοφορήσεις εν καιρώ πολέμου
Τα απογευματινά δελτία ειδήσεων γέμισαν από εθνικά υπερήφανες λεζάντες που συνόδευαν πλάνα με απαστράπτουσα μετάλλια αριστερά και δεξιά. Δεν ήταν μόνο το μετάλλιο «εξόχου πράξεως» το οποίο καρφίτσωνε ο υπουργός Καμμένος στο πέτο του λοχία που συμμετείχε στη διάσωση των μεταναστών ναυαγών σε παραλία της Ρόδου. Ήταν και όλα τα υπόλοιπα μετάλλια του υπουργικού γραφείου που -ωσάν φιγουρίνια- έντυναν το background της όλης τελετής.
Διαβάσαμε ότι ο συγκεκριμένος τίτλος αποδίδεται για «έξοχες πράξεις εν καιρώ ειρήνης». Και τα υπουργικά χείλη ξέρασαν ιδεολογία μπροστά στις κάμερες λέγοντας ότι «ο ελληνικός στρατός δεν είναι μόνο για τον πόλεμο αλλά και για την ειρήνη». Ώστε έτσι, λοιπόν; Βρισκόμαστε σε καιρό ειρήνης; Με 93 μετανάστες τσακισμένους πάνω στα βράχια μίας παραλίας της Ρόδου; Με πολλές εκατοντάδες να φτάνουν αγκομαχώντας με σάπια δουλεμπορικά στις παραλίες της Γαύδου, της Μυτιλήνης, της Λέρου; Με άλλες τόσες εκατοντάδες να μην προφταίνουν να πατήσουν καν τα πόδια τους τα κοφτερά βράχια των ελληνικών νησιών, να χάνονται στο βυθό του Αιγαίου; Αυτός ο «καιρός ειρήνης» για τον οποίο μιλάνε τα ντόπια αφεντικά είναι οι καθημερινές ιστορίες μεταναστριών και προσφύγων, με αρχή τις πολεμικές επιχειρήσεις των δυτικών στη Μέση Ανατολή και τη βόρεια Αφρική και τέλος στο Αιγαίο (τα νησιά του ή τον βυθό του).
Εν μέσω «καιρού ειρήνης» η πρόσφατη σύνοδος των υπουργών Εσωτερικών και Εξωτερικών της Ε.Ε. αποφάσισε να λογαριάζονται τα δουλεμπορικά πλοία σαν πειρατικά και να αντιμετωπίζονται με όρους στρατιωτικούς. Και φυσικά αυτή η απόφαση δεν αφορά κάποια σκαριά πλοίων, αλλά τους ανθρώπους που είναι στοιβαγμένοι επάνω τους. Σε αυτή τη σύνοδο πάρθηκε η απόφαση για συνέχιση των στρατιωτικών επιχειρήσεων στην βόρεια Αφρική μέσα από το πρόσχημα του βομβαρδισμού σημείων όπου βρίσκονται ελλιμενισμένα δουλεμπορικά πλοία.
Ακόμα πιστεύει κάποιος ότι βρισκόμαστε σε καιρό ειρήνης; Το Αιγαίο πέλαγος είναι μία εμπόλεμη ζώνη. Και υπάρχει σαν τέτοια όχι μόνο όταν οι ντόπιοι βλέπουν μπροστά στα μάτια τους, λίγα μέτρα από την ακτή, να πνίγονται μετανάστες, αλλά και όταν στρατιωτικά και λιμενικά πλοία διαχειρίζονται μεσοπέλαγα, μέσα στη νύχτα, τις καραβιές προσφύγων και μεταναστών αποτρέποντάς τα να περάσουν στα ελληνικά χωρικά ύδατα.
Όσο για τον επαγγελματία οπλίτη που έπεσε στα νερά, σίγουρα δεν είναι αυτή η (μεμονωμένη) πράξη που θα ξεπλύνει την δολοφονικότερη μηχανή του ελληνικού κράτους. Άλλωστε, αν η στολή του είχε φωνή (η ίδια στολή που πιθανώς θα τον διαποτίζει με μύρια αισθήματα υπερηφάνειας), θα την άκουγε να μουρμουρίζει για την επιλογή και την πράξη του να διασώσει την «ασύμμετρη απειλή» της πατρίδας του. Και ξέρουμε καλά ότι η αποδοχή της επιστροφής στην ομαλότητα, στο στρατόπεδο και στις παρασημοφορήσεις, είναι και αυτό κομμάτι της δολοφονικότερης μηχανής του ελληνικού κράτους. Μίας μηχανής που λιπάνθηκε με λίγες σταγόνες ανθρωπισμού, για να συνεχίσει απρόσκοπτα τη συστηματική θανάτωση των μεταναστών και των μεταναστριών.
